Codzienność może być zabawą, także taką raniącą i bolesną, oczywiście i można to ciekawie pokazać w wierszu. W swoim tekście eksploatujesz ten temat jednak w sposób mało interesujący. Zabijasz go dosłownością, powtórzeniami. Wymyśliłeś tytuł "Zabawa w codzienność" i próbujesz za wszelką cenę wykorzystać ten motyw wiele razy, dlatego ciągle używasz słowa, codzienność, na koniec pojawia się prośba "pobawmy się w dom". Zdecydowanie za dużo tego. Zostawiłabym albo tytuł, albo "pobawmy się w dom" w końcówce i tyle.

To wiersz niby-współczesny, ale momentami zupełnie bez potrzeby używasz języka charakterystycznego dla epok minionych ("w niecierpliwości wygląda ciepła rąk Twoich wytrwale", " cząst­ka mej mier­no­ty". To zupełnie się nie broni, brzmi nienaturalnie i kiczowato.
Używasz fraz, które mają w zamiarze być podniosłe, jednak patos, który wprowadzasz, jest tak przesadzony, że Twoje słowa wcale nie brzmią wzniośle, lecz ocierają się o śmieszność. Mniej napuszenia, a będzie lepiej . Zamiast powtarzać wyeksploatowane do cna maniery z epok ubiegłych warto się czasami po prostu wsłuchać w język codzienny i zaobserwować w nim ciekawe zjawiska.

Nie przemawia do mnie także konstrukcja wiersza, oparta o dosyć banalne rymy w układzie ABAB. Codzienności-obfitości, czy braku-smaku to są już tak wyeksploatowane pary wyrazów, że naprawdę trudno "zagrać" nimi ciekawie.

Pozdrawiam serdecznie