Szacun, panie MacLuhan! - Barbara K.W.
Proza » Obyczajowe » Szacun, panie MacLuhan!
A A A
Od autora: Dzień dobry!
Nie było mnie na portalu tak długo, że dla większości jestem zjawą. Niemniej tak wysoko cenie sobie społeczność grupy i celne podpowiedzi i opinie,że wracam z nadzieją, że ktoś zechce przeczytać.
Serdecznie pozdrawiam starych bywalców!
Klasyfikacja wiekowa: +18

 

  Szacun, panie MacLuhan!

 

Silny cios trafił precyzyjnie  w mój splot słoneczny. Odruchowo przycisnąłem ręce do tułowia i zgiąłem w pół rażony niemieszczącym się w mojej skali odczuć bólem. Ostrożnie, płytkimi, jak najmniej szarpiącymi płuca, oddechami starałem  się zaczerpnąć powietrza. Czułem spływające z czoła krople zimnego potu. Najchętniej skuliłbym się  na chodniku w pozycji embriona. Walczyłem  ze swą słabością, by nie upaść. Znałem takich jak oni, wiedziałem, że nie wolno poddawać się od razu.

„Jak mogłem ich nie zauważyć? Wychynęli z bramy znienacka, jak duchy”. – Myśli bezładnie kłębiły się w mojej głowie.- „Cholernie cieliste te zjawy!”

 Zwykle pilnowałem się i wracałem dość wcześnie. Nie miałem na nocne atrakcje, ale gdyby nawet, to i tak wolałem popracować w domu i nie kusić losu, bo dopiero w tej okolicy ceny najmu pokoju były na moją kieszeń. Znałem obrośniętą legendą historię mafijnego gangu, latami terroryzującego okolice Via Magliana, ale  to była przeszłość. Niestety, jak widać, ożyła. Dzisiaj było inaczej. Wieczorem  koledzy i współpracownicy zorganizowali ważną dla mnie kolację i nie mogłem jej odpuścić.

„Przeszedłem już z półtora kilometra od  stacji metra przez puste miasto i nic.  Dopiero tu, trafiło mnie pod samym domem. Pieprzony pech.” – myślałem, nadal nie ogarniając sytuacji.

 Trzech napakowanych, wygolonych kolesiów w jednakowych czarnych bomberkach stało półkolem w  wyćwiczonym rozkroku, obserwując  mnie beznamiętnie jak robaka. Wyglądali  groźnie, jak  umundurowani członkowie organizacji paramilitarnej.

Wyrównałem oddech i z trudem się wyprostowałem.

- Perke? What you wont? – próbowałem nawiązać kontakt z mięśniakami.

Stojący naprzeciwko mnie napastnik, o nieproporcjonalnie potężnym, wydłużonym torsie i krótkich nogach, niebezpiecznie przybliżył się o krok, skracając dystans między nami.

 Emocje wzięły górę. Zacząłem nerwowo szarpać się z paskiem  zegarka. Wreszcie uwolniłem od niego nadgarstek i podałem w wyciągniętej  ręce.

- Mio orologio. Genuine Swiss – zachwaliłem nerwowo jakość.

„Łysol” jednoznacznym gestem nakazał stojącemu z boku  chłopakowi wziąć zegarek, a sam  uderzył mnie z całej siły w szczękę. Jego  okrągła twarz nie wyrażała żadnych emocji.

 Nie ustałem ciosu. Upadłem w  zastarzałą kałużę moczu w załomie bramy. Sądząc po fetorze zasilaną zapewne latami.

Nie chcąc wciągać nosem ani ustami obrzydliwej cieczy, pomimo  przeszywającego bólu, przekręciłem głowę na bok.

„Nie, nie dam się zakatować gnojkom w tej obmierzłej bramie na  rzymskim zadupiu!” – doszedł do głosu mój instynkt samozachowawczy. Opary wypitego tante de verano  ulotniły się bez śladu.

Kurczę, tyle wysiłku i pracy włożyłem, by załapać się na głodowe, ale naukowo korzystne,  zagraniczne stypendium doktoranckie.

