Ja flegmatyk; myślę tempem żółwia z Galapagos
żyjąc nie czekam na koniec doby.
Czekam na Boga, aż znajdzie na mnie teczkę
prywatną puszkę Pandory.

Będzie miał na mnie oko
w trójkącie zwrócone
będzie zawracał oczy
z drogi donikąd
będzie patrzył, szukał, lustrował.

Przeklinając eufemizm rzeczywistości
nieskalane zdeptaniem kiście winogron
ułożyłem ciało w bagiennej pościeli
by zasnąć z nadzieją zesnuwstania.

Ja chaosem przeszyty; przeklinam gnuśny porządek
fantazję trzymać chcę na wodzy.
Spisuję tę myśl, ten wiersz to kapownik
mój prywatny denuncjator.

Będzie chodził za mną
ręcznie dręczył aparatem
a ja się nie uczesałem
i nie wypiłem kawy rano.
Soki żołądkowe skarżą się na mobbing
z mojej strony.

Przeliczam absurdy w kołyskach myślowych
wnet spod kocyka pępowina się wynurza.
Ta pępowina jest drogą do szaleństwa.
Trzeba ją przeciąć dla dobra dziecka.

Ja zezwierzęcony; kopyta wykładam na stół
kapeć z jednego dynda jak wisielec.
Twarz zdradza wszystkie niedogodności.
Argumentem chciałbym znaczyć swój teren.

Jak pies chciałoby się powiedzieć
jak pies psy to szlachetne zwierzęta
jak pies boję się wystrzałów
jak pies nie pogardzę kiełbasą

Wszechświat znudzony już umysł swój wyłącza
wtyczka umysłu zawiera sojusz z wodą.
Włóż rączkę, padnij porażony prądem
brakuje trupa by zawiązał się triumwirat.