Wysoki podest, kurtyna do góry
znów najważniejszy stajesz się w tłumie
znów ukazujesz jak sięgać chmury
i nikt Ci nigdy dorównać nie umie.

To tylko złuda, wyobrażenie-
reflektor i cała ta chwila światłości,
bo kiedy Ty stoisz na scenie
wszystko przed Tobą tonie w ciemności.

Będąc tym ważnym nie widzisz świata,
bo światło z góry umysł oślepi,
zyskujesz sławę, lecz większa strata,
bo serca Twego to nie pokrzepi,

bo to nie będzie światełko nadziei
lecz strumień na wskroś przeszywający.
Zamiast światłości- paletę cieni
Zamiast radości- żar duszę palący.

Więc zejdź ze sceny i bądź gdzieś na boku
Małym promykiem w teatrze gwarnym
Rozświetlaj drogę na każdym kroku
I staraj się zostać człowiekiem- normalnym.