 Całe swoje życie spędziłem w cieszącej się nienajlepszą sławą dzielnicy Nowa Huta. Na porządku dziennym, od jej wybudowania w latach 50., były rozboje, pijaństwo, przemoc. Po przeszło pięćdziesięciu latach nadal czymś zwyczajnym było  nadużywanie siły i wymuszenia  nie tylko w dorosłym środowisku, ale i w szkołach. Doszła jeszcze do tego dilerka dopalaczami. Jak się jest niewysokim, astenicznym chłopaczkiem, to w szkole czuje się mocniej presję silniejszych kolegów.

 

Leżałem bez ruchu, chcąc zyskać na czasie i zebrać myśli, które nieposłusznie ulatywały ku przeszłości.

Ojciec wykonywał „jedynie słuszną”, w latach komunizmu, pracę fizyczną na kombinacie, co po zmianie ustrojowej okazało się strzałem w stopę. Szczęśliwie lata spędzone w wyziewach  metali kolorowych, bez odpowiednich zabezpieczeń, dostatecznie zrujnowały mu zdrowie, więc zamiast być zredukowanym w ramach restrukturyzacji bezrobotnym, został rencistą. Spędzał czas w kolejkach do specjalistów, ale i tak z sentymentem wspominał porządek „tamtych czasów”. Matka pracowała  na kombinacie w Pałacu Dożów jako referent po maturze, czyli: przynieś zanieś, pozamiataj. W wieku czterdziestu dwóch lat obroniła  zaoczny licencjat z ekonomii, co otworzyło jej drogę do lepiej płatnej pracy księgowej i pozwoliło na jakiekolwiek utrzymanie  naszej rodziny. Mała i tęgawa była wewnętrznie silna. Nie poddawała się łatwo, zawsze próbowała znaleźć  rozwiązanie i to ona scalała dom. Pewnie nawet nie wiedziała, że wychowała mnie lepiej swoją postawą niż słowami.

Czułem narastający gniew, wierząc w swoją słuszną sprawę.

 „No dobra, niech będzie, co ma być – starcie Dawid kontra Goliat razy trzy i kamikadze - zagrzałem się do czynu. – Mam za dużo do stracenia!”.

 Pokracznie, bardziej siłą woli niż mięśni, pozbierałem się i podniosłem, najpierw na kolana, potem stanąłem w pionie. „Trzeba przyjąć godną postawę” – przywołałem zasady z przeszłości, wypinając pierś i unosząc bolący podbródek. Przesunąłem na plecy przewieszoną na skos torbę. Rękawem starłem  szczyny z ust i mocnym głosem zacząłem mówić po polsku:

- K..wa, Jakbyście znali Cześka z Zielonego, co miał posłuch w całej starej Hucie i nawet kibole „Hutnika” nigdy  mu nie podskoczyli, to zrozumielibyście jacy jesteście malutcy.

- O, tacy – pokazałem ręką wzrost krasnoludka.

- To był gość. Zimował dwa lata w trzeciej gimnazjum. Był  już prawie pełnoletni. Dyrekcja szkoły była bezsilna i poszła na układ. Wystarczyło, że przychodził na lekcje i miał prowadzone zeszyty. Odrabiałem za niego matmę i fizykę, zadania z polskiego też. Byłem jego sekretarzem, a on  mnie uważał i w zamian dawał ochronę. Nikt mnie nie śmiał tknąć! Swój honor miał i słowo! Nie to co  leniwi, pokrętni  makaroniarze! – perorowałem coraz pewniej cały czas  patrząc prosto w oczy prowodyra.

 Kamienna dotąd twarz nisko skanalizowanego zaczęła wykonywać dziwne grymasy. Zupełnie dla mnie niezrozumiałe. Widać było napięcie, jakby miał za chwilę eksplodować. Otwierał i zamykał usta. Wreszcie wyartykułował:

- K..wa, ziomal!

Teraz to ja zamilkłem.

