Slavku, no nie spodziewałam się, że moje skromne haiku - a raczej pierwsza w życiu próba napisania tegoż będzie inspiracją dla Ciebie. Przede wszystkim jest tu nauka. Nauka prostoty, samodyscypliny, wytrwałości. Może się wydawać patetyczne ostatnie zdanie, ale napisałam:
"Szczerą prawdę, samą prawdę i tylko prawdę". Bo ja, gdy..." gdy głos wydaję z siebie, czuję się w siódmym niebie. "
Pewnie moje wypociny mają się do haiku, jak wół do karety, ale pojedzie, bo woła można w anioła. Do tego będę dążyć.
Twój wiersz jest, no jest... dla odważnych wśród lawin, zimna, niby nieprzychylnej przyrody, a tu wręcz odwrotnie - leczącej. I to jest jedność. Pozdrawiam i dziękuję.

I to jest istotą haiku - pokazałeś wiele, dając tak mało
Można to ujrzeć, poczuć.
Być na miejscu bohatera.
Zawarłeś tu jakąś prawdę o człowieku - to, co złe, przeminie, trza tylko poczuć dobry, zimny wiatr, który ukoi ból i da radość.
Dopiero wtedy można poczuć harmonię w sobie i ze światem.
To tak samo, jak ze słońcem po burzy.
Tak widzę Twoje haiku, panie Slavek.
Coś ostatnio mało piszesz, a szkoda.

dzieło sztuki nie musi mieć dobrych recenzji...

Toż to gotowy scenariusz na arcydzieło następcy Kurosawy! Proponuję remake "Czoło we krwi". Oby jak najwięcej takich cudownych haików!