Mnie, jako muzyka, najbardziej intryguje tytuł i jego związek z tekstem.

Pozdrawiam
JL

Początkowo nie podobała mi się wersyfikacja - bo nie lubię rwania i pulsacyjnych wersów. Ale szybko zmieniłam zdanie - taki układ sprawia, że namacalnie czuje się upływający czas, przesuwające wskazówki. W ten sposób nawet forma mówi - "nie zatrzymasz chwili".
A szkoda - przydałaby się fermata...

Tym razem zacznę odpowiadać od końca.


Bezbłędnie, Tjere.
Bo właśnie o to chodziło w tym małym eksperymencie.
Dodatkowo, z czystej przekory, przedłużyłam także utwór o jeden i to nierymujący się z niczym wers.


Bo tworzą ją bezlistne brunatne gałęzie, Wiki.


Słusznie, Pociengiel - ma niepokoić.


Przełóż fermatę na czas, Jacku, sięgając głębiej do znaczeń.
Sporo moich wierszy ma muzyczne terminy w tytułach. Dlaczego? Bo są krótkie i wiele mówiące.


Nie czytasz dokładnie, Allasko.
Październik (zmieniłam wrzesień) odejdzie z liśćmi, splatając w strzechę puste brunatne gałęzie.

Dziękuję serdecznie wszystkim komentującym.
Oby zima nie przyszła za szybko.

Miłego dnia bez deszczu.

Tjereszkowa napisała tak w znaczeniu przedłużenia czasu trwania, a nie dlatego, że jej nie widziała w wierszu.
Wiersze to często impresje, Jacku, i gra na wyobraźni. Pozwól sobie czasami coś odczuć, a nie zdefiniować.

Miłego jesiennego.

Dziękuję pięknie, Tjere, za rozwinięcie wypowiedzi.
Nic bardziej nie cieszy niż rozumienie zamysłu.


Właśnie.

Serdeczności z ukłonem.

Hahahaha... no pięknie, Zoleńko.
A może by Ci pasowało - ściągnie szarugę? Hmm... tylko mały problem, bo jak i za co ściągnąć szarugę. Za rękaw, połę kapoty, sprutą nitkę, za tyłek...?
Chyba czas, żebym przestała pisać wiersze albo przerzuciła się na częstochowę.
Jak to dobrze, że sprowadziłaś mnie na ziemię.
Nie wątpię, że potomni będą Ci wdzięczni równie gorąco jak ja.

A teraz lecę napisać następnego gniota.

Ścielę się do stóp z serdecznościami (tylko nie przyczepiaj się do słowa ścielę, że ja to nie pościel czy łóżko).

Buziaki.

Bardzo mnie to cieszy, Gabi.

Serdecznie dziękuję za przyjście i miłego niedeszczowego wieczoru.

Bardzo słuszna uwaga, Retro.
I jestem nią mile zaskoczona. Nie ulega wątpliwości, że dużo zależy od formy. Może wydobywać i podkreślać znaczenia albo spychać je na margines.
Cieszę się, że uważasz, iż to był dobry wybór.


A może nie kolidują ze sobą?
Pomyśl, że chmara ptaków może przypominać chmurę, a chmura stado ptaków.

Dziękuję miłą wizytę i serdeczności.

Dziękuję, Tetu - miło Cię zobaczyć ponownie pod wierszem.
I masz rację - tu wszystko się dzieje na dwóch płaszczyznach.

Miłego sobotniego.

A ja biorę jak jest... i widzę!
W obrazowaniu i rytmie jesteś niedościgniona, Miladoro.
Obie wersje bardzo, bardzo.

Pozdrawiam

i ja tu byłem... dobrze jest poczytać Cię, szukać i nie znaleźć żadnych wad

Pasjami podróżuję do Włoch. Ostatnio byłem wiosną w Rzymie. Wciąż mam pod powiekami widok Janikulum i bajkowe Quartiere Coppede. I tyle innych pięknych, bezcennych wspomnień! Skąd to skojarzenie? Ano metro przed każdą stacją mówiło do mnie prossima fermata. W każdym innym języku byłoby to tylko komunikat techniczny, ale we Włoskim to czysta poezja i brzmi jak ostrzeżenie przed nieubłaganymi konsekwencjami upływu czasu (w wolnym tłumaczeniu - wszystko przemija).
W przyszłym tygodniu sprawdzę co mówi niedawno otwarte metro w Neapolu. Jeśli prossima fermata to słysząc to pomyślę o Tobie Mil.
Piękny wiersz, wspaniale że go napisałaś.