- My jesteśmy z Teatralnego. Słyszałem o Cześku, ale go nie spotkałem, u nas rządził Kulas.

Na twarzach pozostałych dwóch kolesiów pojawiły się grymasy niby to uśmiechów.

-  No, honor to honor. Swoim krzywdy nie robimy. Zegarek zatrzymam, inaczej byłby niefart, ale lepiej nam się nie nawijaj pod ręce. A właściwie co tutaj robisz?

- Mieszkam. Stać mnie było na wynajęcie pokoju tylko w tej okolicy – pojechałem po  bandzie.

- Dobra, spadamy. Jakby co, to nie udawaj tego, no, poliglota, tylko od razu mów po naszemu.

                                                                    *

Już na półpiętrze usłyszałem buczenie odkurzacza. Piątek,  Chinka, jak co tydzień, przyjechała  po zamknięciu  knajpki posprzątać i zrobić pranie synowi, które rano wyprasuje i  powrotem pospieszy pilnować rodzinnego interesu. Moim gospodarzem był młody Chińczyk, informatyk. Często wyjeżdżał, więc podnajmował jeden z pokoi, by obniżyć koszty utrzymania. Otworzyłem drzwi i wszedłem, żywiąc nadzieję, że uda mi się niepostrzeżenie przemknąć do łazienki. Niestety, bystra jak sokół, mimo huku, dostrzegła mnie od razu. Otworzyła szeroko oczy, które już wcale nie przypominały skośnych szparek, ale wielkie, błyszczące, czarne  guziki i zaczęła  niezrozumiale ćwierkać na wysokich tonach. Uniosła w górę ręce nie przerywając monologu. W jednej krzepko trzymała rurę buczącego odkurzacza. Wykonałem ręką uspokajający gest i zacząłem tyłem wycofywać się w stronę drzwi mojego pokoju. Niespodziewanie Chinka pochyliła rurę i zaatakowała. Odwróciłem się i trzęsącymi rękoma zabrałem za otwieranie zamka. Zanim mi się ta sztuka udała, Chinka na przemian tłukła i dźgała mnie w  obolałe plecy szczotką odkurzacza, która przy każdym ruchu z poświstem zasysała materiał wiatrówki. Z trudem  dopchałem za sobą drzwi i zamknąłem od wewnątrz na klucz.

Opadłem ciężko na  fotel. Epizod z Chinką paradoksalnie  przyniósł mi ulgę. Opadło napięcie, strach, gniew. Czułem się jak przekłuty balon, z którego wyszło powietrze. Szczebioty i zaśpiewy dochodzące z przedpokoju wydały mi się niebiańską muzyką. Z radością wybaczyłem jej półroczne copiątkowe nocne hałasy. Poczułem  niespieszny przypływ satysfakcji. Sięgnąłem ręką do torby, która noszona na skos przetrwała nienaruszona. Wyjąłem  opakowanie z twardym dyskiem. To moja przepustka do przyszłości. Na nim nagrane były próby, przykłady i porównania badań stereometrycznych przeprowadzonych w instytucie pod okiem profesora i jednocześnie przyszłego recenzenta mojej pracy doktorskiej. Cały naukowy dorobek półrocznego stypendium.

Mimo  groźby kolejnego ataku postanowiłem przedrzeć się do łazienki i ogarnąć, a potem trochę przespać, bo jutro czeka mnie pakowanie i popołudniowy lot do Krakowa.

Przyczepiła się do mnie natrętnie powracająca pseudofilozoficzna refleksja, która zdominowała mój umysł nie dając zasnąć. Uwiodła mnie swoją prostotą - to siła rządzi światem! Przecież miałem tego przed chwilą boleśnie namacalne dowody.

