Witaj, Marku!

Drobiazgi małe w twoim tekście:


and

nuż

drugi przecinek niepotrzebny

Jak zwykle z humorem i przymrużeniem oka poruszasz kolejną ważną życiowo kwestię: supermarketoholizm.
Bo że to już i zjawisko, i "owczy pęd" nie śmiem wątpić - czasy się zmieniły, a wraz z nimi my, ongiś lustrujący puste, socjalistyczne półki w poszukiwaniu artykułów pierwszej potrzeby, targani płonnymi nadziejami, dziś dumnie kroczący po wszelakiej maści marketach, jak paniska atakowani towarów obfitością, i co za tym idzie, hipnotyzowani ich walorami, urokiem zewnętrznym, często ceną oraz poczuciem, że "to wszystko się nam na pewno przyda", więc na wsiakij słuczaj kupujemy w ciemno, ochoczo i bezrozumnie.
I tu rodzi się pytanie: co nas do tego skłania?
Sądzę, iż zwykła ludzka pazerność i chęć posiadania, często niczym niewytłumaczona, gdyż masa rzeczy nabywanych w przeróżnych Tescach i Realach, leży później w domowym kącie, pokrywając się kurzem, lub co gorsza, pajęczyną...
Ale zjawisko, o jakim piszesz, jest już chyba tak powszechne, że nazwałbym go znakiem czasu.
Wszak natura człeka mutuje i nasza ewolucja ostatnich 20 lat poszła w kierunku supermarketoholizmu, w całej jego ironicznie wykrzywionej krasie.
I coś jeszcze, z czym się w pełni zgadzam: na zakupy idziemy po jedną rzecz, a wracamy z pełnym bagażnikiem towarów takich lub owakich.
I znów coś istotnego: kwestia omamiania nas przez sklepowych managerów w układzie towarów - są tak wystawione, by biedny ludź nakupował dziko, ile wejdzie, by padł ofiarą sklepowej magii.
I pada.
Zjawisko w progresie, jak sądzę.
A poza tym owe zakupy stały się czymś kultowym, to "wypada" robić, to jest trendy i stało się nową świecką tradycją.
Urok obfitości?
Zmora obfitości!

Owsianko to marka, tym milej czytałem recenzję.
Przyspieszyło to tylko moją decyzję o zamówieniu sobie książki.
Decision made!
Teraz cierpliwie poczekam, by potem pożreć w dwa wieczory całą zawartość

znów





bez pierwszego przecinka

tu przecinek zbędny


spytała (ten zapis powtarza się jeszcze wiele razy)

nie musiałbyś...













Oj, szwankuje interpunkcja...
Trochę chaosu wprowadza to do czytania.
Całkiem udane opowiadanie, dość czytelne i konkretnie osadzone w realiach życia, choć postać dziewczyny to już inna bajka - nieźle rozegrałeś całą tę sytuację z ich rozmową, czuło się marazm w słowach chłopaka, jego wewnętrzną pustkę i determinację, by skończyć ze sobą.
Wiarygodnie brzmiały jego powody, choć chęć zabicia się świadczy tylko o jego słabej tolerancji na stres, co też jest obecnie znakiem czasów.
Zgrabnie poprowadzone dialogi.
Sporo się z nich dowiadujemy, są dynamiczne i naturalne.
Lubię historie, w których akcja zasadza się na dobrych dialogach, lepsze to niż narracja.
Tobie się to udało.
Tak samo jak dobra końcówka.
Robi wrażenie

tu są ewidentnie niedokładne rymy, czuć je w eterze, grają nawet fajnie, bo muzyka w rymowaniu jest, kiedy nie ma "częstochowy".
Wiersz zapowiadał się jako rymowany.

Dalej nie ma nic.
Już rymy nie występują, czemu?

Treściowo jest dość podniośle, wręcz z patosem w tle.
Wersy nie brzmią naturalnie, nie są blisko odbiorcy - gdzieś w chmurach niosą swoją wymowę, ale bardzo odległą, jakby spojrzeć z pozycji kogoś, kto chce wejść w treść.
Bo w niej ciężko...
Poważnie, i to w tonie, który brzmi jak aksjomat, co utrudnia czytanie.
Nie ma tu luzu ani lekkości, jaką wiersz wchodzi w czytającego.
Ta powaga nie pobudza wyobraźni, nazbyt konkretnymi skojarzeniami niejako narzuca przekaz.
A gdzie miejsce na własne interpretacje?
Tego mi tu zabrakło.
Niby rozumiem, co czytałem, ale konkret nie dał mi możliwości własnej drogi w wierszu.

