A tu odkurzyłaś miłe wspomnienia, dzięki

ps. zapraszam na naszą stronę dla dzieci www.wirtajki.pl

Pozdrowienia.

Wolnoduchu, dzięki za odkurzanie na moim strychu i dziękuję za słowa...

Pozdrowienia.

Domofonie, zaskoczyłeś mnie tym listopadem i trochę mnie wytrącił z równowagi. Na pewno całość brzmi teraz płynniej. Widzę też, że zdecydowałeś się nadać tytuł, osobiście wolałam incipt, bo to fajnie zachęcało mnie do zajrzenia. "teraz polska" kojarzy mi się z tą fundacją i jej wypromowanym znakiem, ale się nie czepiam - w tym też można wyczytać patriotyzm.

Do miłego

Cześć, Domofonie

Rozumiem zabieg z tytułem, ale nie najlepiej się to czyta, sugerowałabym zastosowanie inciptu i jednak zapisania w treści wiersza całego wersu. W ogóle pierwsza cząstka dla mnie jeszcze do przemeblowania. Ta ścieżka wojenna nie brzmi dobrze. Już to dzisiaj pisałam, przy okazji innego tekstu, że związki frazeologiczne wymagają lepszej oprawy. Wydaje się, że bez straty dla sensu jednak lepiej brzmiałoby toczącym wojnę z samym sobą. Zupełnie nie odnajduję się w ostatnim wersie, nie wiem co miał wnieść do treści i dlatego sądzę, że lepiej byłoby mu bez niego. Zatem moje czytanie pierwszej cząstki jest takie:

*** (ile jest teraz polski w polakach)

ile jest teraz polski w polakach
a ile par w parku na wiosnę
i mnie we mnie na ścieżce
toczącym wojnę z samym sobą

pies jeden wie

Dalej już nie mam uwag. Bardzo fajna ostatnia cząstka z nutką ironii i rozczarowania.

Pozdrowienia.

Cześć, Gramofonie

Bardzo fajny tytuł i robi apetyt na treść. Ta może nie odkrywcza, ale czemu nie gdyby sprostała forma, a tu się trochę jednak czepnę.

Rozumiem, że wiersz miał się wpasować w ramy, ale tutaj początek wolałabym od milczenia. Rozważyłabym pierwsze "ni", czy aż tak bardzo jest potrzebne. Moim zdaniem bez niego byłoby płynniej a sama treść nie traci, chyba że jakoś szczególnie zależy Ci na podkreśleniu. I, dalej skoro już pozostajemy w otoczeniu suchej gleby, chwastów, plonów i pola, to "idealne" wygląda jak kwiatek przypięty do kożucha, może lepiej już pozostać w tych rekwizytach i idealne zamienić na żyzne? - ot, luźna propozycja.
W dalszym wersie można by się obyć bez zaimka w połączeniu z wersem wyżej, wiadomo o kogo chodzi.

skóra twardnieje

w bruzdach zagubione echo - to jedyny fragment, który mnie zatrzymał. Dalej cała już końcówka, moim zdaniem, do przemyślenia od nowa.

Tekst nie jest zbyt rozbudowany, więc to raczej jeden z tych, gdzie minimum słów i maksimum treści, tymczasem trochę tutaj można by jeszcze przyciąć. Dodatkowo, używanie frazeologizmów w poezji jest dość niebezpieczne i lepiej wyglądają, moim zdaniem, w bardziej rozbudowanej treści. W tak skąpych formach raczej wyglądają jak tania gra słów i brzmią sztucznie.

Wiersz do wzięcia na warsztat, choćby ze względu na tytuł. A Ty potrafisz lepiej i ja to wiem.

Pozdrowienia.

Cześć, Tetu

Sporo tu rekwizytów, które lubię i działają na mnie magnetycznie zwłaszcza chłody, szrony i półksiężyce. Udało Ci się zbudować sytuację liryczną i to na plus. Widać też, że szukasz formy zapisu i miejscami jest już fajnie. To czego mi brakuje to takiej miękkiej tkanki, takiej niteczki, która zazębia obrazy w płynny sposób. Obecnie wersy czyta się trochę jak telegram (przyjeżdżam w sobotę. stop. będę w okolicach godziny 19. stop. wyjedź po mnie na dworzec. stop. przygotuj kolację. stop. przywiozę wino. stop. do zobaczenia. stop) Jak widzisz ciężko się to czyta, spróbuj popracować nad tymi stoperanami

Tytuł zbyt wskazuje na treść, poza tym jest mało oryginalny, wpisz sobie w google hasło: stagnacja wiersz i zobacz na ilość rekordów I to istnienie/nieistnienie na końcu, ech też takie passe. Do następnego

Pozdrowienia.

