Lipiec żarzył się aż do białości i kto żyw uciekał z betonowego blokowiska, aby choć na chwilę zanurzyć rozpalone ciało w jakiejś kałuży, byle tylko nadającej się do kąpieli. A gospodynie domowe, ubrane w podomki w grochy lub z motywem kwiatowym, okupowały jedyną na osiedlu ławkę, korzystając z kojącego cienia, rzucanego przez dziesięciopiętrowy wieżowiec. Oczami wyobraźni zaglądały do garnków z gotującym się obiadem albo w oczy swoich mężów pijaków, odpowiedzialnych za ten upał, nieznośnie intensywny zapach zupy botwinkowej w dusznej kuchni i za wszystko zło, które właśnie się wydarza na tym mocno nasłonecznionym świecie. Patrzyły na mnie, jak na obrzydliwego ślimaka, pełznącego środkiem placu zabaw, jak po rozgrzanej patelni.  Pewnie modliły się w duchu, żebym się zaraz usmażył i dzięki temu oszczędził przyszłej wybrance siedzenia na ławce pod blokiem w taki skwar, kiedy jej mąż będzie sobie leżał w rowie pod krzakiem, tuląc do nagiej piersi butelkę taniego wina. Wszystkie one miały szeroko rozstawione nogi i było widać ich bawełniane majtki. Nie wiem, czy tylko dla ochłody, czy może od tego myślenia o mężach pijakach. I kiedy tak sunąłem po miękkim jak guma asfalcie, zgłębiając małżeńskie sekrety gospodyń domowych to sobie obiecałem, że jeśli kiedyś usiądziesz na takiej ławce, ubrana w kolorową podomkę, to zrobię wszystko, stanę na głowie, żebyś nie musiała nosić takich ogromnych, bawełnianych gaci. Niech ludzie zobaczą, że jestem inny.