Przede wszystkim plusior, że poniechałaś w końcu tę przeklętą interpunkcję.
Pamiętasz, były z tym problemy, a tak wiersz jest otwarty, oddycha, nie ma początku ni końca, nieuwięziony w kleszczach przecinków, kropek, myślników.
I fajnie, że wszystko z małej litery - powiew nowoczesności, zabieg zdrowy i działający na odbiorcę, bo nie hamują go wielkie litery i ich patetyczno - formalny wydźwięk.
I treść zagadkowa...
Słowa grają w wyobraźni, układając się w przedziwne obrazy.
Słowa nie są przypadkowe - bawisz się nimi, dając zamglony przekaz, dla każdego inny, dla każdego wiersz może być inną bajką.
Nie ma dosłowności.
Ani patetycznych drgań.
Jest fajnie w całej nieokreśloności, choć przy bliższej analizie z pewnością uda się dotrzeć do rdzenia wiersza i poczuć twój zamysł.
Ale czasem utwór podoba się bez zabawy w jego rozgryzanie.
Jak twój dziś, jak te wersy w "coś" ułożone.
Mam parę wersji, ale nie o to mi teraz chodzi.
Czytam Cię od samego początku i widzę, że się zmieniasz.
Dajesz coraz bardziej dojrzałe utwory, uczysz się i wyciągasz wnioski

myślę, że to charakteryzuje klimat tego wiersza.
Zadawanie pytań, ale i odkrywanie prawd życiowych, tego, co uniwersalne i ponadczasowe.
Chęć odnalezienia się wśród miesięcy i lat...
Potrzeba określenia, kim się jest i dokąd się zdąża.
Piękne wersy o tym kochaniu, świetnie ujęte


Rudi, a może te drugie kolory zastąpić "barw", co by nie były tak blisko siebie?

Znów wiersz o człowieku i świecie, o ich wzajemnych relacjach.
Znów piszesz w prostych słowach o tym, do czego sprowadza się sens istnienia i co go określa, kiedy możemy się zbliżyć bodaj na cal do odkrycia samego siebie i co do tego potrzeba, czym może być wewnętrzne wyciszenie i co daje.

Każdy wers można czytać oddzielnie.
W każdym pojawia się inna, ważna treść.
Jednakże coś je łączy i spaja: nasze bycie "tu i teraz", nasze istnienie i nasz czas.
Zgrabnie spointowałeś wszystko, prosto i czytelnie.
Bo czyż nie myślimy w ten sposób, w różnych okresach naszego życia?
Zawsze będziemy zadawać pytania...

Miło mi było wejść na chwilę do świata twoich wspomnień.
Małe sugestie:


duża litera zbędna, tak piszemy z myślą o planecie, a nasze kochane słońce lepiej z małej.

jak interpunkcja, to konsekwentnie

2 razy "twoje" za blisko siebie, może z drugiego po prostu zrezygnować?

Garść pięknych, malowniczych i obrazowych impresji.
Jak czas zatrzymany w kadrze, w jego złotej chwili.
Sposób, w jaki wspominasz, jest mi bardzo bliski, czuję puls tych wersów, ich podskórne wibracje, magię, która rodzi się tam, gdzie ktoś umie szeptać o miłości.
Czule pieścić każde słowo, każde małe "ty, my, nas"...
Bo to, co było "chwilą w raju", chociaż przeżytą na ziemi, nie uleci, zapomniane.
Będzie wracać na jawie i w snach, gdzie znów kwitnąć będzie miłość i gdzie czas zmienia swój bieg.
Wtedy potrafimy być znów młodzi i piękni, zakochani i niemartwiący się o jutro.
Twój wiersz jest bardzo szczery, intymny.
Nie ma w nim patosu, ani ckliwości.
Jest powrót do "wysp szczęśliwych", do chwil niezwykłych, do krainy kochania.
Lubię wiersze o miłości.
Każdy z nas pisze je inaczej.
Ty namalowałaś wersem nostalgię, tę zwyczajną, ludzką.
I to zapamiętam z tego utworu

Bardzo się cieszę z twoich kolejnych odwiedzin i z tego, że przypadło do gustu
Jestem szczęśliwy, że odnalazłaś się w świecie moich bohaterów, byłaś z nimi i podpatrywałaś ich losy, nie zapominając o całej osobliwej menażerii, jaka się w tym opowiadaniu przewija.
Chciałem postawić tu właśnie, tak jak to poczułaś, na swoisty klimat i zbudowanie barwnego świata, pełnego samych niezwykłości.
No i tradycyjnie motyw przyjaźni, który lubię poruszać.
On był tu czymś naczelnym: przyjaźni jedynej w swoim rodzaju.

