Witaj, Introwerko.


Trafiłaś w punkt tym wierszem.
I dodam jeszcze - myślę, że konstruktywne komentarze są solą sztuki poezjowania.

Pozdrawiam serdecznie.

Powiem, że tekst przywołał mi film Polańskiego "Lokator" i jakimś osobliwym połączeniem neuronów powieść Čapka "Krakatit". Jak to powiązać ze sztuką tworzenia? Ano tak, że wiersz jak materiał wybuchowy oddziaływuje na otoczenie.

to zabieram szczególnie

Pozdrawiam

Werko,

jak zwykle w formie! ale też w treści, o niej dzisiaj. Otóż, myślę, że w większości jesteśmy zgodni, że poezja to materia języka, lecz nie tylko. Bo, wiersze mają być o czymś, opowiadać historie i nie powstają tylko po to, by zachwycać umiejętnością układania słów w poetyckie wersy.

Dlatego Twój wiersz, ważnym głosem w dyskusji, gdzie jest jeszcze autor, a gdzie już tylko poprawność. Myślę, że w poszukiwaniu tej odpowiedzi przejawia się dojrzałość twórcy.

Jest też przestrogą, dla nas komentujących, by nie narzucać swoim autorytetem tejże poprawności i strzyc wszystkich na zero. Stawiajmy na różnorodność.

Pozdrowienia.

Bardzo dziękuję, Gwiazdko - ale czy na pewno nie dałaś po łbie mojemu buldogowi?
Bo czytam dyskusję pod wierszem, skądinąd bardzo ciekawą, i myślę: Rany boskie, niedługo niektórzy zaczną recytować przed snem: "I Milowego sekatora oszczędź mi, Panie!".
Zatem włączę się, bo o jednym nie było jeszcze mowy - to autor ma ostatnie słowo i jeżeli jest świadomy tego, co napisał i chciał przekazać, żadne argumenty nie zdołają go przekonać.
Ale każdy medal ma dwie strony - poezja to instrument, na którym gramy, więc chyba warto wydobywać z niego jak najczystsze dźwięki.
Zresztą kto najczęściej fałszuje? Mniej lub bardziej początkujący, którymi wciąż mimo wszystko jesteśmy.
Sedno w tym, żeby rozwijać się świadomie i z pewną dozą samotokrytycyzmu - wtedy nic nas nie zamknie w białym pokoju bez drzwi.

Co do wiersza - nie zawahałabym się przyczepić (taka jestem wredna), gdyby było do czego.
Ale nie ma i oddycham z ulgą.
Brawo, Gwiazdko!

Serdeczności.

A ja zapytam, bo nie wiem: Czy po



nie powinno być spacji?

Pytam serio.

Nie wyobrażam sobie, żeby tekst godził w konstruktywną, mądrą wiedzę komentujących. Jest on głosem przeciwko opiniom typu: Popraw, bo ja tego nie rozumiem... Komentujący często nie zdają sobie sprawy, ze stają się autorami minirecenzji, że mimowolnie - cenzorami. Dają przy tym świadectwo własnego progu wrażliwości i poziomu ogólnej ogłady w przedmiocie, którego dotyczy tekst. Zdarzyło mi się, że komentujący uznał wyraz aczkolwiek za archaizm! Spotkałam się także z komentarzem wobec ekfrazy: "nie wszyscy znają obraz, o którym piszesz"... I zamiast zapoznać się z inspiracją wiersza, nakłaniają autora do obniżania lotów i wyjaśniania treści metodą łopatologiczną: Co autor ma na myśli! Albo, że nie ma czegoś takiego jak np.limfa zdarzeń.
Odczytuję tutaj żal wobec głupich, nieprzemyślanych, wynikających z różnicy potencjałów komentarzy, które dążą do obniżania lotów.

