Ajw, to ładny i ciekawy wiersz, zaskakująca pointa Wiesz, taka mnie refleksja naszła po przeczytaniu: - każdy z nas ma jakąś tam swoją litanie, liczymy paciorki. Jedni mają portfel, samochód, rzeczy materialne innymi słowy; inni podróże, książki przeczytane i te co na półkach stęsknione. Liczymy paciorki i każdy ma swoją górę, w wierszu fantastycznie, optymistycznie mamy "Jasną" - jasność, a także wymiar transcendentny. Wbrew pozorom bohater nie jest do końca taki biały - "rozsmakowuje się w odcieniach". No i "Jasna Góra" , oj, Panie Kmicic, gdzie jesteś? - ciśnie się na język...
Dziękuję Ajw.

Ajw, jak zwykle u Ciebie namiętna i romantyczna atmosfera.

Nie bardzo przemawia do mnie "namiot z widokiem na ściany", moja poetycka wyobraźnia tego nie ogarnia. Za to "litania szczytów" punkt kulminacyjny wiersza, bardzo ładne określenie.

Napisałabym Jasną Górę z małej litery, bo nazbyt religijnie się kojarzy. No chyba, że miało być religijnie.

Ogólnie, podobało mi się u Ciebie.

Pozdrawiam

Jest w tym wierszu bardzo wiele przestrzeni, i nie tylko interpretacyjnej, ale takiej występującej w przyrodzie, bo utwór osadzony w górach pięknie oddaje ich klimat i piękno.

Delikatność wersów urzeka i sprawia, że włącza się wyobraźnia: bez trudu można ujrzeć opisywane widoki, nastroje, impresje.
To piękne i zacne, bo proste i poprzez to przemawiające i wiarygodnie brzmiące.
Myślę, że każdy może się tu odnaleźć.

I jak zwykle jest nutka romantyzmu i bliskości, jakże dyskretnie podanej.
To sztuka tak zawoalować.
Jestem pełen podziwu - tradycyjnie