Witaj Tereso
Dziś mimo, że pełnia upalnego lata, gdzieś z ukrycia przyszły myśli o tym, że lato już niedługo przeminie i nadejdą mroczne listopadowe dni i nawet gdybyśmy strasznie chcieli to wpływu na to nie mamy i pogodzić z nieuchronnym musimy się. I w Twoim wierszu podobnie jest z odchodzeniem młodości i przechodzeniem w jesień życia. Ale w słowach wiersza nie ma lęku, walki z ostatecznym nie ma, jest tak łagodne, ciche tak, akceptowalne pogodzenie. Wiersz Twój nadzieje daje, że to tak niełatwe pogodzenie ze starością jest mimo wszystko możliwe.
Serdecznie pozdrawiam

Lubię Twoje teksty, bywa, że raz przeczytane myślą powracają. Pisząc dotykasz, czasami tylko opuszkami muskasz, a przecież to czasami aż nadto jest. Bywa, że w mroku maleńka smuga światła wystarczy za ferie lamp. A miało być o tym konkretnym tekście o „Em”, takim znakiem w pamięci wraca. Napisałaś, że to, co w tym tekście to o Tobie jest. Zazwyczaj po przeczytaniu tekstu nie czytam od razu komentarzy pod nim, chcę spotkać się ze słowem wsobnym, czasami dojrzewającym myślą dopiero po kilkukrotnym powrocie. Gdy słowa napisane w przestrzeni słyszalne już są i twarze spoza nich spoglądają, wtedy czasami i komentarze pod tekstem czytam.
Cmentarze - miejsca pamięci, i nie ważne, kto na nich, wiara, płeć, tu wszyscy równi tym ostatecznym są. Kirkut żydowski inny jest w wyrazie, bo w symbolice macew zawarta jest pamięć, w przedstawieniu dłoni, ptaka, może przez to tak namacalnie obecny w odbiorze jest.
Twój tekst krótki, lecz wyrazisty, niesie pytanie nie daje odpowiedzi. Wiesz tylko, gdy myślę o tym, co napisałaś, ja wiem to Twój tekst, ale on pod innym tytułem powraca Em… Emma, pisząc o niej sprawiłaś, że ona nie grobem a na powrót Emmą się stała.

Pozdrawiam

Z zainteresowaniem przeczytałam tekst. Jeden fragment budzi zapytanie:
"Zapamiętałam je dokładnie i, będąc już w domu, przemalowałam na kawałek papieru, podsunęłam mamie i z zapartym tchem wsłuchałam się w dwa słowa."
Z tekstu wynika, że opowiadanie dotyczy starego cmentarza żydowskiego,wiec napisy na nagrobkach są w jidysz. Z kontekstu tekstu wynika, że mama dziewczynki znała jidysz, to nasuwa skojarzenie z rodziną żydowską, w tym kontekście dla czytelnika niezrozumiałym jest palenie świeczki w święto katolickie na żydowskim cmentarzu.

Pozdrawiam
EAS

Młodymi będąc speszymy się, w pędzie łapiemy chwile, w biegu zbyt często zapominamy, aby je smakować. Nie myślimy, nie wierzymy, że kiedyś czas, na podobieństwo starego drzewa i nas nagnie ku ziemi.
To Twoje pisanie wzrusza, w nim prawda o każdym z nas jest.

Wasinko, lubię Twoje pisanie

amsa

Przeczytać tekst na głos – przeczytałam, zdecydowanie czytany inaczej brzmi. Co do zaimków i powtórzeń, cóż z pewnością trzeba nad nimi popracować. Pisząc skupiam się na przekazaniu emocji i tych drobnych chwil, jak w stop klatce uchwyconych, w których często niezwykła esencja życia ukryta jest, niestety kwestie reguł budowy zdań wtedy odstawiam na boczny tor. Popracuję nad tekstem
A co do „jej”, istotnym dla mnie było, że nie jest ona członkiem rodziny, to może być każdy. Bliskość pamięcią czasu minionego, wiek, płeć, nic nie ma znaczenia.

Pozdrawiam i dziękuję

Anima , al-szamanka
Chciałam podziękować za merytoryczne uwagi do tekstu. Zrobiłam korektę zgodnie z waszymi sugestiami i poprawiłam literówki. Mam nadzieję, że teraz będzie się lepiej czytać

Anima

A co do szyku zdań i „archaiczności” nie znam powieści Małgorzaty Kalicińskiej, nie stylizują moich zapisków na innych autorach, po prostu w ten sposób myśli swoje zapisuje. Autorowi z pewnością, inaczej czyta się tekst, niż czytelnikowi. Na pewno jeszcze go poprawie mając na uwadze Twoje sugestii, ale potrzebuje dystansu czasowe.

