To, co jedni uważają za utwory udane i wypieszczone, inni uznają za gnioty.
Pojęcie "gnioty" ma bardzo ciężki kaliber, więc póki jeszcze raz go użyjesz, zastanów się, czy nie spieczesz raka.
Ja parę miesięcy temu przestałem Cię komentować, bo owe gnioty wyczułem.
Ale co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr.

Ahoy!

Lilu, to jeden z najpiękniejszych wierszy, jakie tu ostatnio czytałem

Bo?

Bo to czysta liryka najlepszej próby, pisana od serca do serca, wzruszająca i nastrajająca nostalgicznie i sentymentalnie.
Tak mógł napisać tylko ktoś, kto kochał jesienią.

Piękny dobór słów, bardzo poetycki dopełnia całości.
Ilekroć czytam dawnych poetów, uśmiecham się pod nosem, że byli tacy genialni.
A rosyjska nuta, w tym wypadku ormiańska, jest niepowtarzalnym pięknem, którego nikt nie jest w stanie podrobić.

Gratuluję, Lilu, niesamowitego zmysłu w doborze tekstów do tłumaczeń, ale to masz już we krwi

Ja też mam przytulny dom, gdzie każdego dnia odkrywam miłość na nowo, gdzie spędzamy z żoną szczerozłote chwile naszego życia

Dlaczego spędzisz z nim tylko chwilę za rękę, przecież warto przeżyć burzę zmysłów
Raz się żyje, więc trza z żywota czerpać garściami.
A herbatkę warto wypić, potem...

Iwonko, co raduje mnie w Twoim pisaniu to prostota i czytelność przekazu.
Nie bawisz się w karkołomne metafory-potworki, lecz piszesz prosto z serca.
To się czuje.
Ja wiem, że tak wrażliwa kobieta jak Ty, nie mogłaby pogubić się w poezji.
I jesteś w niej mocno osadzona.
A tak skromny fan jak ja wraca bez przerwy jak niespłacony weksel.
Bo warto

Lilu, jak zwykle dałaś czadu, bo wiersz jest w dechę i bardzo przypadł mi do gustu
A czemu?
Bo jest bezpretensjonalny, tchnący prostotą i radością istnienia.
Masz, Lilu, talent do pisania takich kawałków.
Już nie jeden raz się o tym przekonałem.
Leciutkie rymy, subtelne, bardzo wysublimowane radują moją duszę

Tęskniłem za Twoimi wierszami i się w końcu doczekałem

Masz we mnie wiernego fana.

Dzięki za czytanie i najwyższą notę [Violu człek całe życie jest w biegu, więc musi wydzierać mu te bezcenne chwile, kiedy może się wyciszyć i pogadać z własnym wnętrzem

Świetny wiersz, Aleks, bolesny, ale prawdziwy, bo kozaczyć można do czasu, aż Los da kopa w dupę i dolce vita się skończy.
Jak u Twojego bohatera, który myślał, że jest panem świata, że to będzie trwać wiecznie, a tu nagle zaczęła się jazda po równi pochyłej...
Im wyżej latasz, tym boleśniej upadniesz.
Złoty sen się skończył, twarzą na ziemi.

Ale...

Coś się w bohaterze zmieniło, bo ile razy można upadać, by podnieść się na dobre?
Nie wiem.
Ale jemu się to udało.

Podoba mi się Twój styl pisania - nie jest zbyt liryczny, ale za to konkretny - piszesz tak, jakbyś opowiadał to kumplowi przy browarze.
I to jest to!
Snujesz swoją historię w sposób prosty, nie zmuszając czytacza do wymóżdzeń.
Stosujesz narrację czytelną i jasną - wiadomo o czym to jest.
Nie popadasz w nowopoezję.

Ode mnie max

No, Jarku, poniosło Cię nielicho, aż chce się czytać
Namalowałeś tak sugestywny obraz, że można powiedzieć tylko jedno: świetne!
Poczułem ten patologiczny smrodek, zobaczyłem to, o czym pisałeś.
Smutne jest to, że takie miejsca istnieją, sam znam takie miasteczko, gdzie nie ma chyba normalnych ludzi - albo złodzieje, albo dziwki, narkomani i pijacy.
Nikt nigdzie nie pracuje, ale hajs umieją kołować.

Podoba mi się nawiązanie do rodziców jako tej szczęśliwej przystani.
A i "kocham" na końcu brzmi obiecująco.
Myślę, że bohater nie przepadnie, da sobie jakoś radę

Slavku, wszystkie wiersze o Bogu przyciągają mnie.
Zwłaszcza te najsubtelniejsze jak Twój.
Oddałeś miłość do Niego w sposób naturalny i zarazem biblijny.
Cieszę się, że mogłem Cię czytać w ten szary, listopadowy dzień.

Bo On jest światłem, które świeci i świecić będzie wiecznie

Jak zwykle bardzo mi się podobał klimat, który stworzyłaś
Masz niezwykły talent w kilku słowach wyrazić tak wiele.

A tu chciałbym Ci podarować mój wiersz jako koment, może Ci się spodoba?

https://www.portal-pisarski.pl/czytaj/45360/wieczorem-kiedy-jestes

Kolejny udany wiersz, Jarku, taki od serca, bez kombinowania i przegięć.
Podoba mi się obraz, który kreślisz - cały ten przepiękny świat leśnej przyrody, który działa na moją wyobraźnię

Bo w prostocie liryki drzemie siła.

Całość jest bardzo przemyślana i z pewnością może się podobać.
Wiersz ma drugie dno: jest manifestem wolności, której nikt nie może odebrać.
Bohater cieszy się z niej delektuje się nią.

A tu mała uwaga:



wtapiać - spływać - tak moim skromnym byłoby naturalniej ale wybór należy do Ciebie

Jako komentarz podaruję Ci moje tłumaczenie mega przeboju Nat King Cole'a z 1953 roku "Autumn leaves:

spadające liście
wirują za moim oknem
jesienne liście
pełne czerwieni i złota

widzę twoje usta
letnie pocałunki
i opalone dłonie które kiedyś trzymałem

odkąd odeszłaś
dni stały się długie
i wkrótce usłyszę starą zimową pieśń

najbardziej tęsknię za tobą moja kochana
kiedy jesienne liście spadają z drzew

Zaiste, Czesławie, Twoja wokalistka musiała być nie lada artystką, skoro stworzyłeś o niej tak wspaniały wiersz, pełne smaczków, a jednocześnie wolny od karkołomnych metafor-potworków i nieprzekombinowany że nie odrzucałoby od niego na kilometr.

Twój utwór żyje.

Ma swoją magię i dynamikę, jest zarówno nieco tajemniczy, jak i zwyczajny w znaczeniu przyswajalny dla przeciętnego czytacza.

A natchnienie jakie wyniosłeś z muzyki tym bardziej dobrze robi wierszowi.

Pisz tak, a będę wracał

Czesławie, masz w zupełności rację - ludzi z zaburzeniami psychicznymi jest wielki odsetek.
Uważam, że większość z nas ma jakieś odchyły, fobie, urojenia.
Najgorsze jest to, że nie mają wglądu we własne postępowanie i poczucia choroby.
Jak mój "dyrygent" który dyrygował chórem z czaszek w opuszczonym grobowcu.
Bo granica między normą a patologią jest cienka jak włos...

Bardzo dziękuję Ci za wizytę, koment i serdecznie pozdrawiam

Dziękuję, Violu, za Twoje ciche kroki w moim wierszu
Piszę sercem, stąd moje utwory są bardzo intymne.
Cieszę się, że miło spędziłaś czas z moim światem.

Pozdrawiam Cię