Styczeń ciągnął się leniwie. Później luty z marcem raz, raz, jak po schodkach, nie zdążyłem mrugnąć okiem w stronę zegara i masz, kilka lat psu w pizdę. Ale czy bezpowrotnie? Czy te pomiędzy  jest dosłownie dosłowne?

Miga mi jakiś przerywnik. Przecież zrobiłeś to, to i to. No tak, zrobiłem. Coś miga, coś, czyli jednak nie aż tak, że psu na łono wszystko, poniekąd coś dzierżę – z tego czasu, co minął. Jakiś skrawek. Czy świat coś z tego ma? Skoro ja coś wyniosłem, to świat też?

Świat od dawna przestał się mną interesować. Nie mogę powiedzieć, że z wzajemnością. A mógłbym. Gdyby choć na chwilę zdjął mi nogę z szyi.

Nawet bym się nie obrócił. A idź se! – machnąłbym ręką. Albo kutasem. A masz! – podyndałbym mu główką na do widzenia. Świat nie jest mi do niczego potrzebny. Rzeczywistość jest tak obła, że aż nudna. Jak jest pyza z mięsem, albo jak pyza z bez sensem.

I te wasze pytania: co robisz? W sensie, pracujesz gdzieś? Praca? W takim momencie? Gdy mój duch ledwo pęki wysunął, ja mam tłumić równając do was w szeregu? Ja w gwiazdy w patrzę, nie w portfel. W miłość patrzę, nie w obowiązki. W ducha, w atomy,  w kosmos, w przelotne i ulotne. W dopiero co utracone, tam patrzę, a później w dopiero co przyszłe.

Dlatego macham mu, na odchodne. Mu – światu. Macham ręką, macham chujem. Nie interesujesz mnie wcale! – krzyczę sobie chodząc w kółko po pokoju, w ręku z kieliszkiem wina.

A jutro, co z jutrem?

Jutro przyjdzie zima.

Albo lato.

Albo zima z latem w jednym momencie.

Zimlato.