Zasadą spajającą ten zróżnicowany poetycznie i treściowo wiersz w całość wydaje mi się przemożna ironia. Niekiedy bardzo wymowna (i doprawiona humorem), jak w drugiej cząstce, dającej się czytać jako krytyka pseudoantykoncepcji; w dwóch ostatnich wersach pierwszej cząstki mniej przekonuje, wydaje się skrywać konserwatyzm obyczajowy pod płaszczykiem obiektywizmu czy autokrytyki peela. Ale i tak najbardziej mnie przekonał pierwszy wers, wskazujący, że ciała to drogowskazy i ze sposobu ich traktowania można wiele wyczytać.

Pozdrawiam.