Witaj

Ładnie i zgrabnie, Przemku, pomimo bardzo zużytych już rekwizytów (dusza, los, rozpacz, nadzieja). Można spróbować je jakoś obejść, spróbować znaleźć jakieś zamienniki w ich miejsce, albo pozbyć niektórych, albo jeszcze jakoś inaczej pomyśleć.

Jak dla mnie to zaledwie preludium do wiersza, jakbyś dał do czytania jedynie fragmencik, wstęp i aż kusi, żeby zapytać co się stało z pozostałymi strofkami

Jeśli miała to być miniaturka, to straszliwie ją przegadałeś, dopowiedziałeś. Na przykład tutaj:



a w zasadzie wystarczyłoby:



Wyciszenie na końcu nawet fajne, choć, gdyby to był mój tekst, pokusiłabym się o inne zestawienie słów, inny układ w ostatnim wersie, albo nawet rozdzieleniu go na dwa i oderwaniu od pozostałych wersów, np. tak:



Ja to w ogóle widziałabym ten tekst nieco inaczej:

piękna wewnętrznie doświadczona
ogrzewasz resztki nadziei
chowanej na dnie

dokładając żagiew rozpaczy
otu­lo­na cie­płem

za­sy­piasz

Oczywiście to tylko niezobowiązujące gdybania, rozważania na temat powyższego tekstu, który mnie nie powala, co prawda, ale mimo wszystko nie pozwala przejść obojętnie. Ale się rozgadałam, czas kończyć

Pozdrowienia

Cześć, Przemku. Wiersz zgrabny a ile w nim mądrych myśli zawarłeś. Miłość, dobro, doświadczenie. Ja lubię wiersze pełne melancholii, nie przeszkadzają mi słowa typu "ogrzewasz resztki nadziei", to tak, jak nieść pomoc innym. Mam teraz dość trudne chwile w życiu i takie wiersze, jak Twój pozwalają się na trochę zatrzymać, pomyśleć, zebrać myśli, poskromić z lekka emocje i ruszać dalej, mimo dołożonej "żagwi rozpaczy"
Ogólnie utwór mówi o codziennych zmaganiach, jak większość, ale ten ma słodki sen, pierzynkę i spokojny dom. Czegóż jeszcze potrzeba?
Przeniosłam się w świat domowych zapachów i delikatności. Dziękuję, A23