Człowiek narzeka na

Rażące słońce

Oglądając jego zachód

Na obrazie.

Wyobraziłem sobie

Idealny $wiat

A moge go tylko namalować

Lub żyć w nim

W głowie.

Myśl o Tobie

Nie odda ciepła dotyku

Twego ciała.

Namalowałem Cię i 

Przytuliłem

Lecz byłaś zimna i

Milczałaś jak grób.

Grób na cmentarzu

Przynajmniej

Nie jest samotny.

Słońce

Przyglądam mu się

Co dnia

Lecz widzę w nim

Twoją twarz

I wyobrażam sobie

Że te ciepłe promienie

To twe ramiona

Droga Klaudio

Choć mnie razisz 

Nieobecnością

Patrzę się na Ciebie

Jak na obraz

Bez zmróżenia oka

Codziennie

Jak zasypiasz chowając się

Za horyzontem.

Namalowałem raz grób.

Namalowałem nad nim

Złociste słońce

Bo będę przy tobie aż

Do śmierci

Słońce moje

Droga Klaudio!

Umieram

Choć na wielu obrazach

Uśmiechamy się

Razem

Trzymając za ręce.

Teraz 

Próbuje Cię uchwycić

Lecz zawsze gdy się zbliżam

Ty! Oddalasz się! I pojawia się

Noc

Głęboka aż wilki zaczynają

Wyć

A ja często z nimi bo przecież

Wilk dla wilka jest człowiekiem.

Jesteś słońcem!

Światłem!

Ciepłem!

A ja?

Księżycem

Ciemnością

Zimnem

Nie możemy!

Nie możemy istnieć razem!

Chciałbym namalować

Cię

Ostatni!

Ostatni raz!

Nim znów zasłonią Cię

Chmury, lub dym

Palącego się lasu

Który ty rozpaliłaś.

Być może kiedy będę

W pełni sobą

Spojrzysz na mnie

Jaśniejszym wzrokiem.

Teraz jestem w złej

Fazie mego życia.

Droga Klaudio!

Przy tobie ludzie

Bawią się

Śmieją

Tańczą

A przy mnie

Rozmyślają

Milczą

Śpią

Gdy ty świecisz 

Ja znikam bo tylko

W ciemności mnie widać.

Zawsze byłem tylko

Twym bladym odbiciem!

A me serce Cię pragnie.

Jestem tajemniczy

A to przyciąga do mnie 

Miliony gwiazd

Lecz

Pragne tylko Cię!

Słońce moje!