Od strony poetyckiej (a na poezji niezbyt się wyznaję, więc moja opinia jest tylko subiektywnym odczuciem) wiersz mi się nie podoba; w moim rozumieniu poezji jest w nim niewiele. Ale zawiera konkretną treść i ciekawe przesłanie.
Możemy - teoretycznie przynajmniej - odciąć nasze myśli, naszą świadomość od zewnętrznych publikatorów, których rolę nader trafnie przedstawiasz. I wtedy:

Możemy tak stać, jesteśmy nadzy, pozornie wolni, ale wtedy zaczyna się coś gorszego; w powstałej pustce odzywa się coś z głębin naszego jestestwa, coś obcego i może nawet bardziej przerażającego i

A poza tym nagle zaczyna czegoś brakować, bo przez lata zostaliśmy już zindoktrynowani w tak wielkim stopniu, że:

Bo może się okazać, że to zewnętrzne (a może i wewnętrzne) zło, tak dalece stało się naszym "ja", że musimy je czuć, nie potrafimy już inaczej.

W rzeczywistości Gorgiasz ma rację - poezji sensu stricto w tym niewiele z powodu braku słów - wyrażeń - kluczy, przez co nie ma pola na interpretację tekstu. Ponadto są tu braki techniczne - powtórzenia zaimków, przeczeń i w ogóle jest w tym nadmiar słów. Jednak jest w tym utworze coś, co każe się zatrzymać.

Idea, by odciąć media, jest słuszna. Wbrew pozorom, ja nie przesiaduję cały czas przed nimi. Las zawsze ma u mnie pierwszeństwo. Jednak niepotrzebne są Twoje dylematy, że przez odcięcie ich staniesz się mniej wrażliwy. Bo to, co w mediach, jest w mediach, a to, co widzisz na własne oczy, jest prawdą. I tylko to.

P.S. Popraw interpunkcję.