Intro, tekst jest mocno ironiczny. Mam nadzieję, że podetnie skrzydła mądralińskim komentatorom, którzy mierzą świat Szkiełkiem i okiem, w dodatku wychodząc z założenia, że skoro oni nie rozumieją, tekst jest niezrozumiały. I w trosce o wyuczone zasady typu zaimkoza, częstochowa, dopełniaczówka, tną dobre teksty, korzystając w dodatku z możliwości wystawiania ocen tekstowi. Jednocześnie przysięgam, że gdy znajdę byka w Twoim tekście, natychmiast dam znać. I Niechaj język giętki powie wszystko, co pomyśli głowa... A bez głowy - ani słowa. Buziaki, Intro,

z.

Nie mam nic przeciwko takiej poezji - uwielbiam na przykład nieregularnie, jakby przypadkowo, rymowane utwory Jarka Jabrzemskiego. Tyle tylko, że po przeczytaniu setek wierszy można w zasadzie już wyczuć, co jest celowe, a co wynika z braków warsztatowych.
Ładnie na podobny temat napisał BeNeK w komentarzu pod swoim "poetą u notariusza": Bo żeby dobrze władać wolnym słowem, trzeba najpierw nauczyć się chodzić z nim na smyczy.
I właśnie o to chodzi - żeby łamać formy i móc pozwolić sobie na wolnoamerykankę, trzeba najpierw dobrze poznać tworzywo, z jakiego lepi się wiersze.
Inna sprawa - mówisz o profesjonalistach. Lecz co ich odróżnia od innych dobrych poetów, chociażby tu, z portalu, bo są tacy. Tylko i wyłącznie uznanie na szerszą skalę. A czy szerokie uznanie jest równoznaczne z doskonałością, czy tylko z akceptacją z powodu przebicia się przez tłum innych poetów i zaistnienia na ogólnopolskim forum? I czy takie uznanie jest automatycznie głosem wszystkich odbiorców, czy tylko pewnego ich grona, które dyktuje trendy w poezji?
A.A. Milne lubił mówić:
Trzeciorzędny umysł myśli to, co większość, drugorzędny to, co mniejszość, a pierwszorzędny umysł myśli za siebie.

Serdeczności.

Introwerko,
Ponieważ wiersz jest o „niekonstruktywnych” komentarzach, więc nikt się nie ośmielił. Wyłamie się i popełnię to faux pas. „Słyszę jak” i „myślę, że to” zbędne. Wiemy, że to autor słyszy i myśli, a wiersz wyraża jego poglądy. Nie ma więc potrzeby podkreślać, że utwór wyraża to co autor chciał powiedzieć.
Nie przemawia do mnie koncept „dziury” - ani w murze ani w ścianie. Domyślam się, że to klamra ale mój trzeciorzędny umysł nie może dociec istoty tej dziury, a przy okazji dla mnie brak w tym piękna.
W tym wierszu jednak nie o estetykę chodzi. Poruszyłaś temat, o którym również myślę o pewnego czasu – jakość i sensowność komentarzy. Dla mnie, dla odmiany, w komentarzach jest za mało komentarza. Za dużo jest rytualnych hołdów, składanych tym którym wypada taki hołd złożyć. Krytyka jest zbyt łagodna, za mało jest polemiki. Dla początkujących trzeba być oczywiście wyrozumiałym, ale wy doświadczeni autorzy powinniście się spierać i krytykować. Zamiast tego zachwycacie się nad sobą nawzajem, nawet tam gdzie powodu do zachwytów brak, bo sztampa i przeciętność. Zastanawiam się nawet czy to jest portal pisarski czy też grupa wsparcia dla niedocenianych (a może na razie jeszcze nieodkrytych) literatów.
Oczywiście trzeba chwalić tam gdzie jest za co. Błędy i miałkość trzeba jednak wytykać. Tego właśnie oczekuje od komentarzy do moich tekstów i jestem autentycznie wdzięczny każdemu, kto wnosi krytyczne uwagi (po części traktuję takie uwagi jak redakcję tekstów, tym cenniejszą że darmową ).
Inna sprawa, to co autorzy robią z tymi uwagami. Jedni łykają wszystko jak leci. Żal czasem patrzeć jak oryginalny ciekawy tekst autor kastruje bo np. Miladora wniosła uwagę. Mila jest wspaniała i w 90% przepadków ma rację (nie cukruję, nie ma w zwyczaju, zresztą pewnie to widać w moich komentarzach), a Ty autorze masz obowiązek te 10% pozostałych wychwycić i pozostać przy swojej wersji. Inni nie uwzględniają żadnych uwag, poza oczywistymi błędami językowymi. Szlak człowieka niekiedy trafia – wiersz dobre a jedna czy dwie frazy trzeszczą w zębach. Komentujący wytykają palcem, widzę dokładnie to samo, ale autor, skądże, nie poprawi. Wie lepiej przecież już ponad 100 tekstów tu opublikował i nie będą mu poprawiać. W jego pięknej duszy tekst powstał i taki pozostanie bo jego i niczyj więcej. Jego ego najważniejsze!