Cześć, Nalko

Mam podobne odczucia, jak Kamyczek, również wg. mnie najlepiej wpasowałaś się w ramy i najmniej odczuwam tutaj naciągnie treści do wersów. Myślę, że to największa trudność tego konkursu. Poza tym lekko i przyjemnie się czyta o starych prawdach. W trzeciej strofce podoba mi się lekko sarkastyczny jej wydźwięk i dlatego najbardziej mi przypadła do gustu. Dodam, że u mnie miałaś pierwsze miejsce na podium właśnie za najlepsze połączenie treści i formy.

Podsumowując, według mojej oceny ten wiersz był najlepszy z biorących udział w konkursie, co nie zmienia faktu, że dla mnie to tekst do przeczytania na raz.

Pozdrowienia

Hej, to znowu ja

Powtórzenia są jak najbardziej ok! Sęk jednak w tym, aby używać ich świadomie. Poczytaj sobie np. o aliteracji, poliptotonie, zerknij jak zbudowana jest np. vilanella. Powtórzenie to też figura retoryczna, którą w poezji jak najbardziej można wykorzystywać.
Tu, u Ciebie, czuć przypadkowość a nie zamysł, raczej wygląda na jeszcze nie do końca wprawione pióro, myślę jednak, że to tylko kwestia czasu.

A przy okazji nie każdy tekst nadaje się do poprawy, nie każdy trzeba poprawiać od razu. Pełna zgoda, że sama musisz czuć i chcieć jej dokonać. Ważniejsze, abyś rozwijała swoje pisanie i w kolejnych lepszych próbach nam się prezentowała.

Powodzenia w wierszotworzeniu

Cześć, Ronaczku

Odgrzebuję się z zaległości i niejako z lekkim wyrzutem sumienia przychodzę. Na pw, poprosiłeś o opinię/wyjaśnienie jak mniemam dolnej półki.

Zastrzegam, nie czytałam wcześniejszych komentarzy, więc jeśli się w swoim spostrzeżeniami powtórzę, z góry przepraszam.

Na początek powiem, że jest rytmicznie i rymy nie ciążą, widać, że zaplatasz je z rozmysłem. To na plus oczywiście. Są jednak miejsca, gdzie naciągasz szyk pod rytm i sprawiasz, że brzmi to sztucznie, jak tu:

"Rozdrgasz się struny eolskiej tańcem"

Wypychasz treść metaforami dopełniaczowymi, co sprawia wrażenie wyliczanek i zwyczajnie nudzi. Temat banalny próbujesz ubrać w formę klasyczną, przeplatając archaizmami, dla których nie znajduję innego uzasadnienia, niż dopasowanie do rytmu. Zwyczajnie cały ten tekst brzmi nienaturalnie i nie prezentuje niczego świeżego. Jako wprawka jak najbardziej tak, jako poezja nie odnajdzie się w dzisiejszym świecie. Nie ustawaj jednak w próbach. Język codzienny w formie klasycznej i dzisiaj potrafi zachwycać.

Pozdrowienia.

Cześć, Xilulku

Wybacz, ledwie przebrnęłam przez pierwszą strofę i na niej oprę komentarz. Myślę, że na początek wystarczy.

Zacznijmy od kwestii technicznych, jeśli wybierasz formę klasyczną, jako sposób wyrazu, to wiedz, że ona rządzi się żelaznymi zasadami, takimi jak rytm, średniówka, rymy. U Ciebie niestety jest tak nierówno, że można zęby stracić czytając, ale do rzeczy:

Jak wygrać tę walkę o serce niewiasty? /12
Rozkochać ją w sobie, by rozmyślała o Tobie. /14
Na częstokroć przywoływania wspomnień kochanka, /14
jawił się uśmiech na jej twarzy- szczęście wybranka. /14
By wyczekiwała go podczas nieobecności /14
z utęsknieniem, celem wyściskania z powodzeniem. /14

Jak widzisz już po ilości sylab jest niezgrabnie. Średniówka skacze po tym tekście, że można dostać zadyszki. I te przypadkiem rozsiane rymy, w dodatku banalne. W drugim wersie masz rym wewnętrzny sobie/tobie, potem masz rym częstochowski kochanka/wybranka. Pozostałe wersy nie posiadają rymów. Jeśli decydujesz się na rymy, to już konsekwentnie.

Podsumowując tę część, jeśli chcesz pisać formą klasyczną, to poczytaj o rytmie, średniówce i rodzajach rymów, a potem zacznij pisać wprawki, by wyćwiczyć płynność.

Teraz przejdę do treści, która jest po prostu banalna i podana w nieciekawej formie, w takiej kalce słownej. Posługujesz się wytartymi do cna słowami, jak np. serce, które na tysiąc sposobów zostało w literaturze obrobione i, aby wydobyć z niego coś ciekawego trzeba naprawdę wirtuozerii w posługiwaniu się słowem.

Rozumiem zamiłowanie do staropolski, ale mieszanie go z językiem współczesnym wymaga nie lada wprawy i finezji. Dzisiejsza poezja posługuje się naturalnym, codziennym językiem, podczas, gdy w Twoim tekście można znaleźć takie kwiatki jak "niewiasty" - kto dzisiaj tak mówi?

