Przez cha­bry przej­rza­łem twoje po­glą­dy na ledwopo­pie­la­te,
za­wsty­dzo­ne chmu­ry. Słoń­ce za­szło w oczach, zmru­żone myśli
li­czyły nie­ja­sno­ści na swoją ko­rzyść.


Gdy wy­cho­dzi­łem z sie­bie, za­kry­wa­łaś się osten­ta­cyj­nie.
Po powrocie prze­kroczone gra­ni­ce, po­mie­sza­ły ję­zy­ki
i żad­ne­go słowa nie bra­łem za pewne.


Wie­rząc w czy­stość uczuć wy­da­wa­ło mi się, że mogę być nie­win­ny.
Ośmie­szyć po­żą­da­nie, znie­sma­czo­ny wul­gar­no­ścią, jakie po­tra­fi wy­kre­ować.
Przekonany, że każde za­an­ga­żo­wa­nie nie­sie za sobą ry­zy­ko
skraj­no­ści. Chcia­łem być mdły, gorz­ko-słod­ki, do prze­łknię­cia.
Qu­asi-nie­wi­docz­ny.


Czer­pać ener­gię z szumu wia­tru, wio­sen­ne­go desz­czu itepe.
Za­tu­szo­wać, że po­trze­bu­ję ludzi. Nie­zna­jo­me­go, który dzwo­ni przez po­mył­kę
i życzy mi­łe­go dnia. Babci opo­wiadającej hi­sto­rię swo­je­go życia. I ko­le­gi,
który po­maga­ przy szkolnym pro­jek­cie.

Naj­bar­dziej sta­ra­łem się za­sło­nić przed świa­do­mo­ścią, że byłaś
mi po­trzeb­na. Brak kontaktu przez pół roku, po­wo­li do­kła­da­ł ce­gieł­ki do muru.
Twoje świa­tło prze­bi­jające się przez szcze­li­ny nie ra­zi­ło, nie ośle­pia­ło.
Jed­nak wystarczyło jedno twoje słowo by znów zawalić wszystko.
Ot, sy­zy­fo­wa praca.


Jak słoń­ce,
któ­re­mu pu­styn­ni poeci
piszą w de­li­rium spra­gnio­ne epi­ta­fium,
za­cho­dzisz mi myśli.


Od lat. Wy­glą­da na to, że je­stem fa­na­ty­kiem.
Wiesz to i uśmie­chasz się, wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi.