Biedronki są ważne...

Polcia łapie je do rączki i patrzy, jak wyślizgują się spomiędzy jej paluszków. Walczą z włoskami na jej ramieniu, łaskoczą. Polka śmieje się.

Biedronki są ważne, gdy nieruchomieją zimą w szparach okiennych. Ale jeszcze ważniejsze są wtedy, gdy słońce każe im chodzić po szybach. Wtedy całe okno w te czerwone kropeczki.

Ważne są też listki, patyczki, bańki mydlane i nawet promień słoneczny złapany w lusterko. Polcia rządzi nim; każe wspinać się po ścianach, zaglądać w kąty pokoju.

Polka, mały bączek, dziecinna zabawka. Jeszcze nieruchomy, przechylony na jedną stronę. Pełen wyrazistych kształtów i kolorów.

Potem biedronki i cała reszta przestaje być ważna. Bąk, napędzany niecierpliwą ręką, wiruje coraz szybciej. Nie ma już kolorów i kształtów. Są tylko wielobarwne plamy, które w końcu zlewają się w szarość. Bąk jest taki głupi. Szybciej, mocniej, więcej...

------------

W róg okna wcisnęła się czerwona gałeczka. Pola otwiera okno i ostrożnie bierze biedronkę na palec, zanim mróz zniszczy małe życie.

- Raz, dwa, trzy - liczy kropki i chucha na czerwony pancerzyk.

Potem z cukiernicy wybiera parę kryształków cukru. Kładzie je na parapecie, zmiękcza kroplą wody i delikatnie podsuwa biedronkę w kierunku słodkiej masy.

Bąk zwalnia. Czas zatacza koło. Pola gotuje biedronkom obiad...