Rżewski, Jack, to porucznik Rżewski był. A Ty Julka, masz zapędy, żeby wcielić się w postać Nataszy Rostowej

Wcisnąć Enter?

Gdybyś zostawiła tylko pierwszą część tekstu (samą przypowieść o balonie), a całą resztę wywaliła w cholerę, byłaby to całkiem fajna rzecz

Ale przeeeeeeeeeciąąąąąąąągaaaaaszzzzz <- prawda, że kiepsko się czyta przeciągnięte rzeczy? Gdybyś zaczęła cały tekst od: "Kacper miał nietypowe hobby. Uwielbiał podglądać nieletnie koleżanki w damskiej toalecie.", to gwarantuję Ci, że przeczytało by go więcej osób. Andrzej Pilipiuk w którymś z poradników wspominał chyba, ze tekst powinien zaczynać się od jakiejś bomby. Hitchcock mówił, że na samym początku powinno być trzęsienie ziemi. A później napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. Spróbuj w przyszłości zastosować te zasady, bo naprawdę masz talent. A jeśli już opierasz tekst na dialogach, to postaraj się, żeby każda kolejna wypowiedź Twojego bohatera była majstersztykiem. Czymś najlepszym, co kiedykolwiek napisałaś. Popatrz choćby na dialogi pisane przez Quentina Tarantino. Tam każde zdanie może samodzielnie zostać klasykiem. Bierz przykład z najlepszych, a daleko zajdziesz

Moja skromna rada na początek jest taka: pisz prościej. Zdobędziesz nazwisko, będziesz mogła pisać jak tylko zechcesz. Pisaniem w sposób dla większości niezrozumiały drastycznie ograniczasz sobie target. A chyba nie tego Ci na początku kariery potrzeba I nie bądź zła, bo piszesz nieźle i fajnie się to czyta. Szkoda tylko, że ni ch... nie wiadomo, o co chodzi

Jeśli zrobisz akapity być może ktoś przeczyta Twój tekst

Puenta mnie rozwaliła, super ten tekst! Masz fantazję )

Dzięki za ten komentarz. To budujące, usłyszeć takie słowa.

Dzięki za uwagi, masz rację z tymi dialogami, a buty to całkowicie moja wpadka ;(
Z tym niedopowiedzeniem to jednak celowy zabieg. Chciałem, żeby czetelnik nie miał pojęcia czy ta historia narratora jest prawdziwa, czy nie

Ogromne dzięki za krytyczne uwagi Jack. Z każdą się zgadzam i wszystkie błędy już poprawiłem. A co do Pawła, tak, chyba rzeczywiście coraz częściej ludzie padają ofiarą reklamy. Wierzą, że świat wygląda tak, jak pokazuje go telewizja, a gdy przychodzi co do czego, dostają od rzeczywistości w twarz. Mam kolegę, żołnierza, który naoglądał się filmów i parę lat temu zgłosił na ochotnika do Iraku. Wierzył, że tam jest tak właśnie, jak pokazuje to popkultura. Po trzech dniach wjechali na minę, urwało mu nogę i wrócił do Polski. Mówił, że inaczej to sobię wyobrażał, tą całą wojnę... Może kiedyś o nim napiszę.

Wielkie dzięki za komentarze i dobre rady, postaram się zastosować do nich wszystkich i kontynuować ten cykl