koryta różowej jaskini wypchały mnie na świat cieni
patriarchatu w niebieskiej skórze, ale to mój brat miał
błękitną krew. chowałam się w ciasnym pokoju, w rogu
stereotypizacji, karmiona sproszkowanym mlekiem z puszki
pandory: niebieski boi się różowego. odcinano mi pępowinę
powoli, abym nie nałykała się tuzina własnych wyborów.
moje mieszkanie było różowe i tylko czasem miałam wstęp
na niebieskie podwórze, głównie wtedy kiedy
zmógł mnie sen. z czasem przychodzili inni i przekłuwali moje
różowe ściany. słońce mnie parzyło i pamiętam,
jak w wieku niespełna dwudziestu lat odcięto
mi pępowinę i zaczęłam oddychać na zewnątrz,
a moja skóra była już blada.

urodziłam się w niebieskiej skórze, odcięta od tlenu,
złakniona powietrza.