Bardzo dziękuję intro za cenne uwagi.


Sądzę, że nie. Z jednej strony nie chciałem, aby czytelnik zbyt szybko zorientował się w sytuacji (określmy to w ten sposób ), a z drugiej, chodziło o ukazanie braku tego zrozumienia w ramach samego opowiadania, aż do momentu pojawienia się "czynnika zewnętrznego", to jest nie pochodzącego bezpośrednio (nie będącego jego funkcją w sensie matematycznym, czy pochodną/emanacją) z żadnego z nich.


Tak, ale wówczas opko rozrosłoby się do znacznie większych rozmiarów, a nie widziałem takiej potrzeby i nie było to moim zamiarem.


To jest bardzo ważne spostrzeżenie. Z jednej strony chodzi o kwestię stylu i formy opisów, być może nie najszczęśliwsze. Z drugiej - to bardzo trudne, odnaleźć tylko najważniejsze słowa, które ujmowałyby istotę rzeczy i przedstawianej myśli, wyeliminować wszystko zbędne. Nie potrafię.
Czy taka informacja jak wspominasz, jest konieczna? To też kwestia stylu, stworzenia obrazu, nastroju, klimatu. Może odpowiadać, albo nie. W każdym razie w dużym stopniu, zgadzam się z Tobą, ale... wychodzi jak wychodzi.


Z tym absurdem, szczególnie biorąc pod uwagę specyfikę tego tekstu - nie mogę się zgodzić. I mam tendencję (świadomą i celową) do budowania długich, złożonych zdań. Oczywiście, nie zawsze wyjdzie jak należy, ale to kwestia techniki, nie wizji formy i budowy tekstu; może z czasem będzie lepiej.
Przytoczone zdanie wydaje mi się zrozumiałe i logiczne, natomiast "który - którą", to oczywisty błąd.

***

Aronio, dziękuję za wizytę.
W żadnym razie nie sądzę, aby było to przerażające. Większość z nas ma ukształtowany obraz świata (w sensie otaczającej rzeczywistości, tego co jest postrzegane poprzez naszą świadomość) na podstawie ogólnej, szkolnej wiedzy, która w praktyce jest zapóźniona co najmniej o kilkadziesiąt lat, a w wielu dziedzinach o znacznie więcej. Koncepcja Wieloświata czy Multiświata, czyli istnienia wielu (fizycznych!) światów równoległych i podobnych do naszego, jest standardem we współczesnej fizyce. Problem polega na tym, ze mainstreamowa propaganda nie zajmuje się tą tematyką, a w nawale codziennych spraw, kłopotów i problemów, trudno wszystko ogarnąć. A wiadomo - wszystko co nieznane, wydaje się tajemnicze i groźne. Kiedyś czymś nie do uwierzenia była kulistość Ziemi - no jak się tu nie bać, przecież z okrągłej powierzchni można spaść.

Powiedziałbym, że - nie strach oczywiście, ale głębsze zastanowienie - może budzić fakt naszej kondycji psychicznej, która jest w stanie objąć tylko jedną rzeczywistość, jeden świat, spośród ich nieskończonej liczby. Jak bardzo jesteśmy ograniczeni, niedoskonali i bezradni wobec tego, co istnieje, co nas otacza, a z czego często nawet nie zdajemy sobie sprawy. Być może kiedyś będzie inaczej i będziemy to przyjmować, jako coś oczywistego i naturalnego.

Nieźle napisane, z pomysłem i humorem. I aktualne, celnie oddaje jeden z aspektów dzisiejszego podejścia niektórych - powiedzmy enigmatycznie - osób czy środowisk do pewnych tematów.

Tylko tutaj przeredagowałbym to zdanie, aby konsekwentnie poprowadzić temat (mężowie rozbijają "akcenty kuchenne" na dwie części:

Oczami wyobraźni zaglądały do garnków z gotującym się obiadem, w nieznośnie intensywny zapach zupy botwinkowej w dusznej kuchni, albo w oczy swoich mężów pijaków, odpowiedzialnych za ten upał i za wszystko zło, które właśnie się wydarza na tym mocno nasłonecznionym świecie.
Oczywiście zaglądanie "w zapach zupy" to licentia poetica, ale sądzę, że pasuje do humorystycznego tekstu; oczywiście, można inaczej.


I kiedy tak sunąłem po miękkim jak guma asfalcie, zgłębiając małżeńskie sekrety gospodyń domowych, to sobie obiecałem,

Dziękuję Jolu z tak miłe słowa. Bardzo się cieszę z Twojego uznania.

