Witaj

Jak na początki bardzo ładnie i lekko Ci to wyszło. Taki zwiewny wierszyk, który osadza się w odbiorcy jak pyłek z kwiatów
Nie rozumiem tylko dlaczego w tak okrutny sposób go poszatkowałaś. Nie ma uzasadnienia dla takiej wersyfikacji. Wiersz wyglądałby zdecydowanie schludniej gdybyś jednak nie szarżowała tak spacją



Troszkę Ci go podciągnęłam, żebyś zobaczyła, o co konkretnie mi chodzi i czego się czepiam Poza tym w paru fragmentach zlikwidowałam inwersje:


- wykradły cień oczom

- zwane bożymi krówkami

I wyrównałam czasy, ponieważ wszędzie masz teraźniejszy, a w przedostatniej nagle pojawia się przyszły:


Masz podstawy do pisania dobrych wierszy - wrażliwość na świat i zdolność obserwacji, to podstawy, bez których nie można się obyć w liryce. Reszta to kwestia pracy i zaparcia. Dużo czytaj, przyglądaj się swoim myślom, odczuciom, eksperymentuj pisząc. Z czasem będzie tylko lepiej

Pozdrawiam serdecznie!

Zgadzam się z faith co do rad.
Miły oku i uchu. Mam jednak pytanie co do cytryniejącego uśmiechu - znaczy, że kwaśny albo krzywy? Cały wiersz sugeruje pogodę, a tu cytryna się wkradła, twórz neologizmy konsekwentnie, sensownie To tyle z uwag.
Jak na początek powiedziałabym, że bardzo dobrze. Oby więcej i lepiej Życzę Ci tego.
Pozdrawiam.