Moi rodacy byli na tyle silni i bezwzględni, że wyparli tutejsze bandy i opanowali teren. Młody Chińczyk, mając zaplecze w swoich rodzicach emigrantach, stał się na tyle silny ekonomicznie, że stał się właścicielem mieszkania i wykupił knajpkę rodziców, uwalniając ich od haraczu lokalnego dzierżawcy. W tej chwili - chciałem spojrzeć na zegarek, którego już nie miałem, i ostatecznie sprawdziłem w komórce - o 00.53  wierzyłem, że starczy mi sił, by dokończyć i obronić doktorat, co pozwoliłoby mi na pewną niezależność, a może i powrót do  rzymskiego instytutu, ale tym razem na płatny etat. Zasypiałem szczęśliwy. Przepełniała mnie moc nieskończonych możliwości.    

                                                              

                                                                   *

 Przebudzenie okazało się prozaicznie bolesne. W lustrze zobaczyłem sinofioletową śliwę sięgającą od szczęki do połowy twarzy. Podpuchnięte oczy i obtarty naskórek na  drugim policzku też nie dodawały mi urody. Trzeba było od razu przyłożyć lód do stłuczenia, ale wolałem nie nawijać się na oczy urzędującej w kuchni Chince, bo mogła znowu wpaść w furię.

Aby zrównoważyć  nieciekawy wygląd fizjonomii, ubrałem się w najlepszą jasnoszarą koszulę, czarne dżinsy i marynarkę.

Potrzebowałem jakiegoś pudru, żeby zamaskować siniec. Niedaleko była drogeria, w której zwykle kupowałem środki czystości. Wszedłem  do  niemal pustego o  porannej porze sklepu.

- Bon giorno -  przywitałem się głośno. Stojąca przy kasie ekspedientka obrzuciła mnie wzrokiem i  schyliła  za niewielkim kontuarem szukając czegoś pilnie  pod ladą. Skierowałem się  ku regałowi, na którym układała szampony zakutana w chustę szczupła dziewczyna. Miała na sobie firmową bluzę z nadrukiem, obcisłe spodnie i szpilki. Chrząknąłem, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Zareagowała. Nie uciekła. Uśmiechnęło się do mnie ciepłe słońce Orientu. Zaprowadziła mnie do stoiska z testerami i lustrami. Na ten widok rozłożyłem bezradnie ręce. Dziewczyna przejęła inicjatywę i potraktowała mnie zielonym i niebieskim sztyftem, a na koniec cielistymi pudrami.  Trochę pomogło. Nie straszyłem już „od pierwszego wejrzenia”.

Jeszcze wizyta w pobliskim, dość dużym, polskim markecie, bo chciałem na pożegnanie kupić gospodarzowi Żubrówkę, a Chince miód i „Baryłeczki”, i wracam do pakowania. Zwykle łatwiej jest  zgarnąć rzeczy na powrót niż spakować się do wyjazdu. Ponieważ buty i większość bielizny  została doprowadzona do stanu „śmierci technicznej”, zadanie miałem ułatwione. Wczorajsza kurtka nie dość, że wyplamiona i cuchnąca, miała paskudnie rozdarty rękaw. Nadawała się tylko do dołożenia do worka na śmieci. Spodnie, w podobnym stanie, podzieliły los wiatrówki. Wszystko szło sprawnie do momentu, gdy znienacka poczułem falę ciepła rozlewającą się po całym ciele. Proste czynności fizyczne widać przywracają rozsądek, bo nagle zrozumiałem!

-  Ty kretynie! – wrzasnąłem na siebie – Ty idioto! Zasypiałeś szczęśliwy czując się nieustraszonym Supermenem. A jesteś dupkiem!

- Jak mogłeś  nie zauważyć, że twój suchy zadek uratowała nie żadna siła intelektu, ale  przypadek możliwy dzięki globalizacji. Świat się skurczył, ludzie migrują i komunikują ze sobą na krańcach globu. Ziściła się wizja MacLuhana. Wszyscy mieszkamy w „globalnej wiosce”, tyle, że on  przewidział  to już ponad czterdzieści lat temu – przywróciłem zdarzeniu właściwe proporcje.

