Przeczytałam sobie tak:


mam spopielałą twarz
zamglonym wzrokiem przyglądam się czyimś snom

jedyne co czuję to żar
widzę płonący zamek
słyszę upadek gmachów
dźwięki tysięcy stóp biegnących w nieznanych kierunkach
odbijają się głośnych echem

szata zaczyna się palić
zataczam się do tyłu i spadam

ostatnie co widzę to czerwone kryształy korony
niknące w otchłani błękitu

A po przeczytaniu tekstu i tytułu nie mogę się oprzeć wizji Korony królów :-)

Popieram wizję wiojawa, no może mi bardziej pasuje twarz przykryta popiołem, ale to akurat kwestia gustu. Natomiast koniecznie usuń ten gorąc, gdyż brzmi nienaturalnie i źle się to czyta. Poza tym, jeśli chodzi o warstwę techniczną to widać progres w porównaniu z pierwszym wierszem, widać, że chcesz szlifować warsztat i pisać coraz lepsze wiersze. Ten nie jest już zły. Jest bardzo dynamiczny przez bardzo dużą liczbę czasowników, ale można to spokojnie usprawiedliwić treścią. Nie podoba mi się natomiast tytuł, ale to może tylko moje wrażenie.
Pisz dalej, a będzie coraz lepiej
Do miłego

Jak dla mnie to zwyczajna proza ułożona w wersy.
Nie daje to wiersza, jest zwykłą narracją o czymś, jakby opisem wydarzeń, ale nie liryką.
Do liryki to tu jeszcze bardzo daleko.
Patetyczny ton też nie robi dobrze temu utworowi.

Od liryki oczekuję albo pięknych metafor, albo prostoty, ale nie takiej, jak ta tu przedstawiona.
Bo prosty wierszy potrafi być naprawdę piękny, ale nie tak dosłowny i dopowiedziany jak ten.

Podejrzewam, że początek Twojej przygody z poezją.
Życzy sukcesów, ale strzeż się jak ognia takiej dosłowności, bo to szpeci wszystko.