rozjaśniasz uśmiechem oczy, mówisz, że to tylko chwilowe
zachwianie, a równowaga, niczym odpowiedni korektor,
pozwoli uzyskać pożądany efekt
 
- lustra nie potrafią się jeszcze w pełni otworzyć na koloryt
 wierszy, ostrzegawczo pokazując szable. w dłoń,
 
tak na wszelki wypadek, wciskasz koral czyniący cuda
z wyobraźnią: dodaje otuchy, podnosząc próg bólu.
najważniejsze się nie zmienia – walcz. musisz walczyć.
 
*
 
widzisz? – jaskrawa czerwień nabiera ciepła mandarynki.
pokonamy go! pokonamy, prawda? – milknie, patrząc
w okno, za którym jedynie cichość. i noc, strojna
w szlachetny granat.