Są góry, które stoją zawsze w jednym miejscu
i te, które wędrują – nieregulaminowo, trzęsąc

się od nakładanych kar. Surowo wzbronione
budować na ich stoku budzi jednak śmiech
niczym drugi lewy but w parze. Gdzie mieliście oczy

wrzucając ziele w krater? Gdzie mieliście uszy
nasłuchując sennego pomruku; dzieci kwiaty
nieroztropnie poraniły stopy o skałę.

Czy moglibyśmy pominąć coś tak wspaniałego
jak potok piroklastyczny, rozszerzone ze zdumienia
oczy młodych kozic, z których płynie to samo
co z naszych, rozżarzając południowe wystawy
krętą drogę dla mułów zastygłych
z opuszczonymi łbami.

One jedne coś przeczuwały. Właściwość rasy
twardo wygięła im szyje
wprzęgła w kierat;

mój kochany, ten sam który kazał wrzeszczeć
na szczycie góry, bo wyżej wała
nie podskoczysz; zwłaszcza
w taki pochmurny dzień

jamy po ciałach sięgają rąk odkrywców
z wzajemnością. Wytrąca się
tylko balast.