Oczywiście - to działa we wszystkie strony.
Ale żeby dojść do pierwszorzędnego umysłu w poezji, trzeba mieć mimo wszystko wiedzę, opanowanie języka i wyczucie słowa. Czyli trzeba jednak umieć z nim chodzić na smyczy i wypuszczać wtedy, gdy jest to naprawdę niezbędne. Inaczej taki pies za często gubi się w krzakach i pożytek z niego bardzo wątpliwy.
Napisałaś: u nas - zamiast dążyć do nowatorskiej treści - poeci w większości walczą z korektą, która rzekomo ma ich zbliżyć do doskonałości.
A co złego jest w doskonałości językowej i warsztatowej?
Moim zdaniem one poszerzają pole wyboru, a nie ograniczają.
No i jest jeszcze coś, o czym warto wspomnieć - miłe i pochwalne komentarze z ocenami świetne dla bynajmniej nie świetnych wierszy jedynie usypiają autorów przekonanych o własnej doskonałości, a więc hamują ich rozwój, gdy tymczasem krytyka - zarówno warsztatowa, jak i językowa - zmusza do myślenia.
Lepiej jest więc chwalić, czy krytykować? Zwłaszcza gdy chodzi przecież głównie o tych, którzy dopiero uczą się poezji.

Serdeczności.

Nie mówimy o zakuwaniu, lecz o rozszerzaniu wiedzy i poetyckiej percepcji.
Idziesz przez las, widzisz mnóstwo drzew i nie potrafisz ich nazwać. Wtedy ktoś mówi: To jest dąb, a to klon. Czy działa na Twoją szkodę, czy pomaga?
Owszem, do nauki trzeba mieć motywację i często taką rolę spełniają pochwały. Jednak nie pochlebstwa i nie klikane bez umiaru świetne, bo to powoduje, że autor nie widzi żadnego powodu do pracy nad sobą.
Szkoła nie daje wyobrażenia o poezji i literaturze od strony warsztatowej. Niczego też łatwiej się nie zapomina niż regułek i zasad. Nadrabiamy to później, czytając i pisząc.
Ale czytamy, skupiając się zazwyczaj na akcji, a nie na użytych środkach, gramatyce, ortografii czy interpunkcji. Zauważyłaś może, jak wiele wierszy pojawia się z błędami i nikt na nie nie reaguje? Nie reaguje z przyzwyczajenia do niezauważania błędów. A je trzeba zauważać.
Gdyby tak nie było, wszyscy redaktorzy i korektorzy straciliby pracę, a wydawnictwa wypuszczały książki o żenującym poziomie, bo każdy, nawet najlepszy autor, potrafi czegoś nie dopatrzeć.
Myślę, że konstruktywna krytyka sprzyja wyczuleniu na błędy i docenianiu walorów stylistycznych i brzmieniowych. A wtedy, po pewnym czasie, przestaje być już potrzebna.
I o to chodzi.

Serdeczności.

Miladoro,

w sprawie ze spacją czy bez -Nie mogę się zgodzić, bo nawet jeśli jest to neologizm i w przybliżeniu zastępuje przymiotnik purystyczny, i tak napisałabym ze spacją. Ale, jak widać, nie jest to ważne. To autorka zdecyduje, czy tak zostanie, czy się poprawi. I to wydaje mi się najważniejsze.

