Na samym początku był chaos

To pospolite, życiowe preludium.

I świt nie różnił się od mocy

i wszystkie cząstki były takie same.

Tworzyć zaczęliśmy nasz wspólny świat:

Każdym spojrzeniem, słowem pisanym,

Wrzaskiem i płaczem, krzykiem i jękiem.

I sami widzieliśmy, że to było dobre.

Rzecz była pewna, że nam nie wystarczy

Tych sześciu wschodów na stworzenie cudu,

Że proces ten wymaga uwagi.

Bo cóż dobrego może powstać w tydzień?

W trakcie budowy dostaliśmy znaki

Trzęsienie serca, data i godzina.

I świat się zatrzymał, bo twoja ręka

Na mojej nie jest już wyciągnięcie.

Czy to więc nasza apokalipsa?

Czy chwila, by wzmocnić fundamenty?

Bez sił zmieniłem kolejność stworzenia:

Dzieło w budowie- ogłaszam dzień siódmy.

Zamykam oczy,

Zasypiam bez ciebie

Kolejny raz w ciemnościach chaosu.