Ciekawa opowieść, naturalnie i żywo napisana, ale muszę przyznać, że "Turbacz" bardziej mi odpowiadał. może zabrakło nieco indywidualnych przemyśleń, tamtego nastroju, rozleglejszych opisów...


Przecinek raczej niepotrzebny.


Powtórzenie "Wadowic" nie wygląda najlepiej.


Bardzo przyjazna duszyczka od razu zdobyła serce Julity, chyba z wzajemnością, bo rozmawiały, jakby znały się od dawna,


Gdy wysiadała, doradził, że ma szukać panienki w lesie, bo przy niej zaczyna się zielony szlak.


Taką właśnie się raczyła, siedząc na zewnątrz budynku, z nogami opartymi o krzesło.


Lepiej "zrobić".


Nie są pretensjonalni i pełni ignorancji jak w dużych miastach.


Będąc w Wadowicach, nie mogła nie skosztować papieskiego ciastka.


Nie wiadomo, czy skuszony kolorem ręcznika, czy nieco rozmemłaną i przyćmioną kurzem urodą Julity, zapytał, czy może się dosiąść.


Przecinek raczej zbędny.


Powtórzone "jej". Drugie można usunąć.

Powtórzone "mi".


Teoretycznie przed "żebym" powinien być przecinek.


Jest to najlepszy słuchacz, jakiego można sobie wyobrazić.


Powtórzony "papier".
Przecinek po "cokolwiek".


Bez przesady. To dotyczyło tylko tzw soferów, ale po pierwsze było to ponad tysiąc lat temu, a po drugie, istnieje dobrze udokumentowane podejrzenie, że tylko w teorii.


Kochanek chcąc jak najlepiej oddać swoje uczucia na papierze, setki razy kreślił i zapisywał od nowa słowa do swojej lubej, by mogła ona zrozumieć jego uczucia do niej.
"do niej" niepotrzebne.


Skąd ten pomysł? Na pewno o wiele mniejszą, aniżeli wiele innych czynności.


Powtórzone "chodzi".
Powtórzone "mi". Oba zbędne.


"o tym" zbędne.


Kolejne dowolne założenie, w mojej opinii, najczęściej nieprawdziwe. Jeśli przypadkiem, jakaś myśl warta zapisania w głowie mi zagości, to na pewno będę wiedział jak się uporać z tym problemem i ją zwerbalizować a taki czy inny sposób.


" komunikowaniu się"
Ale poprawniej: "w nawiązaniu komunikacji z drugim..."
Również nie wszyscy i nie zawsze. Stanowczo za dużo nazbyt subiektywnych i wyalienowanych z rzeczywistości założeń.


Lepiej będzie bez "tego typu".


Powtórzone "urządzeń".

Nie podobał mi się Twój tekst. Pomijając nazbyt uproszczony język i liczne potknięcia, stawiasz dowolne tezy, z którymi - jak sądzę - nie tylko ja nie mogę się zgodzić. Ale pomijając tę kwestię, nie są one odpowiednio poparte, brakuje argumentów "za". Również końcowy wniosek jest trochę zawieszony w próżni, gdyż stwierdzenie, "że człowieka nie da się zastąpić" stanowi nie tylko rozpowszechniony banał, ale coraz częściej, technologia chociażby, udowadnia, że jest inaczej i chociaż teza ta wydaje się słuszna, to gołosłowne jej przedstawienie, w żadnym razie nie jest ani odkrywcze, ani ciekawe, ani przekonujące.

Dziękuję Verbaa.


W pewnym sensie zapewne tak.


To ciekawe spostrzeżenie; może i tak było.

Bardzo dobre opowiadanie, świetnie napisane. Szczególnie drugi fragment z senną (?) wizją.
Oczywiście czekam na ciąg dalszy.


Jeśli miała to być - jak się wydaje - liczba pojedyncza, to "piwonię".


To nie mają przypiętych tabliczek-identyfikatorów z imieniem i nazwiskiem? Mama wrażenie (może mylne), żę w różnego rodzaju urzędach i bankach, jest to standard.


Usunąłbym "jej". W okolicy i tak mamy sporo zaimków.


To "jej" również jest zbędne.


Powtórzone "zbyt".


Ciekaw był tylko, czy wywarł na niej tak duże wrażenie, czy może wyglądał aż tak żałośnie.

Bardzo przyjemne, pomysłowe opowiadanko. Czyta się z przyjemnością. Czekam na więcej.


- Księżniczka zasnęła - poinformował spokojnie. – Musi pan poczekać.
I w tych okolicznościach zwracanie się do żebraka "per pan" brzmi nienaturalnie.