Serdecznie pozdrawiam

al-szamanka

Ten tekst to zwyczajnym, o życiu jest, o tym dniu codziennym, o czuciu, co w biegu dnia nam umyka, o ludziach, bywa, że tych najbliższych, a przecież w zabieganiu mijanych i o tej miłości, co wśród trudów, a ona najważniejsza z najważniejszych jest. To zwykły tekst jak i miłość zwykła, bo nieżądająca. I o pamięci przeszłej, co zapomniana, a przecież każdy w nas ja w sercu nosi. A styl? - Czasami w biegu dnia słowa przychodzą, i jak ich nie zapisać to w dal ulecą,wtedy pisze, nie stylizuje po prostu tak słowa układają się, brzmią tak. Czasami staram się zmienić, ale to, co w tekście, to nuta tęskna ona tak brzmi, tak ja słyszę.

Kiedyś… dziecko narodzone pamięta, w miarę lat biegnących nowa pamięć wymazuje przeszłe pokolenia, ale przez te pierwsze miesiące życia po urodzeniu dusza powracająca pamięta…

Serdecznie pozdrawiam

Są pytania, które od zawsze żyją w nas, i mimo, że szukamy odpowiedzi, nadal pozostają pytaniami. Ty Julko ubrałaś je w słowa inne, podoba mi się twój tekst

Wyjazdy i powroty, w swojej nieświadomości wydaje nam się, że opuszczając miejsce zamykamy drzwi przeszłości, a przecież w miejscu innym bagaż dni minionych, mimo wmawiania sobie ze zapomnieliśmy, nadal nosimy go w sobie. Powroty, one pozwalają jeszcze raz doświadczyć czasu minionego, rozliczyć, zamknąć, zrzucić bagaż przeszłości, uwolnić się .

Twój tekst: krótko – wyraziście – prawdziwie.
To dobry tekst

Z wielu tekstów na dzisiejszy wieczór, wybrałam ten. Dlaczego? - tytuł zatrzymał mnie. Chyba w życiu każdego z nas była taka chwila, gdy właśnie takie słowa wypowiedział: - „Życz mi szczęścia”. Przeczytałam. Temat jak wspomniał Figiel „stary i przegadany”, może, dlatego, że znajomy, może, dlatego i bardziej dotyka. Podoba mi się sposób napisania, może tylko te cyfry, jak dla mnie nazbyt dookreślają granice czasowe.
Serdecznie pozdrawiam

"Trzy drogi" -niewielki tekst, trochę jak bajka, podoba mi się

Temat niezwykły, dający możliwości gwałtownego uwalniania ogromnych pokładów emocji, przy jednoczesnym odmalowywaniu realiów przedmiotowej sytuacji. Rekwizyty przebiegu zdarzeń kreują dramatyzm, emocji z pozycji „przeżywanej”- tu mi zabrakło głębszego przesłania. Niemniej tekst wart przeczytania.

Tekst "czyta się", obrazy widziane oczami dziecka napływają, przenikają się z „wizja dorosła” i... i nagle jak bańka mydlana „pstryk”i już nie ma nic. Trochę szkoda... a może tak właśnie miało być.

Kiedyś rozmawiałam z lekarka z hospicjum, i powiedziała mi, że najważniejsze jest „opanować ból”, aby człowiek nie cierpiał nie choroba tylko ból. Ból. Twój tekst daje możliwość spojrzenie na” ból” z innej perspektywy, szkoda jednak, ze to studium choroby nie jest bardziej wieloplanowe.

Dotknęłam chropowatej powierzchni, poczułam ostre linie. Jak dłutem w kamieniu. Krótko, wyraziście. Pozostanie na długo.

Wasinko, miło mi, że stanęłaś na progu ”snu”.
A styl ? - Pisząc, błądzę w labiryncie odczuć na wielu płaszczyznach i bywa, że tak trudno dokonać właściwego wyboru między prostotą sformułowań, a rozbudowaną werbalizacją równoległych emocji. Tekst z pewnością wymaga dopracowania i z pewnością jeszcze do niego wrócę
Serdecznie pozdrawiam

Zajacanko, to pierwsza część tekstu, może w kolejnej odnajdziesz nie tylko „relacje” ale i "sferę" odczuć.
Serdecznie pozdrawiam