Madawydar, dziękuję za odwiedziny.

Miło było Cię gościć Mike.
A prawdy nigdy nie można obrazić. Bo cóż by to była za Prawda?

Dobre opowiadanie. Nastały takie czasy, że trzeba głośno mówić o pewnych sprawach, szczególnie tych, które pewne siły chciałyby strącić w niebyt. Miejmy tylko nadzieję, że na przekór złu nam i naszym dzieciom historia zgotuje lepszy los.

Tak się jakoś dziwnie narobiło na tym świecie...
Dziękuję za odwiedziny i komentarz.

Nie przejmuj się; mojego nawet nie dopuścili do publikacji. Bez wyjaśnienia. Marksizm kulturowy rozkwita.

Dzięki za wizytę Lilah.

Dziękuję za wizytę i komentarz. Oby jak najwięcej osób nabrało takiej odporności!

Przyznam, że lepiej mi się czytało tłumaczenie, niż oryginał.

Pięknie - jak zawsze.

Dziękuję Marku za wizytę.

Opowiadanie bardzo życiowe i w dużym stopniu realistyczne. Kto ma w rodzinie informatyka czy komputerowca, ten wie o czym mówię. Groteskowe nieco ujęcie zostało dobrze przedstawione.

Lubię Twoją prozę, ale ten tekst wyjątkowo mi nie odpowiada, choć oczywiście trzyma poziom. Ale może po prostu go nie zrozumiałem.


Trochę za dużo tej dobroci.


To jest wypowiedź z punktu widzenia małego dziecka. Czy może znać ono pojęcie synchronizacji? Zastąpiłbym je bardziej popularnym zwrotem.

Dobry tekst, przeczytałem z przyjemnością.
Swoją drogą ciekawe: czy ma także jesteśmy poddawani takim próbom, nie zdając sobie z tego sprawy?

Tekst utrzymany w konwencji bajki dla dzieci i jako taki na pewno się sprawdzi. Napisane dość płynnie; masz tylko niewielki problem z przecinkami.


Lampka pamiętała miłe, spokojne chwile, kiedy oświetlała delikatnie pokój, a mama karmiła w nocy swojego synka, śpiewała mu kołysanki, czytała bajki.


Pamiętała też trudne momenty, kiedy Staś płakał w nocy, kiedy był chory i przyjechał pan doktor, aby go przebadać i podać lekarstwo.


Po przedszkolu poszedł do szkoły, a potem do liceum.


Staś był dumny, że koledzy wybrali właśnie jego, aby dołączył do ich grupy.


„Hej, stary a to co? Od babci dostałeś?” – zaśmiali się, a Staś poczuł, że jego twarz robi się coraz bardziej gorąca,


Zawahał się przez moment, a potem lekko drżącym z emocji głosem powiedział:


Wiem, że wygląda śmiesznie, ale bardzo ją lubię i tu zostanie”.


Też wygląda śmiesznie, zawsze chowałem go, kiedy ktoś przychodził, ale widzę, że niepotrzebnie.


Brawo, stary”. – Głos Mikołaja przesądził sprawę.

Przyjemny tekst, autentyczne wspomnienia, nostalgia. "To se ne vrati". Aczkolwiek nie jestem Warszawiakiem - przeczytałem z zainteresowaniem.