Mam tak po prostu cze… - Nie dokończył widząc, że strażnicy, stojący do tej pory pod ścianą ruszyli w jego stronę z rękoma na rękojeściach mieczy.


- Proszę zachować spokój albo sami będziemy musieli wymierzyć sprawiedliwość - poinformował biedaka ciemnowłosy kapitan straży i odsunął się z powrotem na swoje miejsce.


Trzy razy "się".


- O! - rzuciła, poprawiając się na tronie.


Powtórzone "coś".


Zasnąłem po jakiejś godzinie, jak pani spała i… - Ktoś z tyłu sali wciągnął gwałtownie powietrze do płuc.


Nie mogę jednak pozwolić, aby tak mnie znieważano.- dodała. – Na tydzień do lochów - poleciła kapitanowi straży.


Brakuje podmiotu. Może: Ten skinął na straż, a ta...


Rozpowiadać o łaskawej księżniczce czy coś. – Wzruszyła ramionami. – I tak nie mam nic gorszego niż bieda w moim asortymencie kar - westchnęła. – Wyprowadzić go.


"Władczyni"


- Przecież to tak oczywiste, że księżniczki nie sypiają, tylko drzemią.

Podobało się. Dużo wyrafinowanego humoru:


i schowanych, ale (dla mnie przynajmniej) głębokich i ciekawych myśli, podanych w nieco przewrotnej szacie:


Dlaczego akurat siódemka i ósemka zostały wyróżnione - to przyznaję, że nie rozumiem (może siódemka ma coś z baśni - za siódmą górą etc).
A jabłka to takie biblijne trochę.

W każdym razie całość dobrze się komponuje i współgra wewnętrznie.

Hm. Tylko czy "opanuje" nie jest tutaj zbyt szumnym słowem?


W niektórych kulturach (hinduskich czy niektórych południowoamerykańskich na przykład) istnieje pogląd o cyklicznym rozwoju świata i człowieka; wszystko jest zamknięte w kręgu i wraca do punktu wyjścia.


Innymi słowy, zasada zachowania energii - obowiązuje. Zgadzam się, tak musi być. Chyba, że entropia w to się wmiesza, ale w ludzkiej skali czasowej (niewielkiej w skali Wszechświata), to mało prawdopodobne.


Jak najbardziej; to bardzo ciekawy i możliwy do zaakceptowania pogląd.


Oj tak.

Zamiast przybywać w mózgu połączeń neuronowych, to raczej ich ubywa. Mamy zatem mądre telefony i coraz mniej mądrych ludzi, delikatnie mówiąc.
Delikatnie mówiąc. A zauważmy, że wszystko wskazuje na to, iż jesteśmy dopiero na początku tej drogi.


Jak najbardziej byś mogła. I niech sobie odbiega.



Postaram się podrzucić w niedługim czasie.

Ad. wiktoria

Ale to chyba dotyczy tylko jednego świata, pojmowanego w tradycyjne sposób. Ciekawy i zastanawiający temat - konkretnie: jak pogodzić to, o czym piszesz, z (w miarę) tradycyjnym (w sensie fizycznej teorii) multiświatem. Nie zastanawiałem się jeszcze nad tym.


To też odrębny temat. Jednak fakt, że coś (być może bardzo dużo) utraciliśmy, jest niewątpliwy i wynika z wielu przesłanek.


Oczywiście, nasz język nie jest przystosowany do wyrażania tego rodzaju problematyki/ujęcia Rzeczywistości. Ciekawe, że niektóre języki narodów, określanych do niedawna (a przez niektórych pewnie i dziś) jako "prymitywne" (wyraz megalomanii kultury judeochrześcijańskiej), są lepiej przystosowane do opisu świata opartego o osiągnięcia współczesnej fizyki, w szczególności mechaniki kwantowej, niż języki SAE (Standard Average European).


Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę miał okazję Ci "wybaczać".

Ad. Niczyja
Bardzo pięknie napisałaś.
Dziękuję.


Nie mam pojęcia.

Dziękuję Lilah, cieszę się, że wzbudził zainteresowanie.

Istniejące teorie, poglądy, a także fakty, właściwie zawsze traktuję jako punkt wyjścia do własnych przemyśleń. Po cóż tylko powtarzać to, co już powiedzieli inni.


Tak, a ponieważ jest ich nieskończona liczba, więc tych bardzo podobnych jest również nieskończenie wiele - to wynika z matematyki. Wydaje mi się, że główny problem tkwi w ich percepcji: ile z nich jest w stanie ogarnąć nasz świadomy umysł? Zaryzykowałbym tezę, że ich liczba nie jest nawet dwucyfrowa. Jak to się ma do nieskończoności? Napisałem kiedyś o tym opko; może przy okazji zamieszczę.


