Zawsze jeszcze można odbić sobie na twarzy coś z dziecięcej

pewności. Drukarenka wykrzywia czcionki, ale po co wiecznie

grymasić o trudnych początkach; prenatalnej fali, która wyrzuca

na brzeg jak leci, śpiesząc ze słonym rachunkiem.

Ocean ocali najcenniejsze na jedwabnej tkaninie, chociaż

nie przyjmuje obrazów; przynajmniej ludzkim rękom

nie sposób się znaleźć pomiędzy odcieniami koralu i ambry,

gdy próbują odtworzyć rysy. Zbyt nienaturalne,

żeby uzasadnić; uważaj, będę miał oczy otwarte i zawsze  

może coś wpaść, mimo że czasem wypada zmrużyć, ocalając

niepowtarzalny wyraz, nadać ustom prawo do milczenia,

choćby jako jedyne umiały się zachować w tę godzinę.