Zaiste, chwalebnym jest dla krytyka besztanie poety za słowa i przeżycia, a najchwalebniejsze wmawianie autorowi, co akurat chciał dać do zrozumienia.

Riposta wierszem? To bardzo elegancko z Twojej strony. Uważam, że to wyróżnienie ogromne, poświęcić komuś kilka słów, bo czyni się ową postać nieśmiertelną.

Satyra rządzi się swoimi prawami. Ma być celna i dotkliwa. I tak jest u Ciebie.
I jeszcze: modne czy niemodne byleby wygodne, a tu pasuje jak ulał owa panna.

serdeczności!

Podoba mi się owo rozważanie nad ostatnim dniem, który każdego z nas w końcu dotyka, mam jednak zastrzeżenie. Brakuje mi w wierszu puenty. Czegoś w stylu: tak czy inaczej zostanie tylko proch.

pozdrawiam

Fraszka? Miniaturka?

niewiele słów, ogrom treści - kupuję to!

rozbiłabym na trzy strofy:

młoda
uroda

wpadka
swatka

szkoda


zyska na przejrzystości i puenta będzie bardziej wyrazista

serdeczności

Spójrz jak jedno słowo niweczy pomysł i realizację wiersza. Rozumiem, powtórzenia muszą mieć jakiś cel (sama czasem bawię się słowami stosując powtórzenia), w tym konkretnym przypadku nie mają.

Kiedy się pominie wszystkie przestrzeni poza ostatnią treść nabiera konkretnego i spójnego wyrazu i zyskuje na lekkości. Można też skorzystać z Pomocy Zbigniewa Broniarka, czyli jego słownika synonimów i poszukać zamienników, a warto, bo masz coś ciekawego do powiedzenia.



żeby zachować logiczny ciąg myśli i nie narażać czytelnika na kombinowanie w stylu o co chodzi w tym fragmencie należałoby napisać.

Nigdy pojąć nie zdołam.Mało miejsca w rozumie,
głowa myśli więzieniem. Elfom trzeba przestrzeni!

Bez względu na to, o czym jest wiersz, jak również pomijając specyfikę warsztatu i narracji, uwarunkowaną indywidualnymi przeżyciami - wiersz musi Tworzyć logiczną całość, bez pułapek i zapór. Zmuszać do myślenia, nie znaczy blokować przez niefortunnie użytą frazę, ale znaczy uwolnić u czytelnika mimowolny strumień myśli. Tak robią najlepsi. Czego i Tobie serdecznie życzę.

I jak wspomniałam, warto popracować.

serdeczności!

a pod niebem póki czas
odpocznijmy od natłoku
myśli wszystkich nie w sam raz
całkiem zbędnych w nowym roku

czego Tobie i nam wszystkim życzę!

Rozkołysałaś mnie, uwielbiam takie rymem bajanie

Zdanie do przemyślenia, trochę niezgrabne



Wiadomo, że to nieznajomy, lepiej epitet byłoby zastąpić zaimkiem. poprawnie będzie: że się przejmuje otaczającą temperaturą



pierwsze albo drugie poruszy zamieniłabym na jakikolwiek synonim, lub inne słowo wyrażające ruch.



podkreślona fraza jest zbędna - wiadomo że wsiadasz do pociągu skoro nań czekasz,
człowieku z peronu - brzmi jak dla mnie nieelegancko - jak ulał pasuje nieznajomym z peronu.


podkreślone słowa są zbędne,



nieścisłość - z treści wynika, że nie mogłeś jeszcze odnieść takiego wrażenia, chyba że dopiszesz odniosłem potem wrażenie



podkreślona fraza zbędna, pogrubiona to pleonazm - może wróciłem więc?



podkreśliłam powtórzenia
bohater może po prostu powiedzieć: Jesteśmy kwita



powtórzenia.



chyba: owe

.

bez mi



wiadomo, że z miejsca swojego a nie cudzego oraz wiadomo, że za nim. podkreślone do usunięcia

Uff, to by było na tyle moich uwag, oczywiście nie są wiążące, ale poddaję do przemyślenia. Zwłaszcza, że opowieść warta szlifu.

Podobało się, bardzo duży plus za koncept Odpowiada mi taka forma piekła, czyśćca i nieba.

Serdeczności!

Mam się czerwienić już, czy jeszcze trochę poczekać?
A poważnie, bardzo się cieszę, że podążyłaś drogami myśli bohaterki,a tym samym, że mnie się udało zaangażować Ciebie w tekst.
Wbrew pozorom to wcale nie takie proste, sprawić by czytelnik się zaczytał.

