słońce nie rozjaśni mroku

z tej perspektywy jest

niezaprzeczalnie martwe

superbohater okazał się

chłopcem z plakatu

jedyna modlitwa to

strach zimny pot

obrazy z horrorów

pod choinką z

akompaniamentem

demonicznego rechotu

kraina w srebrnych i granatowych 

poświatach bezgłowy szkielet

wychodzi mi na powitanie

domyślam się że to ja sam

monumentalna anarchia

ginie w pomroce

bezczas wieloczas

czas skompresowany

żyzna gleba kolejnych eonów

generacji równie zdezorientowanych

własną niemocą

nie rozumiem wszech

ogarniającej siły inercji

niezliczone możliwości

fantastyczne perspektywy

nigdy nie zostaną wykorzystane

zasypane głęboko budowle pełne

pokoleń tarocistów zmarłych

na atak serca tuż przed

odkryciem tajemnicy

poszukiwaczy zastygłych w

iluzorycznych labiryntach

nasłuchuję i czekam

unosi się nad ziemią

ledwo dostrzegalnie

choć to nie mgła

kolejna kropla efemeryczne

odbicie nienazwanego