Pływy

Leniwe nauczycielki nie liczą dzieci przed wycieczką na Ziemię, nie sprawdzają, czy każde ma swoją parę. Przybrały kwaśne miny i szepczą do siebie, że dzieciaków jest za dużo, część z nich - zupełnie niepotrzebna, nikt ich nie pokocha.
Jeśli tak, czemu nie porozmawiają z rodzicami, nie wytłumaczą, że lepiej posłać je na świat w lepszym roczniku?

Kilkoro dzieci uciekło, schowało się w trzcinach. Spoglądają spod jasnych łbów na ciemne gwiazdy.
Do którego sortu należą? Kiedy pochłonie je sortownia?

W pozycji lotosu

Robotnicy piją, stają się coraz bardziej agresywni. Dopóki nie zasną, wolę nie wychodzić z pokoju.
A tamci chłopcy - nie dali się udobruchać? Zarzucić żartem, wziąć pod włos? Nie zadziałała bariera krew-mózg, pękła półprzepuszczalna błonka?

Musiałaś ich czymś sprowokować. Być może byłaś smutna, a może brudna, mamrotałaś coś do siebie. Widzę w myślach tę scenę. Staram się wcale im nie dziwić.

Prawdę mówiąc, nie dziwię się niczemu. Nawet sobie samej, kiedy dziś rano prosiłam reżysera o garnitur Übermenscha, szyty na miarę naszych czasów. Założę go w następnym wcieleniu, bo jest najwygodniejszy do jogi.

Miałam się nie denerwować. Jak się nie denerwować, kiedy trzeba powtórzyć scenę od samego początku, od aktu stworzenia?

Mewa

Może kiedyś wrócisz, specjalnie kupiłaś karnet do zoo. 

Z rozdzierającym piskiem rozpostarłam skrzydła. Czasem widać mnie na horyzoncie, zataczam nad tobą koła. Co jakiś czas wyrwę ci z rąk kartkę lub paragon. Zanoszę je do gniazda i kiedyś to wszystko policzę.