gdyby tak:

i od tego miejsca wiersz był umiejętniej poprowadzony, to byłoby dużo ciekawiej. Niestety, to tylko moje czytelnicze chciejstwo, które podobnych tekstów się naczytało.
Gwoli ścisłości, nie jest źle w tej kreacji, ale tylko dla tego wspomnianego ,,obiecującego" początku zalogowałem się. Pozdrawiam

Opheliac - dziękuję, mało tutaj bywam i bardzo mnie ucieszył Twój komentarz, pozdrawiam serdecznie

1sza cząstka nie klei mi się w czytaniu. Z 2giej bym zrezygnował. 3cia białe pająki wystarczy. Puenta bardzo mi się. Pozdrawiam

Ps. Uwagi w żadnym razie niezobowiązujące.

Dla takiego wiersza warto o 4 tej w nocy zalogować się na na PP. Jest kilka szczególnie urokliwych fraz, które ze sobą współgrają. Gratuluję wiersza. Pozdrawiam

Miło było poczytać.
Do zobaczyska w czasach popandemicznych; wpadnij na WIA. Pozdrawiam Sabino

Fielietonistyka z elementami poe. Trudno pisać o współczesności, zwykle teksty się starzeją szybciej niż ona sama, ale to ocenimy za jakiś czas. Pozdrawiam. L.S.

Mam problem z tytułem. Liściom obiecano? Kto obiecał? Bliżej przypisano. Obietnica odnosi się do tego co ma się spełnić. Więdnięcie przypisane jest naturze drzewa i nie ma tu nic z obietnicy. Co do wiersza się nie wypowiadam, dawno cię nie czytałem, nadal piszesz ,,wioliniowo,,, co nie obraź się, ale trąci stagnacją a należysz do moich ulubionych autorów i mam nadzieję, że zaskoczysz mnie kiedyś ,zmianą, Pozdrawiam. L.S.

Znam poetę Jana Pichetę /polecam twórcę/, który z prasowych cytatów napisał świetne wiersze, traktujące o współczesności, ale też i o historii tej trudnej. Nie wiem, czy kursywą to cytat z czegoś i tu wypadałoby /bo tak należy/ podać źródło, a może to tylko stylizacja po przeczytaniu czegoś, nie ważne. Wiersz traktuje o czasach, kiedy bycie człowiekiem nam współczesnym jest nam dane ot tak sobie, popyskować możemy na wszystko bez jakichkolwiek konsekwencji. Bardzo ciężkiego kalibru temat, i kogo tu winić. Kobiety, które sprostytuowano, czy ,,klientów,,, którzy i tak do gazu. Albo system, tak najlepiej, co pokazuje wymazywanie a raczej spychanie odpowiedzialności na ofiary. To są jedyne sytuacje kiedy trzeba bez ogródek i efemizmów nazywać rzeczy po imieniu. Niemcy a nie hitlerowskie Niemcy czy nazistowskie. Po każdej ze stron stoi człowiek, ofiarom należy się szacunek a nie ocena moralna. Ci co oceniają z pozycji kanapy, z doświadczenia wiem, że nie byłoby ich stać na inne zachowania jak te, które były udziałem naszych przodków. Pozdrawiam autora, wiersza nie oceniam. Pozdrawiam. L.S.

Czernina, moja ulubiona, najlepsza drugiego dnia. Pierwszy widok podcinane kaczej szyi zostaje w człowieku. Pierwsza czernina zresztą też, stoi w gardle. To elitarna potrawa. Ktoś może poczuć niesmak a czym jest rosół, schabowy, kaszanka a dla ,,elit,, małże, kawior. Za każdą z tych potraw stoi nóż. Tylko proszę nie wyjeżdżać mi w odwecie vege, bo to przechył taki sam jak nałóg, a nałogi to choroba głowy. Człowiek nie zaprzeczy naturze z jakiej wyszedł, jest za sprawą pokoleń wszystkożerny z mięsem na czele.
Uff, ale się naklikałem na fonie stoję po stronie wiersza, narracja mało poetycka, a jaka ma być? Nie trzeba owijać w zabiegi stylistyczne, skrywać sensy w znanym tylko autorowi kodowi metaforycznemu, co szczególnie upodobali sobie ,,ponowocześni,, poeci. Wiersz ma trafiać w odbiorcę i tu trafia. Puenta pierwsza klasa. Pozdrawiam L.S.

marnie jest

prącie wymiata - całość ciekawa ogólnie

wodniczko - cieszę się, że mimo tylu uwag z mojej strony zazieleniłaś mnie z ,,w" da się, ale tu już musisz ty zdecydować, czy warto, czasami trzeba dystansu i niekoniecznie do przywołanego ,,w", ale tak ogólnie, całokształtnie;
do następnego

zbyteczne

2 x w, za blisko , źle się czyta
to jest fajne
tu rozumiem, że mamy do czynienia z ich odbiciem w tafli wody?
to zbytnio dopowiada
ja bym ten świat wyautował, niech sobie czytelnik sam dopowie kto

pozdrawiam
l.s.

coś jak klasyczny obrys denata w filmach kryminalnych

podoba mi się zimny wywód pierwszej cząstki; nie bardzo za to widzi mi się jej zapis /2,3,4 wers/, ale tu to moje niewidzimisię jest tylko sygnałem

pozdrawiam
l.s.

Kibicuję cyklowi i tak sobie po cichu... niech się rozrośnie do rangi tomiku /przynajmniej/. Podoba mi się lekkość podania, bez zbędnego metaforycznego balastu. Gratuluję Lilah. Pozdrówka