Zgadzam się, że działanie tej zasady, może mieć tutaj miejsce.


Owszem.


Nie przeszedł bym jednak nad tym do "porządku dziennego". To bardzo istotny problem; jego choć częściowe rozwiązanie, lub może nawet właściwe sformułowanie i doprecyzowanie, może umożliwić osiągnięcie znacznie szerszego wglądu w Rzeczywistość. Jeśli nie jest to wynikiem konstrukcji człowieka, lecz stanu jego świadomości (wspomniane przekonania, wychowanie, wiara), to jest to osiągalne.


To również trafne porównanie czy analogia; można znaleźć ich wiele. Wydaje się, że mogą stanowić narzędzie, do zaszczepienia (zaprogramowania) nowych przekonań.


Jest ich tak wiele, że jakoś nie mogę sobie wyobrazić, jak można je ogarnąć. Może jest to powodem, a raczej jednym z powodów, że nałożona została (samorzutnie?) na to jakaś (mentalna?) blokada. Nazbyt często jesteśmy zagubieni w jednym świecie, a co będzie w wielu? Istnieje teoria, ponoć nieźle udokumentowana, że zdolność telepatii została przez człowieka utracona w toku ewolucji - jako szkodliwa i utrudniająca dalszy rozwój; między innymi blokowałaby rozwój mowy i komunikacji w dzisiejszym pojęciu tego terminu, a co za tym idzie - kształtowanie społeczeństw, czyli wspólnej organizacji i zespołowego działania.


To naturalne, wszyscy mają.


No i bardzo dobrze!


Dziękuję.

Dwa "mnie" w jednym zdaniu, w tak krótkim tekście. Fatalnie brzmi. A przecież bardzo łatwo można tego uniknąć. Na przykład: Zawsze traktowałem ją jako symbol bezlitości, która tak bardzo mnie fascynowała. Można (i dobrze by było) uniknąć obu: Zawsze traktowałem ją jako symbol bezlitości, budzący głebokie fascynacje
Z tym, że nie przejmuj się za bardzo, jeśli wyskoczy takie powtórzenie. Mnie tez się zdarzyło, identyczne w drabblach, a sprawdzam wielokrotnie co piszę. Psychika ludzka tak jakoś dziwnie działa, że pewnych oczywistości czasem nie dostrzega.

Ale w szerszy kontekście z zaimkami odnoszącymi się do podmiotu, też nie jest dobrze. Mamy: mnie - mnie - moją - mi. Za dużo tego, nie trzeba w pięciu zdaniach czterokrotnie powtarzać, o kogo chodzi. Cały ten fragment należałoby przeredagować.


"jego" - zbyteczne. Wiadomo czyją.


"ta cała" - to trochę kolokwializm. Wiadomo, że cała, a nie pól z lewej strony na przykład. "myślę sobie" również bym usunął, jako zbędną oczywistość i rozwodnienie wymowy ostrego podsumowania. Napisałbym: Więc dlaczego pustynia budzi w ludziach strach?

Mieszasz czasy: przeszły (Chciałam, stanęłam) i teraźniejszy (myślę).
Tutaj:

wydaje się to nieuzasadnione. W ostatnim zdaniu, jako refleksja ogólna, nie razi.

Miałbym jednak również zastrzeżenia do wymowy czy przesłania tekstu. Dlaczego zakładasz, że pustynia budzi strach? W przybyszach z takiego kraju jak Polska, być może tak (nie wiem, nie byłem na pustyni), gdyż jest czymś obcym, nieznanym. Ale u miejscowych na pewno nie. Piszesz uogólniająco "w ludziach" i sama sobie zaprzeczasz: bo przecież wspomniany tubylec, który słucha jej głosu i potrafi go zrozumieć, na pewno strachu nie odczuwa, a przecież jest człowiekiem.

Poza tym, patrząc na zagadnienie z domieszką eschatologii, a nawet nauk ścisłych (historia Ziemi, klimatologia), to wiadomo, że każda pustynia była kiedyś pełna zieleni i życia i najprawdopodobniej kiedyś będzie.

Miałem napisać to samo. Akurat na początku tego roku przeczytałem trzy tomy jego dzieł zebranych. Natomiast ten wiersz - jak dla mnie - jest nazbyt egzaltowany (mam na myśli oryginał, przekład Lilah bardzo dobrze oddaje jego charakter), w porównaniu z Lermontowem czy Puszkinem.
I również chętnie poczytałbym coś współczesnego; dla odmiany chociażby.