To bardzo dobry utwór liryczny, gdyż narrator rodzaju żeńskiego uzmysławia nam, że jest czystym. A czystośc (jak i cnota w szerokim pojęciu tego słowa) (choć w nieszerokim też) to najwazniejsza sprawa jest. I choć liberalizm wciąż i wciąż namawia nas i skłania do jej niezachowywania, to jednak trwajmy silni, wiedząc, że biel jest lepszą. Gdyby było inaczej sprwiedliwi wojownicy w Gwiezdnych Wojnach nie mieli by białych szat, a żli czarnych.

Temat akurat w sam raz.

Dziękuję za zamieszczenie go na PP i podzielenie się słodkimi myślami w tym temacie.

Pozdrawiam,

DoCo

o tak! uwielbiam takie szeleszczenie! rozpływam się pod ilością zgromadzonych głosek sz, ś, cz...to strasznie mi pasuje. dopieszcza mnie i pozwala na chwilę niekończącej się rozkoszy. nie do wiary, że tak mnie ujęłaś!
zakończenie nie ma takiej mocy, jak pierwsza cząstka, ale wcale nie mam ci tego za złe.

pozdrowionka, Whole

Piękny, klimatyczny wiersz. Podoba mi się, zwłaszcza jego pierwsza cząstka:

" masz w oczach śnieg
kiedy obejmujesz sześcioramiennymi
kryształkami. niby się kleisz,
ale i tak wszystko zamienia się w szreń."

Całość czytam sobie z muzyką kalifornijskiego zespołu Red Hot Chili Peppers - Snow
http://www.tekstowo.pl/piosenka,red_hot_chili_peppers,snow___hey_oh__.html
w tle.

Pozdrawiam z bielą śniegu za oknem..

ajw, wiersz "akuratnie" dla mnie - wybacz tak prostą wypowiedź, do wspaniałego liryku. Ale, jak wiesz, ja mogę długo prawić. Otóż tak jest, że ślicznością powiało, choć nostalgia też jest. A to już dla mnie cudem słownym jest. Cóż, ŚNIEG - lodowi wojownicy, znajdź tę piosenkę, jest piękna, tak piękna, jak śnieg. Wiesz, kiedyś lubiłam tylko wiosnę i lato, teraz (po pewnych wydarzeniach) kocham wszystkie pory roku, chociaż zima napawa mnie niekiedy lękiem. Oj, a23, z lekka przynudza, "nic to, nic to, Michał wyjechał..." mówił do Basi Wołodyjowski. Tam też był śnieg. XVII w. był bardzo zimny. Ale, ale, ja o wierszu:

"masz w oczach śnieg, (...)
wszystko zamienia się w szreń." To cudo jest po prostu. Cóż ja tam jeszcze? I zabiorę - bo piękne jest:

"ranisz dłonie,
chłód pogrąża(jąc) myśli w milczeniu. Nie gniewaj się, ze tak rozwaliłam całość, ale "lodowe i śnieżne pałace, właśnie takie są". Nie było moim zamiarem zmniejszenia wartości wiersz , tylko ja dla siebie "esencję" wycisnęłam i będę pachnieć świeżym powietrzem, mrozem, może pokrwawione ręce owinę białym bandażem i dalej... ruszę, jak wiatr "powieję przez świat". Polecam Ci na koniec baśń Andersena "Wiatr opowiada o Waldemarze Daae i jego córkach". Gratuluje, Szanowna Koleżanko. A ja mogę mały wierszyk dla Ciebie?

haiku

białej zimy ślad
i klątwą i zbawieniem
nie trzeba wątpić

Pozdrawiam)))