Podobała mi się Twoja opowieść. Pomimo pewnej liczby potknięć technicznych czy formalnych (powtórzenia), potrafiłeś zainteresować i zbudować napięcie. Poza tym historia sprawia wrażenie autentycznej, przynajmniej w jakiejś części i jest płynnie opowiedziana.
Co by można poprawić...


Powtórzone „często” i „babcia”.


Powtórzone „mi”. I ogólnie jest tu trochę za dużo zaimków.


„od reszty” - nie najlepiej brzmi. Napisałbym „od pozostałych”.


„siada” - „siedzieliśmy”: powtórzenie


Powtórzone „o moim”. Można: ...żadnych o nim szczegółów.


Powtórzone „jego”.


w końcu nie miałem okazji nawet go poznać – zmarł na długo przedtem, nim się narodziłem.


Powtórzone „mnie”.


„stylu” - niepotrzebne.


Powtórzony „mężczyzna”. Za drugim razem można napisać „człowiek”.

       
Reakcja babci może budzić zdziwienie. Z reguły ludzie chciel wiedzieć, jak zginęli ich bliscy; często czynili liczne usiłowania jeszcze długo po zakończeniu wojny. Często też była nadzieja, że człowiek gdzieś (w łagrze na przykład) jeszcze żyje.


Lepiej zabrzmi: Nie minęło wiele czasu,...


Za dużo zaimków (mi – mnie – ja ). Może: Miałem przywidzenia – ktoś wyciągnął do mnie rękę, którą pochwyciłem bez zastanowienia.


Dwa „się” blisko siebie. Może: Rozejrzałem się wokół – tkwiłem w kręgu, który...


Przez chwilę leżałem w milczeniu, po czym zawołałem Ludwika, a po chwili resztę oddziału.


Lepiej: Odpowiedziała mi cisza – czego właśnie się obawiałem.


„się” w każdym zdaniu. Może tak:
Musiałem przeleżeć w takim stanie wiele godzin, bo znów nastał zmierzch. Postanowiłem w końcu wstać, kiedy w oddali usłyszałem kroki. Czym prędzej zerwałem się z ziemi, po czym ujrzałem... Ludwika.


Powtórzone „jej”. Z pierwszego można zrezygnować.


Napisałbym: ...już go nie było. Imię ludwik zostało użyte w tym akapicie już dwukrotnie.


„Wagner”
Nie mówiło się „wyszedł z kamienicy” - jakoś dziwnie brzmi. Napisałbym” ...i opuścił dom. Względnie „wyszedł z bramy” - kamienice najczęściej ją miały.


„mi” niepotrzebne. A może: Sądzę, że postąpiła...


Do wczoraj, kiedy to obudził mnie dźwięk, podobny do rżenia koni.


Tylko że ten orszak konny nie znajduje odniesienia w treści opowiadania; nie wiadomo skąd się wziął i właściwie co miał oznaczać. Zakończenie winno nawiązywać do poprzedzającego tekstu.

Ad. skroplami.
Dziękuję za wizytę; cieszę się, że przypadło do gustu.

Ad. purpur.
Miło Cię ponownie gościć.

"Ten typ tak ma."

Że paradoks - to zgoda. Ale w życiu sporo ich mamy.

Zgadza się.

A może świat narratora też się zmienił, wraz z - nieuświadomioną jeszcze do końca - zmianą świadomości...

Nie potraktuję pytania jako retorycznego, ale jedyną odpowiedź na jaką mnie stać będzie: nie wiem. Ale jest to już zapisane w najstarszych traktatach filozoficznych, jakie do nas dotarły; na przykład Sefer haBahir - jest określony jako podstawowa relacja człowieka z Wyższym Światem. Tak jakby ktoś trzymał bat nad nami. Nie fizyczny, lecz wmontowany w psychikę.


To możliwe. I tak jak w ekonomii: gorszy pieniądz wypiera lepszy (zasada taka).

doszłam do wniosku, że lęk tak bardzo utrudniający nam życie, jest nieuzasadniony i bez sensu, bo niczego dobrego ani wartościowego nie wnosi do naszego życia.
To prawda.

I dziękuję za wizytę i miłe słowa.

Bardzo podobał mi się Twój tekst, dobrze i ciekawie napisany, z humorem i pomysłem, no i akurat w obszarze moich zainteresowań. Z przyjemnością poczytam więcej takich.