Kwestia imienia długo nie była rozstrzygnięta, ale Julka wygrała i proszę jak trafiłam. Cytatu nie znam, ale bardzo trafnie oddaje klimat opowiadania.

Oraz owszem, debiut nie debiut, opowiadanie już gdzieś się tam przewinęło, poleżało, a ostatnio zrobiłam korektę, z korzyścią dla narracji.

Pracuję nad następnym, i kolejnym, i nieskromnie mam nadzieję na kolejny Twój taki komentarz

Serdeczności!

Tomek po ale jest zbędne, czytelnik się domyśli - a treść będzie wygładzona.




tutaj zbędna jest druga Mama po zgodziła się.



Napisałabym: Tomek zamknął oczy i zasnął. Nawet nie pamiętał kiedy. Sen dobrze spełnił swoje zadanie. Chłopcu spało się świetnie, aż obudził go głos Taty.
− Wstawaj śpiochu, bo spóźnisz się do przedszkola.
Maluch nie otwierając oczu przeciągnął się leniwie.

Musisz unikać w tekście powtórzeń tego typu, pomocny jest słownik synonimów, sama z niego korzystam, To wzbogaca język i nadaje treści świeżości

Kończąc. Jak zauważył/a gaz54 - miniaturka niezwykle pozytywna, może ciut brakuje mi w niej morału, albo pięknego snu na finał, dzieci uwielbiają morały. Tak czy siak mnie się podoba

serdeczności

Hmm...

Wiersz jest ciągiem logicznym, na co mój umysł ścisły daje stuprocentową gwarancję. Satyrycznym dowodem wprost na potwierdzenie chwiejnego założenia: zakładamy, że być może A jest > od 1. Rozwiązując zadanie matematyczne siłą rzeczy powtarzamy w zapisie tyle razy ile trzeba poszczególne wyrazy – stosując wzory skróconego mnożenia i inne definicje.

Satyra w swoim charakterze pozwala tworzyć właśnie takie składnie, pozwala przebarwiać i uwypuklać. Swego czasu wspólnie z kolegami i koleżankami z koła literackiego, na warsztatach rozważaliśmy czy coś powinnam zmienić, ale stanęło na tym, że pozostanie jak jest. Lubię grę słów, ironię również z jej cięższym zabarwieniem wpadającą w cynizm, sarkazm i czasem właśnie tak piszę. A poza tym, cóż zdrożnego w zabawie językiem polskim, w zabawie znaczeniami, gdzie drze się i drze na się to zupełnie nie to samo, gdzie arlekin i błazen, choć z jednej rodziny mogą mieć i mają inną twarz, i tak dalej.

Dlatego też nie podzielam Twojego zdania, aczkolwiek dziękuję za uwagi i poczytanie.
Być może pod wpływem zmienię trzecie ciało na ego lub duszę, ale muszę się z tym przespać.
A tak na marginesie, co się tyczy debiutu, to jest to tylko pierwsze zaistnienie tutaj, na PP, wspomniany mam za sobą.

Serdeczności!

Pusta ma głowa na zgrabny komentarz, ale zaznaczam swoją czytelniczą obecność. Tekst się pochłania, czy też sam się czyta, czyli tak jak uwielbiam.


Serdeczności

To prawie jak o mnie Góry czasem zabierają wędrowców, jakby nie chciały żeby pozostawiać je same. Bywa, że pokora nie wystarcza.

Urzekło mnie, zwłaszcza liryzm.

Serdeczności

Witaj
Wylałaś miód na moje serce, albo to sprawka aury jaka otacza opowiadanie. Pragnę poinformować że znalazło się w moich ulubionych. Tak na potrzeby podnosznia na duchu, zgodnie z powiedzeniem mojej znajomej, że każda zmiana może być tylko na lepsze. Poza tym zatęskniłam za moja słodką terierką, pozostałą pod opieką rodziny. Wiele bym dała, żeby ktoś ją teraz podrzucił pod paryskie drzwi, jako świąteczny prezent. No i dobrze wiedzieć, że istnieje taki równoległy świat, taka księgarnia i że zdarzają się cuda. Nie miałabym nic przeciwko szczekaniu pod pod drzwiami, nic a nic... Mam tylko jeden zarzut - zbyt krótkie, zbyt szybko się skończyło, a raczej urwało w pół słowa, właśnie wtedy, kiedy porwało mnie całkiem!
Serdeczności!

Trochę tak na skróty chciałaś. Przemeblowałabym i zrobiła z tego kilka zdań. Będzie przejrzyściej i dynamiczniej.



