Gdy się zmówimy, nie pozostanie nic innego
jak nastawić zegarki; jednym się śpieszy
inni czekają na swoją miłość
aż zwiędną kwiaty w ręku i ślepy przypadek
wcieli w dziewczynę rozdającą róże.
 
Nienawidzi ich, czerwone – dziesięć razy na dzień
niebieskie – dwadzieścia
jak fałszywe smugi na niebie, po samolocie
który ostatnim razem zabrał ojca świętego
a ona poroniła Boga.
 
Chemia tak działa, wsączając się w złote żyłki skały
a gdy pryśnie w oczy – pali.
Niech pan weźmie pod uwagę
czas się zatrzymał i młodość została wdową
tylko po to, żeby drżącymi palcami
rozsupływać łodygi.
 
Nic nie ukryjemy, śmieją się bezzębne usta
kochanków, wierne przysięgom aż po grób
ukryty w krtani i z ossuarium twarzy
sterczą policzkowe kości.
 
Są rzeczy, które nigdy nie mogły się zdarzyć
i możemy o nich mówić jedynie z ręką na sercu.