Tytuł natychmiast kojarzy się z poematem Johna Miltona. Podejrzewam, że paralela jest świadoma, gdyż tematyka również adekwatna.

Parę potknięć zauważyłem:


Skoro domaga się aby mu powiedzieli, kiedy ta liga się rozpoczyna, co oznacza, iż bardzo go ona interesuje, to powinien wiedzieć czym jest.


„WIDZIAŁ – WIDZĘ"owtórzenie



W tym kontekście, „panie” wypadałoby rozpocząć dużą literą.


- Witajcie. - Usłyszeli głęboki, wibrujący bas.


Powtórzone „się”. Drugie bym zlikwidował.


- TAAAK? - Głos Boga ociekał słodyczą. - JAKIEŚ PROBLEMY?


- Ja naprawdę się staram. - Szatan spuścił głowę i pociągnął nosem.


- CZEŚĆ, RYSZARDZIE. PANOWIE, TO JEST RYSZARD DAWKINS. - Przedstawił gościa Bóg.


Powtórzone „się”. Może: ...i poszła na spacer.


Powtórzone „się”. Lepiej tego unikać. Może: ...a do pnia została przybita tabliczka z napisem niemożliwym do odczytania,...


- Witaj, o piękna. - Tembr jego głosu powodował u Ewy dreszcze.


Powtórzone „owoców”.


„w” - literówka


„NAJLEPIEJ – najlepsza”: powtórzenie

Odbieram w konwencji baśni dla dorosłych; bo wszystko dobrze się układało, wszyscy byli tacy mili (nawet groźny ponoć szef), no i zakończenie najszczęśliwsze z możliwych. Dobrze się czytało, pomysł ciekawy i oryginalny.


- Co ciszej? Mam krzyczeć ciszej?! – obruszył się młodzian. - Przecież właśnie dochodzę…


- Daj mi w końcu spokój! – Dziewczyna odwróciła się doń plecami obrażona na cały świat.


- Rafał… - Wyciągnęła dłoń i czule pogłaskała go po policzku.


Mało prawdopodobne, ale niech będzie.


Przebrać, uczesać starszą osobę i to jeszcze niezbyt komunikatywną - w kilka minut?


- Tata ją tego nauczył. Jak psa. – odparła dumnie. - Wiem, że brzmi to okrutnie, ale za nic w świecie nie chciał się z nią rozstać i po prostu oddać  do domu wariatów.


Malował z głowy, z wyobraźni, to co zapamiętał z otaczającego świata i to, co miał  w sercu.


Powtórzone „się”. Może: ...gdzie spędzał mnóstwo czasu, usiłując sprzedać obrazy innych i swoje.


Napisałbym: Otworzył przeszklone drzwi i zaparzył kawę.


„pracodawcy – pracę”: powtórzenie.


Trzy razy „jej”.


- Mój głuptasie – szepnął jej do ucha. – Nie ma żadnej innej! Kocham tylko ciebie…


- Hmm… - zaczęła wybudzać się dziewczyna. – Nie budź mnie.


- Mhmm… - Przeciągnęła się rozkosznie ukazując nagie uda. – Coś to siedzenie z ciotką długo trwało.


- To jest moja galeria! – odparł tamten lodowatym tonem. – Ty tutaj tylko pracujesz.


- Wiem, wiem… – chłopak poczuł się zbity z pantałyku, ale kontynuował. – Mam pewien pomysł!


Czy liczna trzydzieści dwa została wybrana przypadkowo, czy też ma jakieś znaczenie?


- Bardzo dziękuję.  –  Rafał zwrócił się łagodnie do szefa. – Wie pan, mam jeszcze jedną prośbę.


Raczej Ewę. Nie spotkałem się z taką pisownią, ale może nie mam racji.

Napisane bez zarzutu, jednak założenie formy – konkursu i to wyimaginowanego, bo przecież piszesz, że odbywa się w Twojej głowie, nie wydaje mi się szczęśliwym pomysłem. Przedstawione przypadki są też dość schematyczne, nie przemawiają emocjonalnie – a powinny. Nie wydaje mi się również, aby „Królową Smutku” mogła być owa kobieta. Jej problemy, są jednak mniej bolesne, niż rodziców upośledzonego dziecka, czy samotnej matki, bo te tragedie nie powstały z ich winy (kobiety - nie wiadomo, mogła mieć w tym swój udział) i w ich obliczu są oni całkowicie bezradni (a ona ma szansę na inne życie, w dużym stopniu zależy to od niej). I „te męki” ładnej i zadbanej kobiety wydają się jednak do pokonania i nie budzą nadmiernego współczucia.

