Piękny - pod kątem formy - wiersz z niezwykle smutnym przesłaniem. Etyczno-ekologiczna mądrość pierwszej strofy kontrastuje z odmalowaną w kolejnych trzech współczesną dystopią, która za sprawą głupoty, buty i obojętności obecnie rządzących staje się coraz bardziej realistyczna. Wstrząsający tytuł każe pomyśleć o tragedii Puszczy Białowieskiej i jej obrońców. Całość odbieram jako poruszające ostrzeżenie przed nacjonalizmem, demagogią i skłonnościami autorytarnymi władz, a także beztroską przysłowiowego „szarego człowieka”, który wszak może zrobić wiele, by nie dopuścić do ekologicznej i moralnej katastrofy.

Serdeczności

Obyśmy zachowali pamięć ogrodu.
Miło było wrócić do tego wiersza, Zoleńko.

Z dwiema małymi uwagami:

Można łatwo usunąć ten dodatkowy rym, dając:
- i nieco wody, słońca bez chłodu -


(–)
W sumie trzy dywizy do wymiany.

Gwiazdka bardzo ładnie ubrała w słowa przekaz wiersza, a ja pomyślałam dodatkowo, że za mało zauważamy i cenimy to, co dostajemy, przychodząc na świat, w konsekwencji czego nie liczymy się również z tym, co zostawimy po sobie.

Serdeczności.