Nalko

Dołączę i ja wrześniowo, bo dzisiaj rano popełniłam takie sobie wersy

bez śmigających jaskółek

znów kwitną jaśminy jakby
na przekór liliowym wrzosom
których śladów na próżno
szukam przy zachodzącym słońcu

cienie drgają inaczej
inna nierzeczywistość wyłania się
spośród niecodziennych zrębów
gdy niedowidzą oczy

lecz nie mylą tym razem białe płatki
w realu na jaśminowym krzaku
jaśminowo pachnie wrześniowe południe
w każdym zakamarku dziwi się ogród

całkiem z realu, aura płata figle, klimat ocieplił się i jaśminy kwitną drugi raz z rzędu.
Z kolei: grona czarnych winogron coraz bardziej dojrzałe, soczyste, smaczne. Mam na myśli te z przydomowego ogrodu. Ma się rozumieć, ze na nalewkę. Heh.
Twój wiersz czytałam rano, podobał mi się, zwyczajny, ładny, rymowany.
Taka jest jesień, że monotonnie powtarza się, jak rymy.
Czasami są jakieś odchylenia od normy - jak kwitnienie jaśminów we wrześniu, wówczas wiersz biały, jak jaśminowe płatki.
Miłego popołudnia, Nalka.

Cześć, Nalko. Fajny wiersz, taki w dawnym stylu i dobrze, bo zaczyna takich brakować. Przynajmniej mnie. Słownictwo miłe uchu, miłe uczuciom, miłe zmysłom. Jakbym była na łonie natury. Pięknie. Ja nie mam nic przeciwko wierszom, ze tak się wyrażę "retro". Trzeba mieć nie lada umiejętności, aby stworzy takie cudeńko. Do mnie bardzo przemawiają strofy:
"wrześnieje lato słońcem przygrzewa
świetli czerwienią w gronach jarzębin" , "

"jeszcze pokaże się nam w kolorach
dla winobrania rozścieli łoże" ,

"rozsypie dywan zielono - złoty
by wino w głowach lepiej szumiało" . super są, a dziś tak zimno. Ale Twój wiersz pomógł i pocieszył.
Ja mam taki dla Ciebie

lato odchodzi powolnym krokiem
jesień nastanie z całym urokiem
następnie zima - cudowna pora
która dla śniegu jest amatora.

cieszmy się chwilą, cieszmy się życiem
bo kryją w sobie baśnie ukryte
baśnie dzieciństwa, baśnie cudowne
zapamiętania tylko są godne.

Może to nie wybitny wiersz, ale taki mi właśnie z serducha do Ciebie wypłynął. Pozdrawiam, A23

Wracam, Nalka, do gron. Mają się dobrze w jesiennym słońcu i już przybierają ten ciemnogranatowy kolor - zwiastun owocobrania. Być może moje słowa trącą banałem, ale życie składa się z banałów, mniejszych lub większych - jak wiersze. O szeryfie też, ale jeszcze nie popełniłam takiego, chociaż może być co nieco na rzeczy w jednym z moich wierszyczków ,, Numerek". To na marginesie.
Teraz o tych gronach - tak mi bliskich, drogich sercu. Tak się składa, że przetrwały pożar pewnego rancza. Na przekór ogniom, bo rosły w epicentrum pożaru - ku zdumieniu wszystkich - wyszły z pożaru niedraśnięte. Dobry znak wśród popiołów i osmolonych kikutów. miały chyba w sobie siłę i dobroć ogrodnika, który je tam posadził. Już nie żyje. Rancza nie ma, ale winogrono zostało przeniesione do sadu, za jakis czas zaaklimatyzowało się i pojawiły sie owoce.... Wiem, to banał, ale Twój wiersz jest mi takim banałem. Po prostu. chyba mi ten przytyk o szeryfie zalazł za skórę, że się tak odsłoniłam. No, ale czasami tak trzeba. Poetycko, niepoetycko. Ale czy w takiej prozie życia, w takim banale, jak opisałam - nie ma poezji?
Dobrej nocy, Nalka.