Następnego dnia, gdy Max szykował się do szkoły, mały Xawery, którego krasnoludek spotkał na działce jego dziadka, zwrócił uwagę na plecak brata.

— A gdzie masz maskotkę? Dałeś komuś, zgubiłeś? — zapytał.

— Wczoraj jeszcze była, a może to Twoja sprawka? Mów prawdę — powiedział Max.

— Mówiłem Ci, że to może być krasnoludek z Prawdziwej Bajki, który nagle zjawia się lub niespodziewanie znika, ale Ty nie dawałeś wiary moim słowom – stwierdził Xawery z mądrą miną.

— To prawda, tak mówiłeś. Ale może zguba się jeszcze znajdzie, w końcu ja też ją kiedyś znalazłem — stwierdził Max.

— No tak może być— potwierdził Xawery.

A spłaszczony krasnoludek spadł w klasie pod ławkę Aśki, najlepszej uczennicy. Gdy po kolekcjach, dziewczynka zbierała swoje książki i przybory, zauważyła kolorową postać na kawałku papieru leżącą na podłodze, podniosła ją.

— Zobacz co znalazłam — powiedziała do Tosi, z którą siedziała w tej samej ławce.

— Aha — odezwała się dziewczynka. Fajny krasnal, i wgląda jak prawdziwy—

dodała.

— Wiesz, on jest podobny do krasnala z bajki, tylko nie mogę sobie przypomnieć tytułu tej bajki — stwierdziła Aśka.

Na te słowa, zadowolony krasnoludek uśmiechnął się filuternie do dziewczynki, co wprawiło ją w konsternację.

— Wiesz co Tosia, dobrze, że jest już po zajęciach, bo od siedzenia przy komputerze, widzę jakieś dziwne rzeczy. Krasnoludek z rysunku uśmiechnął się do mnie —stwierdziła.

—Coś ty, żartujesz— powiedziała z niedowierzaniem Tosia.

— Przyjrzyj mu się, i sama powiedz, czy on nie wygląda jak prawdziwy? — zapytała Aśka.

Gdy Tosia spojrzała na krasnoludka ten puścił do niej oko. Zaskoczona tym faktem stwierdziła:

— Może dzisiaj dajmy sobie spokój z tym krasnoludkiem, ale to jest dziwne.

— Zgadzam się — opowiedziała Aśka i zdecydowanym ruchem kartkę z krasnoludkiem wrzuciła do plecaka, a ta, wylądowała w książce gdzie krasnoludek poprawił z trudem okularki na nosie i dukając, litera po literze, zaczął czytać. Szło mu to bardzo opornie, ponieważ mając tekst blisko nosa, jego oczy się rozjeżdżały zezując raz na zewnątrz raz do wewnątrz. Udało mu się jedynie przeczytać, że jest w rozdziale o płazińcach, a te, to robaki zwane płaskimi.

— O, to by znaczyło, że na świecie żyją inne płaskie istoty, czyli nie jestem sam — pocieszał się w duchu.

Gdy Aśka wróciła ze szkoły, wyjęła książki z plecaka, „papierowy” krasnoludek zaczął się wiercić by otworzyć książkę, ale nie dał rady.

Na głowie miał za dużo kartek z rozdziałami i dopiero po obiedzie Aśka sama otworzyła książkę na stronie, na której ten się znajdował.

Wtedy, nie tracąc czasu, przystąpił do czytania o płaskich, jednak to go szybko znudziło. Zapragnął wysłać e-maila do paprociowego lasu z informacją, że nie jest już brzuchaty, że z profilu oraz w widoku z góry, jest tylko kreską. Gdy stoi, dla zachowania równowagi, jego buciory muszą zmieniać długość. Poza tym wszystko jest o’key i przesyła pozdrowienia.

Gdy Aśka zrobiła sobie przerwę, w graniu na laptopie, krasnoludek wsunął się na klawiaturę otworzył e-maila i migiem nadał wiadomość.

Czekając na odpowiedź, wypatrzył na półce cienką książeczkę w barwnej okładce, z napisem ABBOT FLATLAND^[1]na grzbiecie. Zaciekawiony przytaszczył ją na biurko i zaczął przeglądać. Zaintrygowały go rysunki w niej zawarte. Nie rozumiał tekstu ponieważ był w języku angielskim, ale po wczytaniu w laptopa hasła flatland, wyjaśniło się, że jest to powieść o krainie gdzie żyją płaszczaki, które widzą tylko dwa wymiary — długość i szerokość, a nie mogą zobaczyć wysokości.

— Wow! Ale to skomplikowane, ale ja widzę „wysokości”, to by znaczyło, że nie jestem żadnym płaszczakiem, a tylko płaski. A to nie jest takie złe. I póki co, tego się będę trzymał — stwierdził.

^[1]FLATLAND— aut. Edwin Abbott