Trochę za długie zdanie. Zrobiłabym po skutki kropkę. Trochę mi zatrzepotanie nie leży, ale może to już moje skrzywienie estetyczne.



Po strony kropka i bez i, bo tak jak jest teraz, to nie wiadomo komu wtóruje chichot. Owszem, jakby wiadomo komu, ale samo sformułowanie jest trochę zagmatwane. Lubisz chodzić na skróty, miewam dokładnie tak samo!



Głosik nie pasuje do charakteru bohatera, przecież nie jest mięczakiem. Zmieniłabym na głos, w końcu łapserdak zobowiązuje.



Po pierwsze, o jedną kobietę za dużo. A po drugie (Wasinka już o tym wspomina): po kim przesunął wzrokiem, po tabliczce czy kobiecie?



Poczuciem czego? Przydałoby się doprecyzowanie albo zamiana poczucia na przeczucie.

Witaj Pozwoliłam sobie na to i owo. Mam nadzieję, że nie zapędziłam się zbyt daleko w ingerencji. Wzięłam pod uwagę wcześniejsze uwagi innych i ich nie powielałam.

Całość podoba mi się bardzo. Pomysł, napięcie, dynamizm a zwłaszcza zabiedzony łapserdak! Stworzone postaci mają wszystko to czego potrzeba aby zaintrygować, zainteresować czytelnika. Idę do części następnych. Jeśli pozwolisz również mogę zwrócić w nich uwagę na to i owo. Oczywiście jeśli zaistnieje taka konieczność.

Oraz, niecierpliwie czekam finału.

Serdeczności

Rozsądne nad wyraz dziecko i zagubiony w chaosie codzienności dorosły - taka zamiana bardzo mi się podoba. Tak jakby Mały książę w pigułce gigantycznych rozmiarów. Czasem nie wiadomo kto bardziej się boi.
Podoba się bardzo. Dynamiczne. Przejrzyste i zawiesiste jednocześnie, bo przykleja się do dłoni nie pozwalając o sobie zapomnieć.
Serdeczności

Witaj

Mój komentarz jest oczywiście niezobowiązujący, lubię się bawić słowem po prostu. Niemniej chciałabym coś Tobie zobrazować na przykładzie wiersza. Dodam, że przeczytałam kilka Twoich wcześniejszych publikacji i w każdej z nich mniej lub bardziej brakuje mi płynności. Nie jest to bynajmniej zarzut ani nagana. Tym niemniej poezja znacznie zyskuje na płynności, zwłaszcza jeśli czytelnik ma poczuć chaos, pęd myli i etc.
Ale, żeby nie być gołosłowną. Podniosę onego, białego królika i popatrzę swoim okiem, jeśli pozwolisz



opowiedzieć

wszystko co się zmęczyło
rozwieszone pomiędzy przemilczeniami
w bezsilnych ramionach
bezsenne od kaprysów
codziennych niewygód
zwłaszcza wtedy
kiedy do uśmiechu dobiera odcień
chcąc ukryć kształt

ktoś zdejmie temu kapelusz
aby wypełnić po krawędź przedawnionym
i ofiaruje w zamian białego królika
z czerwonymi oczami

ktoś na chodniku znajdzie złotą rybkę
wyprawi pogrzeb niespełnionym życzeniom
w roztargnionym strumieniu
dno porysowane kamieniami przeszkli
uwięzi strzępy nieba

ukrytemu otworzy oczy
na właściwe


a może wystarczy wypić z jednego kubka
po łyku

Usunęłam życie, niech się czytelnik domyśla, przecież nie kiep zbudzenie zamieniłam na zmęczenie, a niemożność zaśnięcia na bezsenność (mnie się kojarzy zawsze z bólem nocy, kiedy nawet zegar elektroniczny zaczyna cykać). Wprowadziłam bohatera, któremu pozwalam działać, w myśl zasady, że prawie każdy słuchacz naszych bolączek czasem chciałby zamienić się w dobrą wróżkę i zmienić wszystko na lepsze. Poza tym działanie dynamizuje wiersz, działa jak mantra do której się wraca. Puenty nie tknęłam. Doskonale wiąże całość. To co najbardziej nas łączy, to co pozwala na zrozumienie bez skomplikowanych opowieści, to współodczuwanie tych samych smaków życia. A majstrowanie przy życiorysie… nigdy nie wiadomo co siedzi w kapeluszu.

Tyle ode mnie, albo aż tyle.
Serdeczności i miłego dnia