Zwykle w tekstach staram się znaleźć coś pozytywnego, by zupełnie nie podciąć skrzydeł, ale tutaj nie znajduję, no może poza Twoją otwartością na krytykę. Jeśli rzeczywiście jest jak deklarujesz, to mam nadzieję, że weźmiesz sobie ten komentarz pod rozwagę i poszukasz nowej formy wyrazu, podpartej wiedzą, którą możesz zacząć zdobywać, choćby tutaj:

https://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/1160/debiut-na-pp-poezja-co-warto-wiedziec-zanim-opublikujesz-wiersz

https://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/269/leszek-zulinski-dekalog-dobrego-wiersza/strona:1

Poza tym dużo czytaj prozy i poezji, to bardzo pomaga rozwijać własne pisanie.

Pozdrowienia

Cześć, Gago

Tak się dzisiaj złożyło, że natknęłam się przypadkiem na Twój tekst z 2016 roku, który wówczas polecałam - paraliż. Teraz już mniej przypadkiem, bo z ciekawości do Ciebie zajrzałam i... pewnie gdyby nie dzisiejszy przypadek moja opinia na temat wiersza byłaby pochlebniejsza, ale...

Wiersz jest poprawny, właściwie nigdzie się w nim nie potykam. Niemniej w zderzeniu z tym z 2016 roku mam wrażenie, że utknęłaś w miejscu i nadal pozostajesz w rejonie tej samej tematyki i tych samych rekwizytów. Potrafisz sprawnie posługiwać się piórem spróbuj może poszukać nowych inspiracji, ot takie wyzwanie, które jeśli zechcesz podejmij.

Pozdrowienia

ps. opinię powyższą oparłam li-tylko na obu tekstach, więc wybacz jeśli potraktowałam Twoją twórczość zbyt wąsko.

Cześć, Tujonie

To nie jest dobry tekst i z poezją ma niewiele wspólnego. Może jedynie tyle, że jakaś siła pcha Ciebie, żeby wyrażać siebie słowami. Jednak, żeby zaciekawić czytelnika, trzeba czegoś więcej, niż kilku banalnych frazesów na prędce zapisanych. Jeśli jednak starczy Ci samozaparcia, kto wie może rozwiniesz skrzydła i czymś mnie zaskoczysz Tymczasem zachęcam do zajrzenia na forum i zapoznania się z naszymi linkami dla rozpoczynających swoją przygodę z pisaniem, możesz zacząć od tych:

https://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/1160/debiut-na-pp-poezja-co-warto-wiedziec-zanim-opublikujesz-wiersz

https://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/269/leszek-zulinski-dekalog-dobrego-wiersza/strona:1

Poza tym dużo czytaj prozy i poezji, to bardzo pomaga rozwijać własne pisanie.

Pozdrowienia

Cześć, Allasko

Czasem przedobrzasz tym gadulstwem i tutaj miejscami zbyt dużo dopowiadasz, jak na mój gust. Jednak w tym swoim potoku zapleciesz czasem tak myśli w słowa, że przyprawiasz mnie o ciarki na rękach. Tutaj zatrzymał mnie ten fragment:



Cud, miód i maliny!

W ogóle to jest ciekawy kawałek prozy poetyckiej, podążyłam sobie w nim dwiema ścieżkami interpretacyjnymi, kto wie, gdzie powędruję przy kolejnym czytaniu.

Jak sobie przypomnę Twoje początki tutaj i patrzę dzisiaj na Twoje pisanie, to zatrzymując się w około wiosennych rekwizytach powiem - rozkwitłaś, dziewczyno! Tak trzymaj!

Pozdrowienia.

Cześć, Msh

Tytuł zaczepił, nick skusił i... rozczarowałam się. Rozumiem przekaz, ale potrafisz przekazywać pełniej. Tym razem przechodzę obok.

Pozdrowienia.

Cześć, Liathio

Przepiękny tytuł uwiódł mnie już wczoraj. Przywiódł do jakże gęstej treści. Lubię rytm w jakim układasz słowa i lubię sposób łączenia ich w obrazy. Tajemniczo w wierzchniej warstwie, a gdy rozbieram, jak cebulkę, ze znaczeń, skojarzeń, to zatracam się w sobie i własnych przeżyciach. Tego zwykle w poezji szukam, zwykle u Ciebie znajduję.

Ten wiersz mnie boli, być może ze względu na bieg ostatnich wydarzeń.

Pozdrowienia


ps. pozostawiam na pamiątkę polecanki:

Lubię, kiedy wiersz zaprasza mnie w podróż między warstwami, zachęca do poszukiwań znaczeń i skojarzeń. Lubię, kiedy miękko układają się w nim frazy, choć w treści mówi o niełatwych sprawach. Lubię wiersze, które słowo po słowie wchodzą w mój krwiobieg i szumią we mnie. A ty?