Miło mi czytać twoje słowa, to wiele dla mnie znaczy.
Już zapraszam Cię ponownie do mojego świata

nie brzmi to najlepiej jeśli chodzi o szyk, może: na której wciąż dzwonił telefon


Ikei

tu też brzmi niestylistycznie, może: Kiedy siedział i tępo wpatrywał się...

odgłosy znajdującego się zaraz obok...

liczebniki piszemy słownie


zagadał (z małej litery), ten zapis pojawia się jeszcze wiele razy


stał



tu coś się zdublowało


brzmi niestylistycznie, może: Tomek poczuł w nozdrzach niewyobrażalny odór







Ciekawie opowiedziana historia z pedofilią w tle.
Temat na czasie, palący i przykry.
Od początku czułem, że z dziewczynką coś jest nie tak, że nosi w sobie poważną tajemnicę.
Można było to wyczuć zważywszy na godziny zabawy na huśtawce, niezwyczajne dla małego dziecka.
I tu obrazowo i z wyczuciem zacząłeś/aś budować klimat i nastrój, adekwatnie osadzony w porze nocnej, a więc czasie duchów i wszelakich demonów.
Sprawna gradacja napięcia, które narastało w trakcie rozmowy z małą i pod wpływem jej relacji o zagadkowym wujku, który też od razu mi się nie spodobał i co do którego podjąłem własne podejrzenia, słuszne, patrząc na finał historii.
Ciekawie potraktowany motyw zemsty, jako że dziecko specjalnie kusiło Tomka, by ten odwiedził dziwny dom i spotkał się z wujkiem, może w nadziei, iż odpłaci się mu w jej imieniu.
Utwór z klimatem, a to najważniejsze.
Udało Ci go stworzyć bezbłędnie, niemal namacalnie.
Ani razu nie poczułem w twoim opowiadaniu fałszywej nuty, wszystko miało znamiona prawdy i brzmiało wiarygodnie, według konwencji horroru.
I zakończenie całkiem niezłe.

Na wstępie to, co wychwyciłem w opowiadaniu:





niewiele

"dobiegł" z małej litery

niepotrzebny myślnik na końcu zdania (to pojawia się jeszcze wiele razy)


bez pierwszego przecinka


trzy kropki


nr (bez kropki)

Anny K

spacja po myślniku

Połknięcie papierowej kuli określiłbym punktem naczelnym tego opowiadania.
Czemu?
Początkowo akcja dość powolnie prze naprzód, nie ma tej mocy, by porwać odbiorcę.
Po prostu się czyta i pozyskuje wiadomości.
Wiadomo, że zanosi się na jakiś odjazdowy klimat, skoro we wstępie powołałeś się na Monty Pythona i zasugerowałeś abstrakt w sposobie percepcji.
Ok.
Ale tego abstraktu tu jakoś nie odnalazłem, no może ten motyw z kulą...
A humor, gdzież on?
Mam wrażenie, że zbyt szczegółowo i opisowo potraktowałeś tło, zamiast skupić się na treści i porazić widza odlotowym humorem, a w klimatach kostnicopodobnych można było coś wysmażyć.
Tego mi zabrakło.
I chyba trochę za szybko urwałeś opowiadanie.
Mogłeś nieco rozbujać tę końcówkę

przecinek zupełnie niepotrzebny

jak wyżej


bez przecinka

Zwarty, konkretny, spójny tekst.
Opowiedziany krótkimi, telegraficznymi wręcz zdaniami, jest jak te krople - wiercący wyobraźnię i dręczący pytaniem, czy to się naprawdę działo, czy też życie, jak powiedział pewien pisarz, to "sen, który śnimy we śnie".
Oddałeś bardzo obrazowo i plastycznie dylematy bohatera.
Jego zawieszenie w niepewności, jego wewnętrzne rozdarcie.
Bo często w życiu doświadczamy poczucia nierealności tego, co się dzieje.
Podobają się zapętlone w sobie zdania, jakimi piszesz, w całej swojej prostocie mają wielką siłę przekazu - podkręcają atmosferę opresji i brzmią dynamicznie.
Problem bohatera, opisany innym językiem, nie brzmiałby już tak samo.
Obraz owego natręctwa wymagał takiej stylizacji języka i dlatego ta historia ma wszelkie znamiona czegoś, co mogło się faktycznie wydarzyć.
Jak zapis z życia.
Przekonuje.

to chyba regionalizm, słyszałem go często na Śląsku i w Beskidach.
Może zastąpić go czymś bardziej przystępnym dla niewtajemniczonych?