Zresztą samo poszukiwanie takiej „Królowe”, czyli gradacja nieszczęść, rozpaczy, która większa, wydaje mi się nie na miejscu, w obliczu prawdziwych ludzkich nieszczęść. Bo przedstawione przykłady daleko przekraczają granice smutku.

Może gdybyś porównała dwie z nich, na zasadzie poszukiwania różnic i podobieństw w reakcji ludzi, w organizowaniu sobie życia w takim stanie i takiej sytuacji i ujęła to w formie tradycyjnego opowiadania – byłoby lepiej, wiarygodniej.

Mnie również podobało się Twoje opowiadanie. Tchnie autentyzmem, szczerością i czymś spontanicznym, jak to się kolokwialnie mówi "od serca". Ciekawa psychologia i rozwinięty zmysł obserwacji, również dają o sobie znać.

Bardzo piękny i prawdziwy wiersz. Masz rację, wszystko już było, ale to nie powód, aby nie powtórzyć wszystkiego raz jeszcze. Cykliczność Wszechświata jest wpisana w tradycje hinduskie czy niektóre indiańskie. Może po prostu tak ma być. A może wszystko istnieje tylko w mojej głowie i volens nolens tam zostanie?

Bardzo dziękuję Niczyja za tak miłe słowa.



Pozostaje żywić nadzieję, że tak się stanie, przynajmniej po części, gdyż tamto opko ma nieco inny charakter; choć magia - w szerokim rozumieniu tego słowa - jest tam również obecna.

Trafna, życiowa obserwacja. I ładnie przedstawiona. Szczególnie odpowiada mi druga strofa ze skrzypiącymi sumieniami i szczekającym końcem oraz ostatni wers. Często tak właśnie jest, tyle warte są nasze wysiłki.

Cieszę się.

Bo to takie irytujące wynalazki...

Tak, masz rację.

Odbieram bardzo pozytywnie w kategoriach melancholijnej liryki. Przemawia.

- tak właśnie mijają dni, miesiące, lata...

- piękne.

To prawda. Ale przecież wiesz, że nigdy nie pisze się dla wszystkich. A to tylko moja subiektywna opinia (jak zawsze).

Absolutnie nie było to moim zamiarem (też jak zawsze).

To dla mnie bardzo cenna uwaga. Dziękuję.
I nigdy się nie obrażam na krytykę.

Bardzo przyjemny tekst i lekko się czyta. Dodałbym trochę opisów otoczenia i uwypuklił rolę psa.


„krokiem” - literówka


- No chyba nie sądziłeś, że samego ciebie z tym wszystkim zostawimy?! – Teściowa wtachała garnek z rosołem ustawiając go na środku korytarza.


I tak zostawiłeś ją samą z tyłu na siedzeniu? – Skierowała wzrok na ślubnego, oczekując natychmiastowej reakcji ruchowej.


Powtórzone „jej”.


Nie wiadomo, czyja to kwestia.


- Idę z psem – rzekł teść, znikając w drzwiach, chociaż pies już dawno wyszedł.


- A prababcia też? Fajna jest, zawsze daje mi wąsy umoczyć w kawie, gdy na werandzie pije. – I Bronka, z głębokim pomrukiem zadowolenia, otarła grzbiet o płot.


Zeszłego lata, gdy obie bawiły w ogrodzie, dane jej było go poznać i teraz postanowiła  wykorzystać posiadaną wiedzę.


- Oooo. – Z zainteresowaniem wychylił swój pyszczek. – Mów.
 
 
- No cicho jestem przecież... –  Początkowo mąż jej nie zrozumiał.


- Skąd ja ci szczupaka wezmę? –  Spokojnie odwrócił się do niej plecami , aby kontynuować drzemkę.


- Tam! – Wskazała palcem na drzwi. - Wielki taki i z okropnym ogonem i jak się patrzył na mnie!
„Wskazała”


Powtórzone „go”.


I gdy tak stał i machał wolną ręką, przed dom zajechała taksówka z jego śliczną żoną wewnątrz.


Tym, co ciągle stał na korytarzu.

Niezły wstęp już mamy. A co dalej?