Mimo sporej dozy pompatyczności,podoba mi się ten tekst, jest bardzo dobrze napisany. Pointa zapada w pamięć dzięki swojej zgrabności i lekkości. Jakby sama ci wyszła spod pióra, jakbyś nie musiała się nawet wysilać, żeby dobrze zakończyć wiersz.

Całkowicie subiektywnie: trochę zbyt rozpisany, ale to tylko osobista preferencja, gdyż wolę wiersze zbite.

Mam wrażenie, że jak za pierwszym razem czytałem ten wiersz, brzmiał inaczej - lepiej. Czy wprowadziłaś w nim zmiany, czy kreuję nowe wspomnienia?

Tego typu wiersze zawsze gdzieś tam wiją sobie we mnie gniazdo, bo są bolesne i trudno przejść obojętnie. Ładnie (choć to słowo wydaje się tutaj nie na miejscu) nakreśliłaś obrazy, dodałaś "pikanterii" metaforą, więc wiesz działa...
I przy okazji odesłał mnie do "Domów" Zoli, za co dziękuję. To bardzo działające na czytelnika, gdy Poetki dyskutują, gdy jedna jest inspiracją dla drugiej, kiedy pewien motyw możemy dzięki temu obejrzeć z różnych perspektyw.
Zarzucasz tam Zoli brak liryczności, choć liryka różne ma twarze. Ale ja nie o tym chciałam - bo wiesz, allasko, poprzez te nawiązania do "Domów" pomyślałam, że Zola mogłaby Ci podpowiedzieć, jak "rozwersować" Twój wiersz, gdyż w pewnych momentach mam wrażenie, że mocniej by wybrzmiał dzięki innej wersyfikacji. Taka luźna myśl.
Tak czy owak - na pewno to ważny temat i Twoje słowa otwierają obrazy i emocje. Dramatyczne światy starszych ludzi krzyżujesz z poetyckim piórem, ze sferą metaforycznej wrażliwości. Podobnie jak Zola otwierasz drzwi na krzywdę ludzką, na wnętrze.

Posyłam uśmiechy księżycowe!
A.