Winorośl zarasta okna, gęstnieje.

Później, nabrzmiała czerwienią, spływa po oknach.

Zlizuję sok, wznosząc toast pękniętą szklanką.

Coraz głośniej płowieją zdjęcia

z czasów wielkiej wojny. Tej oznaczonej

liczebnikiem, bo musi być porządek.

I rzędy schludnych, ponumerowanych mogił.

Tymczasem grona więdną, smętne kikuty

straszą nadchodzącą zimą. Osad 

barwi szklankę we wszystkie kolory tęczy,

lecz po drugiej stronie nie odnajduję skarbu.

Pozostaje tylko przyszłoroczna obietnica

zapamiętania wszystkich dat, od pierwszej

do ostatniej. Niespełnialna, mimo to szyby

ponownie spłyną słodyczą.

Tu. Lub gdzie indziej.