Wiersz jest fajny, klimatyczny, ma swoje flow... ale momentami narracja, jakby robiła się sztuczna, nie pomagała w budowaniu obrazu

np fragment:


ja widzę tak:
gdy pra­ski wschód słoń­ca wkra­dał się przez okno
po­grą­żo­ny we śnie brat łata wyglądał dziw­nie,
jakby po raz pierw­szy opu­szczony przez cie­pło
kiedy prosił córkę aby obudziła go do pracy
nie my­ślał, że spra­wi jej przy­krość

prosząc -> imiesłowy zawsze jakoś odhumanizowują tekst, tak uważam, a ten akurat tego potrzebuje najmniej


->
dzień wcze­śniej
z rozrzewnieniem roz­ma­wia­li o domu na Kre­sach

Cytat:

żona po­je­cha­ła na wcza­sy - myśl za­świ­ta­ła mu w gło­wie
jak roz­dro­że wy­jeż­dżo­ne opo­na­mi ro­we­rów
czemu po­po­łu­dnie jest tak upal­ne i po­wie­trze tak drży?

tego fragmentu nie rozumiem, ta myśl co zaświtała do czego się odnosi? w ogóle to ten tekst na moje oko nie potrzebuje tego typu kombinacji:
myśl za­świ­ta­ła mu w gło­wie -> pomyślał
ponieważ nie opierasz tego wiersza na jakiejś wymyślnej frazeologii a własnie klimacie, a temu służy tu prostota

Ok, to moje takie wrażenia i przemyslenia, oczywiście możesz je pominąć, bo jednak to Twój wiersz

Pozdrawiam