Przyznanie się do bezsilności, jest pierwszym krokiem
Gdy Twe dno zagości, spójrz realnym okiem

Nie tłumacz już sobie

Nie kłam siebie sam

Bo znajdziesz się w grobie

Przykro będzie nam

Są Nas miliony na tym globie

Najwyższy czas, uświadom to sobie

Mimo różnic klasowych, płci, majątku

Mimo różnic wieku, zawodu, przylądku

W jednym jesteśmy jednak podobni

Nosimy parę, tych samych spodni

Słuchamy wielu, kazań i wielu mądrości

Lecz mało się to ma, do rzeczywistości

Nie wiedzą czym jest tego noszenie

Nie wiedzą jak wielkie, jest to cierpienie

Kocham legendy o silnej woli

Z braku tej wiedzy, aż głowa boli

Znam te legendy, jak chce tak robi

Lecz to nie ich, korona ta zdobi

Do cudzej kontroli, wielbię porównania

U Nas jej brak, jest nie do zatrzymania

Najgorszym efektem, tej strasznej choroby

Na oczach umiera, pozornie człowiek zdrowy

Jest to naoczne, samo zabijanie

Którego tak ciężkie, jest powstrzymywanie

To nie dotyka, samego chorego

Ale i również Rodzinę jego

Całe jego bliskie otoczenie

Ciężkie jest tego zrozumienie

Człowiekowi takiemu, rzadko się współczuje

Legenda, że życiem sam swoim kieruje

Lecz zamiast robić co kocha, robi czego nienawidzi

Zamiast robić co przyjemne, robi, czego się brzydzi.

Przeżywa katusze, chcąc odejść od tego

Pomimo jednak prób, wraca do złego

Modli się, przeklina, by się już skończyło

By na zawsze odeszło i już nie wróciło

To już nie radość, czy zabawianie

Tylko to ulgi poszukiwanie

Jedynym lekarstwem, są powolne zmiany

Które bez pomocy, ciężko wprowadzamy

Zmiany mechanizmów, nawyków, myślenia

Jedyną są drogą do ozdrowienia

Niezbędne jest, pasji odnalezienie

By z destrukcyjnej nudy, zostało wspomnienie

Niezbędna terapia i niezbędne grupy

Byś mógł założyć w życiu, nowe buty

Bo sami w iluzjach się oszukujemy

Potrzebni są Inni, choć tego nie chcemy

Ci właśnie Inni, dla nas tacy sami

Dają zrozumienie, gardzą ocenami

Sami kiedyś przeszli, przez tę ciężką burzę

Więc wiedzą po sobie, co tkwi w jej naturze

Mógłbyś Nas, zrozumieć, lecz rzadko próbujesz

Mógłbyś się dowiedzieć, lecz nie edukujesz

Ja to na sobie, przestudiowałem

Zwijałem się z bólu, ze strachu płakałem

Marzyłem żeby skończyło się życie

Kiedy w upadku swym byłem szczycie

Dziś tutaj siedzę jak nowo narodzony

Dzięki ciężkiej pracy odchodzą demony

Lecz przede mną wciąż wiele do zrobienia

Trzeba tu działania, nie ma tu siedzenia

Przyjedzie trudności ciężkich, jeszcze masa

Wiem gdzie się udać, gdy płomień przygasa

Mam z kim pogadać i mam numery

By być gotowym, gdy zawiodą stery

Nie wiem co będzie, nie znam przyszłości

Tylko DZIŚ, mogę coś zrobić dla trzeźwości

Na tu i teraz, tylko wpływ mam

A najważniejsze, że nie jestem sam