chyba "z odium"

bez przecinka

ulgą



Lubię opowiadania, które od samego początku ostro ruszają z kopyta, a twoje takie właśnie jest - nie wiadomo kiedy, już jest się w centrum dziania się i historia zasysa odbiorcę.
I czytałem z zaciekawieniem, co też się wydarzy, bo czułem, że pójdzie o tę nieszczęsną promocję.
Motyw diabła całkiem zgrabnie ujęty, no i promocji, rzecz jasna, dość oryginalny pomysł.
Mieszanie nowoczesności i odwiecznym pierwiastkiem demonicznym.
Podoba mi się ten mix, świat idzie do przodu, więc anioły i diabły też zapewne muszą robić co jakiś czas własne aktualizacje
Tempo opowiadania dość szybkie, to ułatwia czytanie, nie ma przestojów, jest czysta akcja.
Odnoszę wrażenie, że to na niej chciałaś się najbardziej skupić.
No i wyeksponować problem promocji, ciekawie rozwiązany.

Tak, "Johnny" to jedna z dwóch moich miniatur, które kiedykolwiek napisałem (po prostu jak wiesz piszę długie opowiadania), niewysilona, o suchej narracji, beznamiętnej, bo chciałem, by przemawiały tylko fakty i one tworzyły kolejne "punkty programu", bez wchodzenia w psychologiczną analizę postaci bohatera.
I jak zwykle zależało mi na mocnym grand finale, szkoda, że tak smutnym, bo nie lubię tak kończyć utworów, ale życie takie właśnie bywa...

Bardzo się cieszę z twojego kolejnego czytania, bo wiem, że te opowiadania żyją i co jakiś czas ktoś po nie sięga.
A to dla mnie bezcenne.
Dlatego wielce raduję się ma dusza, gdy czytam twój komentarz i widzę, że historia do Ciebie przemówiła.
O to w tym wszystkim chodzi.
Dziękuję Ci za lekturę "Johnny'ego" i czekam na twoją następną bytność w moich skromnych progach

Pozdrawiam kawowo

to brzmi całkiem jak uniwersalna prawda o wszechświecie.
Jakby tak nad tym podumać, to by coś pewnie wyszło.
Bo wszystko ma swój biegun ujemny i tu może brać miejsce swych narodzin.

oj, zuchwalczo?
Takie słowo nie istnieje - zuchwale, to o to Ci pewnie chodziło.

Wiersz nieco hermetyczny, o znaczeniach znanych autorowi.
Sporo tu fizyki i poprzez to jakby mąci się przekaz, nie każdy czuje tę dziedzinę, a tym bardziej poetyckie z nią powiązania.
To element, który sprawia, że treść może być momentami ciężka.
Poza tym, wersy brzmią bardzo ogólnikowo, nie ma tu jakiegoś punktu zaczepienia, czegoś, co pozwoliłoby wejść w świat wiersza, poczuć tak po ludzku, o co chodzi.
Jest gra słów, ale trudno wyczuć zamysł twórczy i przekaz - podniosły ton wersów brzmi dość zawile, jak matematyczna łamigłówka, i to powód, że niełatwo poczuć wiersz.
Oczywiście można snuć spekulacje, ale z braku konkretów można utwór odebrać nie tak, jak autor by tego chciał, zwłaszcza że ma on wydźwięk filozoficzny, a przez to jego spektrum staje się szerokie i nieokreślone.

No nieprędko ochłonę po tym, co tu czytałem...
Zaskoczyłaś mnie na maxa.



tu przecinek można pominąć


bez przecinka

bez kropki

świnia

Oj, mocne to wszystko...
Fantastyczne studium autentycznego, człowieczego wstrętu, który tłumiony latami, musiał doczekać się swojej erupcji.
Niesamowicie intensywny tekst, negatywne emocje bohaterki czuje się wręcz na sobie, a plastyczność opisów jej obrzydzenia wciska w fotel.
Ale skrywane długo złe emocje zawsze muszą skończyć się tragedią...
O języku, jaki używasz powiem tyle, że wybornie współgra z treścią, jest brutalnie autentyczny i brzmi jak cios łopatą w tył czaszki.
Siła opowiadania jest ogromna - osiągnęłaś szczyty sugestywności i całą tę makabrę widzi się niemalże na sąsiedniej ścianie.
Bardzo podkręcasz emocje dynamicznymi wypowiedziami i myślami bohaterki, co uwidacznia cały ogrom jej wstrętu.
Psychiatria to mój konik, więc z lubością czytałem o natręctwach męża, które tak plastycznie i wyraziście ukazałaś, brrr...
Czytałem z mega przyjemnością, choć temat niewesoły...
Jesteś autorką wszechstronną i poruszasz się w wielu konwencjach, czyżbyś była Bliźniaczką?

Ode mnie najwyższa nota, ale to i tak za mało.