Miałem w planach ostatni spacer po okolicy, ale sobie odpuszczę. Zjem coś przy Termini i jadę na lotnisko. Jeszcze ostatni rzut oka na opustoszały pokój. Prezenty i podziękowania dla gospodarzy zostały na stole w kuchni. Wystawiłem walizę na schody i zamknąłem drzwi. Klucze, zgodnie z umową, włożyłem do koperty i zaklejoną wrzuciłem do skrzynki na listy. Spojrzałem z sentymentem na dom i ulicę. „ Żegnaj!”, a może „Do widzenia!” - pomyślałem. W każdym razie:

– Arrivederci Roma! – zawołałem głośno w przestrzeń i pomaszerowałem w stronę metra.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Barbara K.W. · dnia 09.08.2018 08:38 · Czytań: 698 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 6
Komentarze
Usunięty dnia 09.08.2018 20:21
Nie jestem starym bywalcem, ale przeczytałem. Styl masz dobry, choć do kilku detali mógłbym się przyczepić - nieidealna interpunkcja i czasem powtarzanie słów. Dziś jednak nie mam siły na poważniejsze komentowanie, bo miałem wyjątkowo ciężki dzień.
Co do tematu, to aż się prosi, aby to pociągnąć dalej. Takie mam wrażenie. Podoba mi się, ale bardziej by podobało, gdyby to była część większej całości.

Pozdrawiam
Kazjuno dnia 09.08.2018 23:32
Też nie jestem tu od dawna.
Początek i epilog gangsterskiego napadu - w moim odczciu - r e w e l a c j a !!!!
Sceny z Chinką, mamą gospodarza trochę słabsze.

Chyba rację ma AntoniGrycuk, dramaturgia siada, przydałoby się to pociągnąć.

Pozdrówka, Kj

PS Jesteś kobietą, czy facetem? Bo napisane w pierwszej osobie, jakby to pisał facet.
Ale facet Basia?
Barbara K.W. dnia 13.08.2018 09:01
Bardzo dziękuję za komentarze. Nie jestem facetem, ale za to znam Nowa Hutę. No i kto poczyta Basię w patriarchalnym świecie? Bardzo mi obaj pomogliście, bo chodzi mi po głowie trochę szyderczy romans nie z wyższych sfer, ale ze sfer uczelnianych. Po co zaczynać nowy - to chyba będzie dobry początek. Scena z Chinką - to tak jak ktoś niespodziewanie powie prawdę w towarzystwie- wszyscy niedowierzają- jest z życia.
Jeszcze raz dziękuję. Spróbuje pociągnąc w strone obyczajową.
Serdecznie pozdrawiam
JOLA S. dnia 14.08.2018 12:32
Też miałam wrażenie, że pisał facet. W miarę czytania tekst wciąga.

Cytat:
że twój suchy zadek ura­to­wa­ła nie żadna siła in­te­lek­tu,


Fajne.

Uważam Cię za przebojową, otwartą osobę i tacy są Twoi bohaterowie.
Pójście w stronę obyczajową? No, nie wiem, chyba to nienajlepszy pomysł, ale Twoja wola Pani

Dopracowanie sceny z Chinką, kto wie? Może należy posłuchać kolegów. :)

Pozdrawiam cieplutko.
Barbara K.W. dnia 14.08.2018 13:56
Kurcze, słucham słucham , ale co z tą Chinką zrobić? ma zadzwonić na do służb porządkowych- ale tam są dwie Polizia i Karabinieri - to oddzielna historia i horror w połączeniu z obcokrajowcem... a może wezwać chińskich krewniaków z knajpki?
Bardzo dziękuję, że wpadłaś. No i faktycznie poradziłaś- nie pójdę w obyczajowość, bo mi się narrator nie zgodzi. Nad tym opowiadaniem pomyślę, a napiszę kawałek drugiego - żeby uzyskać wskazówki.
Cudnie, że pomyślałas, że facet pisze!! To jest czar tworzenia - możesz być kim chcesz.
Serdecznie pozdrawiam
Dobra Cobra dnia 26.08.2018 18:37 Ocena: Bardzo dobre
Dobre. Globalizacja, hehe.


Pozdrawiam serdecznie,

DoCo
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, wprawdzie posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:38
Najnowszy:pkruszy