A ja go czytam bez drugiej strofy, o. Tym bardziej, że ta "konstelacja" wydaje mi się tutaj strasznie wydumanym słowem.

z kuchni widać pole.
ma czarne ręce i odwraca twarz
między gałęzie, tam, gdzie ptaki
kołyszą nokturny. zgarbione makówki
rozsypują dookoła senność.

jest bezpiecznie,
ale zanim się obudziłam znowu ktoś strzelał.

A tak "bezpiecznie" od razu ładnie łączy się z "sennością" z pierwszej strofy i tym bardziej dla czytelnika niespodzianką okazuje się ostatni wers


Generalnie podoba mi się. Taka mała zmiana nastroju u Ciebie

Bardzo mi się spodobał ten wiersz, to jak jakby mrok opisany w pastelowych barwach i szarościach, albo uchwycona wewnętrzna "chwila przed burzą", z myślami nisko zawieszonymi, zalegającymi w głowie. Pierwsza strofa daje obraz wiejskiego domu, położonego gdzieś przy polu - jest jednocześnie bardzo poetycki, ale też kojarzy się z odosobnieniem i byciem pozostawionym sam sobie.
Pozdrawiam!