Witam
Zaczynam nadrabiać zaległości i widzę, że było warto Akcja zaczyna się rozwijac, robi się nie tylko zabawnie, ale i poważnie... Dobre, dobre, podoba mi się i mam nadzieję, że nie braknie mi czasu na doczytanie kolejnych części

Pozdrawiam

Jakiś czas temu zobaczyłam ten tekst w ostatnio dodanych i, ponieważ wtedy nie miałam zbytnio czasu się zagłębiać, obiecałam sobie, że zrobię to później... no i właśnie go przeczytałam. I powiem Ci, że zdecydowanie nie od takich smutnych historii powinno się zaczynać dzień - teraz pewnie będę ciągle myśleć o tym opowiadaniu.Bardzo dobrym zresztą, pięknie napisanym i przenikającym do głębi.

Pozdrawiam i uciekam, bo mój mały, zazdrosny mężczyzna z pełnym żalu kwikiem właśnie próbuje mi się wdrapać na kolana

Cześć
Ale żeś słownictwo tutaj dowalił! Aż na początku ciężko mi się czytało, ale jak się przyzwyczaiłam, to było "git" Ale slang taki, że pozazdrościć fantazji
Co do tekstu - mimo że zupełnie inaczej napisany i traktujący o zupełnie innej społeczności, przesłanie nieco mi przypomina "Bez znieczulenia". Człowiek próbuje wyłamać się spod zasad grupy społecznej, do której przynależy i zostaje mu to brutalnie udaremnione... W tym tekście nawet z tragicznym finałem.
Chociaż język nieco mnie przerasta (ale rozumiem, że celowo tak "pojechałeś" ), to całość uważam za dobry kawałek. Zachęca do głębszych przemyśleń o zniewoleniu jednostki przez masy. No i ta przewrotność - niby istotą demoralu powinna być wolność - każdy robi, co chce i z nikim się nie liczy, a tu się okazuje, że, jak często w prawdziwym życiu - wolność, owszem, ale za cenę podporządkowania grupie... Więc co to za wolność? Ech, smutne.

Pozdrawiam

Dzięki, wienczysławie

ale tym:
to faktycznie mnie pocieszyłeś
Ja jednak mam nadzieję, że on jest jeszcze za mały, żeby pamiętać...

Pozdrawiam

Przeczytałam dawno (prawie zaraz po opublikowaniu ), ale dopiero teraz mam czas skomentować. Napisane jest to świetnie, ale, jak zdążyłam już zauważyć, w Twoim przypadku to nie dziwota
Bardzo wciągające, do tego stopnia, że nie mogłam się powstrzymać od przeczytania do końca, mimo, że miałam wtedy do dyspozycji jedynie moją komórkę, która nie jest "dużoekranowym" smartfonem
Spodziewałam się jakiejś "bomby" na koniec - w stylu, że któremuś z przyjaciół stanie się coś złego, np. na tych wielkich falach, żeby nie było za pięknie, ale raczej obawiałam się tego, niż na to czekałam... I, doszedłszy do końca tej historii, muszę stwierdzić, że cieszę się bardzo, iż żadne przykre wydarzenie nie nastąpiło, bo życie samo w sobie w takie sytuacje obfituje i dobrze jest czasem przeczytać coś, co podnosi na duchu i daje słoneczny promyczek. A Twój tekst jest dla mnie właśnie takim promyczkiem
Pozdrawiam

Bardzo mądre jest to, co tu napisałaś, Figielku. I naprawdę dodaje otuchy - aż się lżej robi na sercu

Masz absolutną rację. Ja mam taki głupi charakter, że wszystkim się stresuję i jak coś zaczyna się dziać, to zawsze zakładam najgorszą opcję :/ Ale faktycznie muszę to zmienić, bo ta cecha mocno utrudnia życie, zwłaszcza teraz, kiedy jestem odpowiedzialna za innego człowieka i muszę być silna właśnie dla niego...

Dziękuję nie tylko za komentarz, ale i za tę osobistą refleksję
Pozdrawiam

Witajcie ponownie
Al - nie lubię doprowadzać innych do płaczu (no, chyba że ze śmiechu), ale ten tekst akurat miał taki być. Prawdziwie przenikający serce. Cieszę się, że poruszył i Twoje serce, chociaż z drugiej strony mam wyrzuty sumienia, że przeze mnie szlochasz...
Tak w ogóle to tak pięknie napisałaś w komentarzu, że myślę sobie, że mogłabyś to opowiadanie z powodzeniem przerobić na poezję
Twój komentarz przypomniał mi jeden taki "demotywator" znaleziony kiedyś przypadkowo: "Prawdziwą miłość i strach poznajesz dopiero, jak zostajesz rodzicem", czy coś takiego...

Quentin - życzę Ci, żebyś, jak już kiedyś będziesz rodzicem, nie musiał doświadczać takich odczuć (chodzi mi oczywiście o te negatywne), jakie są przedstawione w tym tekście...
A jak mi piszesz "chylę czoła", to czuję się tak kopnięta zaszczytem, że nie wiem, czy będę mogła jutro usiedzieć na tyłku To tak, na rozładowanie smutnego nastroju, który wprowadziłam tą historią

Jack - starałam się, żeby właśnie nie było łzawo i patetycznie, ale po prostu po ludzku. Cieszę się, że według Ciebie mi się udało

dark - miło Cię widzieć i nie mam Ci czego wybaczać, bo nie znajduję w Twojej wypowiedzi nic, co by wybaczenia wymagało Miło mi także, że i Ciebie wzruszyłam, chociaż, jak przy Al - Szamance, zaczynam mieć faktycznie wyrzuty sumienia, że doprowadzam Was do łez...