Introwerko,

Ad rem: Mamy tu do czynienia z poetką, która pisze świadomie, ma ogromną wiedzę humanistyczną, ma odwagę tworzenia w trudnym materiale poezji lingwistycznej, nieugrzecznionej i zadziornej. Cała dyskusja właściwie nie dotyczy jej wierszy. Skąd więc temat wiersza? Przyznaję się: Nie wiem. Przypuszczam, że to uniwersalny temat zależności, jaka od zawsze powstaje między twórcą a recenzentem.

z.

Werko i szanowne grono, zacznę od grubego C, które jest wyjściem w tym wierszu do wszystkiego.

puree - czyli ziemniaki zgniecione na miazgę, gdzie trudno odróżnić komórkę od komórki, indywidualność, od indywidualności, cień od cienia.

(s)tyczny - ascetyczny, oszczędny, bez polotu, żaden, bez głębi, cech indywidualnych, ograniczony, etc.

definicji puryzmu językowego przytaczać nie będę, choć ma tutaj kluczowe znaczenie.

Jedni uważają, że zasady są po to, by ich ściśle przestrzegać, jeszcze inni, że poetom i pisarzom dany jest mandat do tego, by przełamywali zasady, przekłamywali, wywlekali do góry nogami i ustanawiali je od nowa. tyczy się to zwłąszcza poetów, którzy mają - w dziedzinie słowotworzenia, tworzenia nowych związków wyrazowych, nadawania nowych znaczeń, etc, -
zasługi większe niż pisarze.

Podchodzenie do wiersza tylko i wyłącznie od strony technicznej, i eliminując błąd za wszelką cenę, nie jest drogą w dobrą stronę. To nawet nie jest droga donikąd, ale droga w ciasny tunel obwarowany takimi zasadami, że z indywidualności zostanie wielkie NIC. Ponieważ przestajemy słuchać co mówi poeta, czuć co mówi poeta, - widzimy tylko gołe słowa, które wymieniamy na inne i tak manewrujemy wierszem, że nie ma w nim już poety, ani tego, co chciał powiedzieć. Owoż, my tam jesteśmy, kiedy wydaje nam się, że akurat nasza wrażliwość jest najmojsza.

W ślad za krytyką, która jest jednostajna i jednokierunkowa, rodzi się cała masa poetów, którzy piszą tak samo, zdawać by się nawet mogło, że mają tą samą wrażliwość, etc. Unifikacja jednak nie jest dobra dla poezji, ani dla żadnej innej dziedziny artystycznej, a przesyt każdej epoki, kończył się ucieczką w nowe style.

W moim odczuciu należy też rozrónić krytykę, od redakcji i jeszcze od komentarza. Niefrasobliwą krytyką można skrzywdzić największy talent, redagowanie i korekta, bez zadania sobie trudu "co autor miał na myśli" to tak, jakby pozwolić na poprawki maszynie, wedle szablonu; a komentarzem, w którym zamiast jawnie przyznać się, że nie wiemy o co chodzi, zamiast napisać o swoich odczuciach, mówimy autorowi, że jest głupi, niech napisze zrozumialej - to już szczyt ignorancji.

Powiadają, że można zagłaskać na śmierć, że zbyt ciasne trzymanie się savoir-vivre'u przy stole odbiera apetyt na jedzenie, i że odrzucanie tego, co nam jest niewygodne i wymyka się z szablonu, świadczy o naszym zgnuśnieniu, o tym, że zatrzymaliśmy się w miejscu.

A poezja musi miec to coś, krnąbrnego, szalonego, przekornego, przełamującego stereotypy. Nie zapominajmy, że język ewoluuje, a już zwłaszcza nie zapominajmy, że jedne zasady odchodzą w zapomnienie, a inne się pojawiają.

A poza tym, dobry komentarz to taki, który wskazuje horyzont, a nie każe z uporem maniaka spoglądać na palec