Nie wiem jak to ugryźć. Widzę dwie drogi. Pierwszą wytycza sam tytuł i można wiersz traktować, jako rozwinięcie tej myśli. Druga jest taka, że komuna to był psychiatryk i idąc z tą myślą...

W ogóle zauważyłem na tym portalu, że sami użytkownicy, jak i redaktorzy, uważają, że im bardziej tekst zakamuflowany tym lepiej. Nie wydaje mi się, żeby dobry wiersz musiał być kalamburem i trzeba go było pisać szyfrem. Czytelnik nie musi mieć przecież dyplomu z kryptografii.

Obawiam się, że wiersz, który wymaga specjalnych studiów nie zdobędzie wielkiego grona czytelników, bo im się po prostu tych studiów podjąć nie zechce. Jeśli przyjrzeć się wszystkim wielkim polskiej poezji - ich wiersze odwoływały się do znanych wszystkim w miarę wykształconym ludziom obrazów, motywów wydarzeń i były pisane zrozumiałem dla większości językiem. Dlatego pewnie mogły zyskać rozgłos.

Obecnie obserwuję coraz większą liczbę poetów, humanistów pełną gębą, których wiersze nie rozumie nikt poza krytykami, którzy porobili doktoraty z nieznanych nikomu innemu nurtów i zjawisk w poezji, a dodatkowo jako drugi fakultet studiowali filozofię. Dobra, ci wielcy krytycy docenią dzieła tych wielkich poetów. Czytelnik pozostanie z wrażenie, że albo on jest całkowitym bałwanem albo to, co czyta, to jakiś niestworzony bełkot. Na ale kiedyś ci poeci i krytycy umrą, a natura czytelników raczej się radykalnie nie zmieni.

Wybacz, Procesjo, że tak się mi zebrało na rozmyślenia pod Twoim tekstem. Niemniej dla mnie w nim za mało jest określona sytuacja liryczna i brak mi jakichś wskazówek, które pomogłyby mi zorientować się w tej sytuacji. Nie rozumiem tekstu, więc skłonny jestem myśleć, że jest słaby - no przecież siebie o braki w wiedzy i umiejętności rozumowania nie mógłbym posądzać

Najlepszego!