Aga - po prostu dziękuję

Dziekuję też Wam wszystkim razem i każdemu z osobna za odwiedziny, przeczytanie i przeżycie tego tekstu.

Pozdrawiam

Kochani,
Bardzo dziękuję za zainteresowanie i uznanie.

Arrasie - Masz absolutną rację - bywa ciężko... ale przecież nikt nie mówił, że ma być lekko Piszesz, że staraliście się z żoną o dziecko - mnie i mojemu mężowi w zmianie podejścia do mojego nagłego i niespodziewanego zajścia w ciążę pomogło włąśnie, jak uświadomiliśmy sobie, że tyle par musi się starać, a my dostaliśmy ten dar od losu od tak, po prostu...

mike - Niezmiernie mi miło, że porównujesz ten mój tekst do "Lata z Moniką", które to opowiadanie bardzo sobie cenię . Myślę, że niektóre historie pisze po prostu życie i człowiek nie musi już przy nich zbyt wiele dodawać od siebie, aby poruszały...
Ja, tak jak napisałam, nie uważam się za silną, bo zdecydowanie zbyt często tracę panowanie nad emocjami A twardość to wg mnie stworzenie wokół siebie skorupy, która ma nie pozwolić na uleganie chwilom słabości... Tyle, że w mojej skorupie czasem powstają pęknięcia.

pumo - Cieszę się, że i Ciebie wzruszyłam. Mam ten sam najczulszy punkt, co Ty, odkąd mam mojego łobuza

viktorio - dziękuję za zrozumienie. Naprawdę. Niewielu ludzi, nawet ci z najbliższego otoczenia, nie potrafi zrozumieć, za to z krytykowaniem radzą sobie świetnie :/. A już najgorzej jest chyba słyszeć "ja przecież też miałam małe dzieci", co w domyśle oznacza "po prostu jesteś beznadziejną matką, skoro sobie nie radzisz"...

Dziękuję serdecznie I masz rację, te małe bąble tak szybko rosną, że niemal aż nie można uwierzyć w to, że to wszystko dzieje się w takim tempie!

Miło mi było Was gościć pod tym moim tekstem, jeszcze raz bardzo Wam wszystkim dziękuję i serdecznie pozdrawiam

Witam,

Dodaj do tego jeszcze tą z Hipolitowa, ktora chowała swoje pomordowane dzieci pod wersalką...
A wiesz, własnie jakoś tak się to wszystko zbiegło w czasie, że napisałam ten tekst akurat, jak kończył się proces tej suki z Sosnowca (sorry, ale mnie jej adwokat nie przekonał)... Przeżyłam tę historię tym bardziej, że akurat zostałam świeżo upieczona mamą, jak zaczęła się sprawa z "porwaniem" Madzi... Byłaby tylko kilka miesięcy starsza od mojego synka


Ktoś, kto drwi z takich rzeczy albo jest zwykłym pozerem za wszelką cenę próbującym ukryć swoje uczucia, albo jest po prostu pozbawionym ludzkich uczuć, zimnym skurwielem. Moim skromnym zdaniem.

Co do tekstu - bardzo mi miło, że Cię wzruszył - taki miał być, chociaż nie do końca byłam pewna, czy to, co wzrusza mnie, poruszy tez innych...

Dzięki za uznanie i pozdrawiam serdecznie

No dokładnie Dlatego cieszę się, że udało mi się tutaj ująć tą "niestałość" właściwą dla wieku młodzieńczego
A co do wiertła - no trzeba oddać, bo gdyby się nie oddało, to konieczna byłaby operacja :/

Dzięki za odwiedziny

Pozdrawiam

Coraz częsciej trafiam na tym portalu na smutne historie, które są jednocześnie tak napisane, że nie sposób obok nich przejść obojętnie... U mnie chyba właśnie suchy opis wywołuje poruszenie. Myślę, że gdybyś napisał to ckliwie i subtelnie, miniatura ta nie zrobiłaby na mnie takiego wrażenia. I pewnie uleciałaby i z głowy niebawem, a tak to sądzę, że długo będzie pomieszkiwać w zakamarkach mojej pamięci

Pozdrawiam

Czytam z zaciekawieniem każdą kolejną część, mimo że nie jest napisana spektakularnie (raczej subtelnie ) ani nie opowiada o spektakularnych wydarzeniach. I właśnie zorientowałam się, dlaczego ta historia tak mnie przyciąga: jest bardzo prawdziwa. I myślę, że z problemem Karin żyje bardzo, bardzo wiele kobiet. A ja czekam, jak Twoja bohaterka sobie z nim poradzi... Bo innej opcji niz jej zwycięstwo nie przyjmuję do wiadomości

Pozdrawiam

Masz rację, pisząc, że takie znajomości trafiają się tylko raz. Nic dziwnego, że postanowiłeś to upamiętnić w tekście. Trochę mi to przypomniało moje kontakty z "bieszczadzkimi chłopakami", chociaż one były zdecydowanie bardziej powierzchowne i krótkotrwałe. Ale myślę, że Twój Przyjaciel doskonale by się wpisał w tamtą społęczność

Pozdrawiam

Ty, to może Ty do nas przyjeżdżałeś??? Chociaż nie, bo piszesz, że w salonie, a ten mój wisiał w pokoju mojej siostry

Dobra Cobro, cieszę się, że przywołałam u Ciebie moim tekstem wspomnienia... pod warunkiem, że są to wspomnienia miłe

Pozdrawiam