W kolekcji podchmurnych ujęć królują wilcze doły i pole za szkołą,

poryte przez wygłodniałych olbrzymów. Niegdyś z powodzeniem

trawili ziemię, teraz odbija im się jedynie w wodnych oczkach.

Bezkrytycznie wychwalamy zieleń i żaby wyzbyte strachu korespondują

pośród pospolitych poruszeń. Wywoływanie zmurszałych duchów,

Skarbki ulepione z błota, co żebrzą o chwilę uwagi. Wybacz niepamięć

kaczuszko o niezmierzonych siłach; tyle razy ratowałaś nas z opresji,

gdy koścista ręka stukała o ramę okna i zamiast palca podsuwaliśmy 

kawałek patyka do pożarcia. Znowu wciągamy głęboko zapach mokrego,

pierza, snujący się bezdomnie wśród kucyków roześmianych dziewczyn.