Zadowolony z siebie doskonalę

sztukę chodzenia na jednej nodze.

Wciągam głęboko powietrze,

jest cicho i pusto dookoła 

horyzont odpłynął daleko za mgłę.

Czekam. Zdaje sobie sprawę, że nie wiem co robię.

Psychika konstruuje coś bez mojej wiedzy.

Tworzy trzeszczącą przyjemnie poduszkę powietrzną,

ze swoją własną atmosferą, porami dnia i czasem.

Nie rozumiem, nikogo o nic nie prosiłem.

Życie to ruch jeśli temu zaprzeczam to jestem ślepy.

Pamiętam pierwszy zawód, to w co głęboko wierzyłem

to moje subiektywne "wydawać by się mogło".

Wszystko co mogę zrobić to tylko

zmiana perspektywy i skali, reszta 

i tak dzieje się sama.