Chciałeś go poznać, jednak do tej pory nie było metody. W końcu. Ars bene moriendi pomiędzy czterema ścianami twojego pokoju. Czujesz drżenie w biodrach. Słodki smak malin zastępujesz goryczą zwartego popiołu. Gdy wypełnia twoje gardło odruchowo rozgryzasz. Mapa smaków zaciera swoje granice. Połykasz. Jesteś coraz bliżej poznania. Językiem suniesz po rozchylonych wargach. Piasek. Jakby ziemia była twoim jedynym pożywieniem. Chemiczna analiza pokarmu powoli zanika. Zaczynasz się dusić, chociaż trucizna wciąż gładko wnika wgłąb ciebie. Słone krople wypełniają twoje usta, przełyk, wnętrzności. Chciałeś poznać smak śmierci i już nie możesz się wycofać. Ogarnia cię spokój. Kołysząc, zatracasz się w gorzkiej agonii. Koniuszkiem języka badasz rozdarte wargi. Ostatkiem zmysłów wyczuwasz na nich metaliczny posmak. Dopiero po chwili orientujesz się, że twoje usta są gładkie. Wewnętrzne blizny otwierają się. Nie możesz tego powstrzymać. Nie tak miało się to rozegrać. Krew coraz szybciej napływa do ust, sączy kącikami, rozdzierając cię od środka. Jesteś sam. Już nikt nie może ci pomóc. Jeden mocny wstrząs. Narastające konwulsje. Krew zastępują cierpkie wymiociny. Czujesz jakbyś tonął, tonął w otchłani własnych grzechów. Smak malin wraca w mdłej odsłonie. Wraca każda ulubiona nuta, ta pierwsza i jedyna znienawidzona. Mieszają się. Znieczulają. Bez oddechu osuwasz się, zanurzając twarz w wilgotnej posadzce. Teraz już wiesz.